Ақбөпе. Сауыт айтады. Мен өлген соң да айтып жүреді ол.
Күнімбала. Қой, қай-қайдағыны айтқаның, Ақбөпе!
Ақбөпе. Рас. Солай болады, апа. Мені Сауытбектей түсінген бір адам жоқ бұл дүниеде. Шіркін, дүние, қандай кең ең, содан титімдей орын табылмайтындай кімнен кем ем?!
Күнімбала. Сен өйтіп түңілме, қызым. Әлі-ақ бақытты боласың.
Ақбөпе (жылап). Апа, менің бақытым – Сауытбек. Одан айырылған өмірім – жылау-сықтау.
Күнімбала. Қайтеміз енді, мұны әкең де, мен де білеміз. Осы күнімізге амалсыз көнеміз.
Солтай. Әкпе, әніңізді айтайын, тыңдап көріңізші.
Күнімбала. Солтай, айтпа. Онсыз да жылап отыр емес пе, Ақбөпе.
Ақбөпе. Бұл – жылау емес, қоштасу.
Солтай. Қош, әкпе!
Ақбөпе (еңіреп жылап). Қош, Солтайжан, мен сені енді көре алмаймын! Әнімді бір Сауытбекке ғана емес, барлық жерде айтып жүр.
Күнімбала. Неге?
Ақбөпе. Аруын жылатқан ел естісін, есі кірер, адамдардың тек сүйгеніне қосылуы керектігін білер.
Күнімбала. Қызым, бұл айтқаныңды ел біледі, әкең екеуміз де білеміз. Қол қысқа болып тұр ғой, амал жоқ, көнеміз.
Солтай (Ақбөпенің әнін ыңылдап айтып). Әкпе, қапа болмаңыз, Құдай басқа салған соң, көніңіз.
Ақбөпе. Соны білсемші мен. Солтайжан, қалай тез өсіп кеткенсің сен?
Күнімбала (Ақбөпеге). Сенің ендігі іздеушің осы інің болады.
Ақбөпе (Солтайды құшақтап сүйеді. Көзінде жас). Іздеп тауып қуанасың ба, жоқ, айырылып қалып жылайсың ба, қошақаным менің?
Солтай. Қуанамын. Әніңізді айтып беріп, Сауытбек ағаны да қуантамын.
Достарыңызбен бөлісу: |
