Фатима. Білемін. Бірақ ол маған емес, Қайратқа байланысты.
Қайрат. Сөз-ақ! Мұныңды қалай түсіндік?
Фатима. Түсінетін не бар, маскүнемсің. Маскүнем – еліндегі адамға, анаға да, беліндегі балаға да қаскүнем. Маскүнемнен кемтар бала туады.
Қайрат. Былжырапсың. Нағыз әйбат бала бізден туады. Жуырда оқыдым, арақ ұрықты әлсіретпейді, қайта күшейтеді.
Фатима. Сөзің құрысын. Арағыңмен бола бер онда, құшақтап жат бөтелкеңді. (Сәлимаға). Мама-ау, Қайрат бір-екі күн ішпей қалса, құшағына кіргім, аймалап құшқым-ақ келеді, оны біліп жатқан бұл жоқ, қайтадан ләйлиді де кетеді.
Сәлима. Айналайын-ай, сенің қайғың менікінен де ауыр екен ғой. Мен бұл дүниеден байсыз өттім деп армандасам, сен некелі байың бола тұра бойың талмай, пүшәйман болып жүр екенсің ғой.
Қайрат. Босқа армандағанша, ана полковникке тиіп ал. Бала тап, Нағашыбайдың ұрпағын өсір. Әне, кеше оқыдым газеттен жасы жетпіске жақындаған кемпір егіз бала туыпты. Сонда жазылған, ондайлар көп көрінеді.
