Зәуре. Уақыт көрсетер.
Тәттігүл. Мен не айтып тұрмын, уақыт – қыз атаулының жауы. Үй болып алып барып есептеу керек уақытты.
Зәуре. Мама, жастардың өзіне де қалдыру керек шығар біраз проблеманы. Біздің бірлі-жарым нәрсеге бас ауыртқанымыз жөн шығар.
Тәттігүл. Ауыртасың әлі. Әуелі байың, балаң болсыншы, бас ауыртқанның көкесін көресің сонда.
Зәуре. Мама, сіз махаббатты прозаға айналдырып бара жатырсыз. Ал, ол – поэзия, ән.
Тәттігүл. Үйрет-үйрет шешеңді. Ендігінің баласының үлкенмен ерегісе туатыны ешкімге таң емес.
Зәуре. Ой, мама, сіз баласың тура! (Шешесін құшақтап сүйіп).Мамам менің, мен сізді қалай сүйемін десеңізші!
Тәттігүл (Зәурені сүйіп). Қызым менің, кішкентай ақылдым!
Зәуре. Әне, өзіңіз кішкентай дейсіз, өзіңіз асықтырасыз.
