Бір жағынан күрделі ғылыми абстракциялар қүрастырумен айналысатын ғалымға көрнекі бейнелерге, аналогия мен метафораларға жиі жүгінуге тура келсе, екінші жағынан суретшілер (сұңғатшылар, мүсіншілер, жазушылар, сазгерлер және т.б.) өз шығармашылыктарында дэл, логикалық, кіршіксіз ұғымдарға, пікірлер мен әдістерге сүйеніп отырады. Мұны, мысалы, Шостаковичтің біркатар симфонияларыньщ бағдарламаларын оның музыкалык мәтінімен салыстырғанда айкын аңғаруға болады. Дэл, үғымдарда бейнеленген білімдер көптеген ірі жазушылардың шығармаларының негізін қүрайды (Пушкин, Толстой, Салтыков-Щедрин, Чехов, Паустовский, Булгаков жэне т.б.). Бул ұгымдык жэне бейнелік танымдардың бірін-бірі теріске шығармайтындығын көрсетеді. Олар эртүрлі "дозаларда" ғылыми шығармашылыкта да, көркемдік шығармашылыкта да кездеседі. Олар сонымен катар, әдеттік, кэдімгі санаға да тэн. Бұл түрғыда философ- неопозитивистердің ғылыми білімнің ерекшелігін оның эмпирикалығымен, яғни ғылымның бүкіл мазмүнын бакылаулар мен эксперименттерді сипаттау аркьшы ғана аныктайтын пікірімен келісуге болмайды. Бұл туралы кейінірек сөз болады. Шындығында, білімнің формасы түріндегі жэне оның өзге формалардан артыкшылығы, ғылымның теориялық білімдер жүйесі түрінде өмір сүруінде. Былыми білімнің ең жетілген формасы теория болып табылады. Теория деген не? Теория - бүл тәжірибенің, практиканың немесе бакылаудың корытындьшануы деп жиі айтылады. Бұл дүрыс па? Мысалы, суык бөлменің ішінде пешке от жакканда, уақыт ѳте келе пештіц суи бастаганын, ал бѳлмедегі ауаның қыза бастағанын аңғарамыз. Пеш пен ауаның температурасы бірдей болған кезде суыну
