гипотезалар оның алдындағылардың көмегімен түсіндіріле алмаған айғактарды жүйелеп, түсіндіріп, болжауды максат тұтады. Егер жаңа гипотезалардың салдарлары бакылаулар жэне эксперименттермен дэлелденетін болса "яғни, верифицияланса (латынша veras - акиқат), онда мұндай гипотезаны жоғары деңгейдегі акикат ұсыныс немесе, ғылымның заңы ретінде карастыруға болады. Сондықтан да Ф.Энгельс гипотезаны “жаратылыстаным дамуының формасы” деп атайды. Сонымен, теориялык білімдер өзінің кұрамына практикада дэлелденген, бекітілген, орныккан ғылым заңдарын ғана емес, сонымен катар объективті шындык ретінде мойындалмаған, бірак теріске де шығарылмаған айғақтык жэне теориялык гипотезаларды да эр түрлі эмпирикалық түйіндерді де кіргізеді. Олардың арасындағы бұрынғы бекітілген зандарға кайшы келмейтін жэне жоғары дәрежеде дэлелденген гипотезалар ғана белгілі бір теорияның кұрамына ене алады. Теория осылайша теориялык білімдердің неғұрлым қатаң жэне тексерілген бөлігі болып табылады. Өзінің логикалык формасы жағынан өзара бір-бірімен белгілі бір логикалык катынастармен байланыскан пікірлердің (зандардың) жүйесі болып көрінеді. Мұндай катынастардың қатарына ең алдымен эквивалентті жэне туындамалы немесе логикалык жалғастык катынастар жатады. Теорияны кұрайтын пікірлер күмәнсіз, дэлелденген, объективті шынайы болуы тиіс. Олар өздерінің шынайылыгы мағынасында эквивалент. Теорияның негізгі маңызы оны кұрайтын пікірлерінің бастапкы, түпкі