Қыз. Апалар, кешіріңіздер! Біз кеттік.
Жамал (қабағы ашылып). Міне, енді бұларың дұрыс. Мен бірдеңке білсем, сен – ауылдың қызысың. Атың Бэла емес, Балжан. Жоқ, Балшекер ме?
Қыз. Ия, Балжан. Оны қайдан білдіңіз?
Рауза. Сенің бойыңдағы ауылдан дарыған адамшылық әлі ада болмапты. Содан білдім.
Қыз. Түсінбедім.
Жамал. Әлі-ақ түсінесің. Мынадай қылықтарың халқыңның салт-дәстүріне сыйымсыз екенін сезген кезде түсінбек түгілі ұялатын боласың.
Қыз. Аямадыңыздар-ау, апалар-ай!
Рауза.Ұятың бар екен, айналайын! Бара ғой. Ана шоқынғаныңды тәрбиелеп ал.
Қыз. Кешіріңіздер, ол – жақсы жігіт!
Жамал. Өзіңе жақсы болса, бопты. Саған соңғы айтарым: кіндігіңді жауып жүр. Кіндік - жанды жер. Бүйтіп ашық-шашық жүрсең, ана бола алмай қаласың.
