Өмірбаяндық деректеме

Бірге өткен талай-талай асу белден,

Жар десе жанын қиып, басын берген.

Осындай той үстінде айтып еді

Дәл қазір төрде отырған асыл жеңгем.
Жар болып жапырақ жайып тайраңдадым,

Ән болып, Әнекем боп сайраңдадым.

Арман жоқ әлі күнге жүрміз міне

Құшақтап қазақтың бір пайғамбарын.

Болғасын өзі жалын, өзегі – жыр.

Елу жыл Хамит жырды құшақтаған,

Жыр емес, жалпақ дала сөзі еді бұл.

Ұқсайтын өзі де сол даламызға.

Арман жоқ ақында да Аңыз болып,

Жүрсе егер әр жүректе, әр ауызда!

Сәбидің кіршігі жоқ пәктігімен.

Құяды ол көкірекке кәусар бұлақ

Сан ғасыр куәсіндей қарт тілімен.

Тау екеш тауларға да сая керек.

Қазақтың ұлан - ғайыр даласына

Осындай ұлан-ғайыр аға керек!

Сағи Жиенбаев
Хамит Ерғалиевке
Мақтау үшін Хамаңды,

Білу керек шамаңды.

Бір көргеннен таниды ол

Жақсы менен жаманды.

Көнбей келген ырыққа.

Ақ жол асау және сол

Алдырмаған құрыққа.

Жалпылдама делбеше.

Естімеген ешкімнен

Сөз естігің келмесе.

Жарасқан Әбдірашев

Арнау өлең

Даурығып залда аңғырт жұрт,

Алдында жұрттың

Есіріп есіл албырттық.

Талант басына

Тағдыр таяғы тигенде

Поэзияның

Асыл жүзігін алдырттық.

Қиянат, жала, өсекті,

Лирик Ағайлар

Қалайша дұшпан-десекті.

Өйтпек түгілі

Оларды естен шығардық.

О баста солар

Тумаған жандар есепті.

Ботадан бетер боздадың.

Ойната алмай

Отқа да түсе жаздадың.

Мұңая білгенді

Құрметтеу қылмыс кезеңде

Күйдірдік сені

Тәңірге бардай жазғаның.

Қалдың ғой аман әйтеуір

Өткенге - өрей

Қалғанға салауат жәй тәуір.

Абыз боп бірақ

Тағыда қалдың жел жақта

Інілеріңе

Реніш қысса, айт ауыр!

Тез таусылып қалушы еді таң ұзын.

Ендігіге біздің Қасым Қайсенов –

Ертегіден ұзағырақ аңызым.

Жөні басқа аңыз болған тірінің.

Жөні басқа оттың, судың, жел-құздың,

Адамзаттан жаратылған пірінің.

Ақжолменде ойын-сауық құрғасын.

Бір қарасаң жаны нәзік жауқазын,

Бір қарасаң балқымайтын қорғасын.

Маздап жанған тамызыққа мұз көсеп.

Ондай отты ала алмаған – Прометей

Ондай отты біз табамыз іздесек.

Бірін атсақ, ертеңіне – екеу ол.

Бес сөндірсең он жанатын бір түнде

Жұртым десең, осыларша жұртым де!

Жалын жанып тұрады оның бөркінде.

Бақ пен сорға түкірген ол, маңдайдан,

Қос шырақтың бірін алсаң – еркіңде.

Бәрібір ол базбаяғы сертінде.

Халық дейтін періштесі қаққан соң

Оған ешбір дарымайды дертіңде!

Ғарифолла Құрманғалиевке
Қайран аға еркелігім жарасқан,

Әзіл айтсам әдеп сөзден әрі аспан.

Білеміз ғой өзің жайлы тынбастан,

Бұл күндерде не деп жатыр жер, аспан.

Тағы туды мақтау сөзге көнер күн.

Мақтау сөзге көнбесіңе шараң жоқ –

Анкетада бір азырақ көнердің.

Бұрынғыдан күшейтеміз бұны әлі.

Даурықпас ек, қайталамай өзгені,

Дербес туған демің соған кінәлі.

Алақанын жұрттың оттай жандырып,

Тік шырқасаң шайқалады шам біткен,

Аспандағы люстраға жан кіріп.

Кетер сәтте одан бетер қиынсың.

Кемпір-шалдың ұмытқанын қозғайсың,

Дегендей-ақ басына қан құйылсын.