бағзы заманнан бері дау тудырып келе жатқан философиялық жəне
тарихи бір тақырыпты қозғауға рұқсат етіңіздер. Бұл тақырыпты
өрбітер болсақ:
Ұлт тарихын кімдер жасайды? Мемлекет пен адамзат өміріндегі
ең əуелі оқиғалардың басында кімдер болды? Олар белгілі бір ұлт
өкілдері, яғни, атақты адамдар ма, əлде, əйгілі ағышын ойшылы
Карлейль айтқандай, қаһармандар ма? Əлде, ұлт тарихы дегеніміз ұлт
өкілдерінің көрсеткен қайсарлығы мен халық рухын жұмылуы арқылы
жүзеге аса ма?
Карлейль бұл пікірдің алғашқысына қосылған жəне өз ойын
дəлелдеп берген. Ал, Лев Толстой болса, екінші пікірді қолдаған.
Карлейль өзінің «Қаһармандар жəне тарихтағы қаһармандықтар»
атты шығармасында олардың өркениеті мен мəдениеті жайлы жазған.
Карлейльдің ойынша, ұлт жансыз пластилин тəрізді. Ол бір шебердің
қолына түспесе, мəңгілік пішінсіз жəне қимылсыз күйінде қалады.
Цезарь,
Наполеон, Ұлы Петр, Сократ жəне Хазіреті Мұхаммед (с.ғ.с)
сияқты бірі өнер иесі, бірі ел мойындаған тұлға, бірі қаһарман, енді
бірі пайғамбар болған адамдардың
біреуі жансыз пластилинді
қолдарына алатын болса, оны өздері қалаған пішінге енгізген болар
еді.
Шыңғыс хан Азияның сайын даласынан миллиондаған қол
жинады. Қытайды, Үндістанды, Иранды,
Ресейді өзінің қол астына
қаратты. Петр Амиеньский Иерусалимді мұсылмандардан азат ету
үшін бүкіл католиктік Еуропаны аяғынан тік тұрғызды. Мартин Лютер
реформа жасады. Нерондар мен Калигулалар болса, көне Римнің көзін
жойды. Бисмарк пен Хогенцоллерндердің саясаты Германияны орасан
зор күйзеліске ұшыратты.
Достарыңызбен бөлісу: