229
Дигоксин ішке 0,125—0,375 мг 1 р/тәул,ұзақ, ЭКГ бақылауымен.
Бета-блокаторлар
ЖЖЖ тыныштық жағдайында да,
физикалық белсенділік жағдайында бақылауға мүмкіндік береді:
Атенолол ішке 25—100 мг 1—2 р/ тәул, ұзақ
немесе
Бисопролол ішке 2,5—10 мг 1 р/ тәул, ұзақ
немесе
Метопролол ішке по 50—100 мг 2 р/ тәул, ұзақ
немесе
Пиндолол ішке 5—30 мг 2 р/ тәул, ұзақ
немесе
Пропранолол ішке 10—40 мг 2—4 р/ тәул, ұзақ
немесе
Тимолол ішке 10—30 мг 2 р/тәул, ұзақ.
Бета-блокаторларды дигоксинмен
біріктіруі жоғары әсерлі
болады.
Кальций антагонистері осы ДЗ арасында аралық орын алады:
Верапамил т/і баяу 2,5—10,0 мг 10 мин ішінде бір рет (ЖЖЖ тез
азайту керек болғанда)
немесе
Верапамил ішке 40—80 мг 3—4 р/тәул, ұзақ
немесе
Дилтиазем ішке 60—180 мг 2 р/тәул, ұзақ.
Верапамил мен дилтиаземнің мөлшерін таңдап тағайындағанда,
оның айқын теріс инотропты әсер етуін ескеру қажет, ол
әсіресе
миокардтың жиырылғыштығы әлсіз науқастарға маңызды. Есте
сақтайтын жағдай, WPW синдромы бар науқастрада ЖА-сында
қарсы көрсеткіш верапамил мен дигоксинді тағайындау себебі, олар
жүрекшелерден қарыншаларға
импульстердің өтуін жақсартып,
қарыншалық жиырылуды жиілетіп, қарыншалр фибрилляциясына
дейін алып келуі мүмкін.
