ОҚулық Атыраулық заманауи жазушылардың қазақ және орыс тілдеріндегі шағын прозалық жинағы
жүктеу/скачать 34,49 Mb.
|
| Қыз есін жиды тағы. Есін жиды да жәй күрсінді. Алдындағы аяқ киімдерді бір-бірлеп отырып іш пыстырарлық қимылмен асықпай-саспай сүртіп, та- залады.
-Аяқ киімдерді сондай жақсы көремін! Оларды түгел сатып болмай қайда кетемін мен? «Алжасқан. Есінен алжасқан! Есі дұрыс емес шығар...». Жанбала күбір етті. Күйіп кеткені... - Не? Не дедіңіз? - Дәтіме – қуат, жаныма – жұбаныш осы аяқ киімдер! Мен сүртіп, тазалағанды ұнатамын. Ал, сіз алып ке- тем дейсіз. Ол – сіздің жәй қиялыңыз, қолыңыздан келмейді ғой. - Жоқ, Келгенде қандай! Шын сүйген адамыңды ертіп дүниенің төрт бұрышын жаяу шарласаңда артық емес. - Ой, сіздің аяғыңыз шаршамай ма? - Мейлі! Аяғым шарашап, жүруге шама келмей қалсын. Тек өзіңіз жанымда болсаңыз – бұл дүниедегі бақыт осы мен үшін! -Жоқ, мен сізге ере алмаймын ғой... - Онда мен сізге өзім-ақ келіп тұрайын! Тек, бүгін менің тілегімді орындаңызшы, Айнұр! - Қандай тілек? - Сіздің жұмыс уақытыңыз аяқталғасын, мынау әсем бәтіңкелерді жинап, тапсырып болған соң қыдырып қайтайықшы, сырласып, әңгімелесіп дегендей... Қалай, келісесіз бе? - Маған ертегі айтып бересіз бе? - Иә, әрине! - Ал, қандай ертегі? - Басы бейнетпен, соңы зейнетпен тәмамдалатын ғашықтық ғақлиясын айтып берейін... Жанбала: «Я признаюсь Вас в том, о чем никогда ни- кому не говорил. Можете верить, можете не верить, но ни с чем не сравнимая в жизни печаль – это, когда твой любимый человек, которого ты любишь больше жизни, не обращает внимания на твои чувства, может быть, так проявляя свое отношение, как будто топчет твои чувства. Я влюблен в Вас с тех пор, как увидел эти черные блестящие глаза, я потерял покой. Бросьте этот беспокойный базар, я увезу Вас, поедем со мной, мы будем жить счастливо». Девушка пришла в себя и тихо вздохнула. Стала не- спешными движениями, вызывающими скуку, про- тирать и чистить по одной стоящую перед ней обувь. -Очень люблю обувь! Куда я пойду, пока не продам всю обувь? Жанбала пробурчал: «Сумасшедшая. Потеряла рассу- док! Наверное, у нее не все в порядке...». Он нервни- чал. - Что Вы сказали? - Эта обувь дает терпение, силу и утешение моей душе. Мне нравится их протирать и чистить. А Вы го- ворите, увезу. Это просто Ваша мечта, у Вас ничего не получится. - Нет, еще как получится! С любимым человеком мож- но пешком обойти весь свет. - Ой, у Вас не устали ноги? - Пусть! Пусть ноги устанут и не смогут ходить. Лишь бы Вы были рядом – для меня это и есть счастье! - Нет, я не могу пойти с Вами... - Тогда я сам буду приходить к Вам. Только исполните сегодня мою просьбу, Айнур! - Какую просьбу? - Когда закончится ваше рабочее время и Вы соберете эти красивые ботинки, и сдадите их, давайте прой- демся, прогуляемся, поговорим по душам... Как, Вы согласны? - Расскажете мне сказку? - Да, конечно! - Ну, а какую сказку? - Давайте расскажу историю любви, которая начина- ется с мучений, а заканчивается наслаждением... 345 346
