пен берекелі елімді қайта бір көргім келіп аңсарым ауып тұрады.
Бүгін жұмыс аптасының соңғы күні. Демалыс күндерімді
жоспарлап отырып,
ауылға барғым келді. Көп ойланбастан, келіншегіме ертерек ескертіп,
балаларыма өз
балалығымның куәсі болған ауылымды бір көрсетпек оймен жолға шықтым.
Қызарып батып бара жатқан күнмен жарыса ауыл шетіне іліктік. Алдымен ауыл
шетіндегі төбеге көтеріліп,
ата-анамыздың басына барып, құран бағыштадық. Сол
жерден ауыл алақандағыдай көрінетін.
Ендігі сурет менің жүрегімді жаншып өткендей болды. Қираған үйлер. Өрістен
қайтқан мал да жоқ, малдың алдынан шыққан қара борбай бала да жоқ, көзін көлегейлей
мал түгендеген ақсақал да жоқ. Не болған? Неге сонша осындай күйге түскен бұл ауыл?
Бұрын болған тіршілік қазір тіпті болмағандай...
Достарыңызбен бөлісу: