Санатбай. Соны білмей сорлап қалдық қой біз. (Балалар ду күледі). Шаншар атай. Солай деңдер. Әй, Әшірбек, мен сені бір тәуір жігіт бола ма деп жүрсем, мұның не? Адам деген айласын өзгертпей ме екен? Әдіс-айла атаулыны сан құбылтып, өзгертіп отыру керек. Әйтпесе, жалғыз әдіс жетемсіздік қылар, жолың болғыр. Әне, былтыр қатырып-ақ кетіп едіңдер. Айқай-шу шыққанға қауындықтың арғы басындағы ұзын саланың аяғына барып жүрсем, сендер қырман басындағы егіншілерге жөнелтейін деп күрке түбіне жинап қойған бір арба қауын-қарбызды апай-топайын шығарып көтеріп кетіпсіңдер. Несін айтасыңдар, сонда бір разы болып рақаттанып едім, шіркін. Онда мен жалғызілік едім. Енді біз екеуміз. Бүгін жеңіс біз жағында.
Әшірбек. Иә, солайы солай-ау. Бірақ бізге жастармен кезектесіп сынға түсу неге керек? Барлық кезек сендердікі. Біз бәрін сендерге берген адамбыз. Ал енді өздерің осалдық жасап, сол кезекті берген екенсіңдер, аяушылық күтпеңдер. Жаза ауыр болса – аяғы тауір болады. (Балалар бастапқыдай емес, сыр бере бастайды. Алдымен Санатбай сабырсыздық көрсетеді: қозғалақтап, қолындағы қарбызды жерге қойғысы келіп еңкейе береді).