Айнұр ойға малынды, бір терең тұңғиыққа енгендей үнсіз қалды. Сәлден соң шырт ұйқыдан оянған жан- дай, ойына әлдене түскендей, салған жерден: -Жоқ! Жоқ, ағажан! Тілегіңізді орындағым-ақ келеді, кешіріңізші, бірақ менің үйге қайтуым керек! Шешем келіп өзі алып кетеді. Өгей шешем ғой, дірдектетіп, сүйреп әкетеді мені. Менің де кетуім керек солай. Ал, сіз мені олай сүйреп әкете алмайсыз. - Сүйреп әкетпесем де, ертіп әкете аламын, Айнұржан! Жүріңізші, маған ілесіңізші! - Білесіз бе, менің сізге ілесуге де хақым жоқ! Неге екенін сұрамаңызшы, өтінемін сізден! Мен сияқты бейтаныс бейбаққа басыңызды ауырта бермеңіз. Мен қазір кетемін. Таңертең келемін. Менің өмірім – базар. Басқа барар жерім жоқ. Көз алдымды тұман көлбеген... Көз алдын тұман көлбеген. Жанбала шынымен сасай- ын деді. Осыншама, болмаса хор қызындай сұлудң салы суға кеткендей иіні салбырап, қажуы қалай, түңілуі қалай? Түсінсе бұйырмайтынның нақ өзі. -Ау, Айнұржан, барар жер, басар тау біз үшін құрып қалмаған шығар, еңсеңізді көтеріңіз, менің сізге деген соңғы өтінішім бұл – ешқашан еңсеңді түсірмеңізші! Қыдырайық, сырласайық деген тілегім орындалдма- ды деп өкінбеймін, жарайды, бәлкім мені ұнатпайтын шығарсыз, одан біз де өлмеспіз... Мені де кешіріңіз... Хош, айналайын! Мен ертең қалаға кетем, сізге дейін де өмір сүргем, енді сізсіз де өмір сүруге үйренемін... Бұрылып кете берген... -Тоқтаңыз! – Айнұрдың жан дауысы. – Тоқтаңызшы. Ертең қай мезгілде жүретін автобусқа отырасыз? Мен сол уақытта барайын. -Шын ба? Шын айтасыз ба? – деді Жанбала жүрегі атша тулап, әп-сәтте қуанып қалды. -Иә, шын! -Түсте жүретін автобуспен. -Жарайды, аға! Онда кездескенше! Жанбала түнімен көз ілмеді. Айнұрды ойлады. Ертең қалай болар екен? Қайтер екен? Арман болған ғашығы келеді. Бәлкім, бұл қарғыс атқыр базарды тастап, бірге ілесіп кетер. Неткен жұмбақ жан еді. Е, бәсе, қырық қызды қымсынтар келбеті бар еді ғой, әйтпесе, ол қыздың жүрегі бүлк етпес қорғасын емес шығар, көнді-ау әйтеуір. «Ай нұрынан жаралғандай, Айнұр қыз! Әлде, ке- тем деген соң қимай қалды ма екен? Қу, қыз, бәлкім, Айнур погрузилась в мысли, умолкла, будто пропала в пучине. Через некоторое время, будто проснувшись: - Нет! Нет, ага! Я хочу исполнить Вашу просьбу, толь- ко извините, мне надо идти домой. Мать приходит и забирает меня сама. Это моя мачеха, она уволочёт, утащит меня домой. Я должна идти домой. А Вы не можете меня так же утащить.
Перед глазами туман...Жанбала и вправду оробел. По- чему девушка с красотой райской девы выглядит как опущенная в воду, почему она так печальна и разоча- рованна? И правда, невозможно понять. -Ах, Айнуржан, наверное, еще осталось для нас мно- го земель и гор для восхождения, соберитесь духом. Моя к Вам последняя просьба - никогда не падайте духом! Я не жалею о том, что мое желание погулять не исполнилось. Ладно, может, я Вам не нравлюсь, ничего, от этого не умирают... Извините меня...Про- щай, айналайын! Я завтра уезжаю в город, я жил и до Вас, теперь привыкну жить и без Вас. Повернулся и пошел... - Подождите! – послышался душераздирающий крик Айнур. – Подождите. Во сколько завтра Вы садитесь в автобус? Я подойду в это время. - Правда? Вы говорите правду? – спросил Жанбала, его сердце прыгало от радости. - Да, правду! - Автобус после обеда. - Хорошо, ага! Тогда до встречи! Жанбала всю ночь не сомкнул глаз. Думал об Айнур. Что будет завтра? Что она предпримет? Придет его мечта, его любовь. Возможно, она оставит этот про- клятый базар и уедет с ним. Какая загадочная девуш- ка. Да, все-таки, у него ведь есть шарм, который при- тягивает к себе девушек, и у этой девушки, наверное, не свинцовое сердце, покорилась, наконец. Все-таки, ведь у него такая внешность, которая может смутить любую девушку. «Словно созданная из лучей луны, девушка по имени Айнур! А может, не хочет потерять меня, как только |