Ң о в о л гт л с а ры повестер мен әҢгімелер ьжазушы баспасы

Бұлар ошақтың жанынан өте бергенде сарай жаң- 
тан алшаң басып бет-аузы ңабынған желіндей ңызара 
бөрткен Оразі^ұл шықты. Ол бір майданнан олжа алып 
келгендей маралдың муйізін Момынның жанына әкел 
тастай берді. Шал орнынан сәл көтерілді.
Оразқұл оған назар аудармастан бір шелек суды 
алды да басына бір-аң көтеріп төгіп-шашып сіміре бас- 
тады.
— Енді өле беруіңе болады, шал! — деді де қайта- 
дан басын шелэкке қойды.
Бала өтіп бара жатқанда атасының міңгірлеп:
— Рахмет, балам, рахмет. Енді маған өлімнің де 
ңорқынышы жоқ, көрсеткен кұрметің ңұдайдан қайт- 
сын, енді одан басца не айтайын,— деген сөздерін ес- 
тіді.
— Мен үйге барайыншы,— деді бала, тұла бойы- 
иан дәрмен кеткенін сезіп.
Бекей оның бұл сөзіне ырық бермеді.
— Жападан-жалгыз не бітіресің,— деді баланың 
еркіне қоймай, үйіне жетектей жөнеліп. Апарды да, бұ- 
рыштағы кереуетке жаткызды.
Оразқұлдың үйіндегі дастаркан дайын боп калған 
екен. Пісіргсні, куырғаны — бәрі де келіп жатыр, бұл 
жағын жайғастырып, дедек қағып жүрген Гүлжамал 
мен кемпір. Ошаңпен үйдің әкі арасында Бекей де жо- 
сып жүр. Ала көрпешенің үстінде жастықка ңисайып 
Көкетай мен Оразңұл үлкен ас алдында шәйді ермек 
етіп отыр. Бүкіл дүниенің тұтқасын ұстағандай екеуі 
де маңғаз, токмейіл. Шайды кесе түбіне бір ұрттам қып 
Сейдахмет ңұйып отыр.
Бала бір уыс болып бұрыштағы төсекте үн-түнсіз 
жатыр. Тұла бойы түршігіп тағы тоңа бастады. Тұрып 
кеткісі келеді, бірақ ңимылдаса-аң болды кұсып жібе- 
рем бе деп қорқып сол ңалпында, үнсіз жатыр. Жүрегі 
лоблып барлығы алқымына тіреліп тұрғандай. Қыбыр 
етіп қозғалуға қорқады.
Көп ұзамай әйелдер Сейдахметті сыртңа шақырды, 
әні-міні дегенше ол да үлкен аң табаңңа таудай үнген 
етті буын бұрңыратып алып кіре берді, зорға көтеріп 
келген Сейдахмет табақты Оразқұл мен Көкегандың 
алдына әкеп ңоя салды. Оның артынша әйелдер де ке- 
ректі дәм-тағамдарды алып кірді.
Бәрі басын көтеріп, жайғасып отырды да, алдарына 
бір-бір тәрелке алып, қынынан пышақтарын суыра
304

берді. Сейдахмет осы кездері стакандарға арақ құя бас- 
тады.
— Арақтың командирі өзім боламын,— деді мәз 
болып, бұрыштағы самсап тұрған бөтелкелерге иек қа- 
ғьіп қойып.
Ең соңынан Момын атай кірді үйге. Шалдың бүгін- 
гі қалпы күндегі көз үйренгеннен де тым бишара, сор- 
лы кәрінді. Кібіртіктеп босаға жактан орын іздей бер- 
генде, шонжар кара Кэкетай шалға ізет көрсеткен бо­
лып қасына шақырды.
— Бері келіңіз, бері, ақсаңал.
— Рахмет, шырағым, осы жер де болады, біз өзі- 
міз ғой,— деді Момын барғысы келмей.
— О нэ дегеніңіз, осы үйде сізден жасы үлкен кім 
бар? — деп Көкетай өзі мен Сейдахметтің арасынан 
шалға орын ңағыстырып отырғызды.— Ал, аксақал, 
бүгінгі сіздің сәтті ңадамыңыз үшін ішейік. Бірінші 
сөзді езіңіз айтыңыз!
Шал әлденеден қысылып, жөткірінген болды.
— Осы үйдегі тату-тәттілік үшін,— деді шал, үні 
зорға шыіып,— бірлік бар жерде тірлік бар! Бақыттың 
тұғьіры бірлік, балаларым!
— Дұрыс айтасыз, сөз бслғаныңа! — деп, бәрі бірге 
кслпаштап, стакандағыларын қағып салды.
— Оу, бұныңыз не, аңсаңал, болмайды, болмайды, 
кызың мен күйеу балаңа бақыт тілеп отырып өзіңіздің 
ішпеуіңіз қалай? — деп Көкетай өзі зорға отырған 
шалды ңыстай жөнелді.
— Енді бұлардың бақыты үшін болғасын, амал 
жох, ңайтейін,— деді шал абыржып.
Өзі тола стаканды түбіне дейін тартып жібергені 
отырған жұрттьщ бәрін таң қалдырды, енді көзін тас- 
тай жумып алып басын қалт-құлт шайңай берді.
— Міне, енді жарасты.
— Ой, біздің шал басқалардай емес, мықты ғой.
— Жарайды, шалың жарайды.
Жұрттың бәрі риза, бәрі де шалды маңтап, марапат- 
тап, мәз болып күліп жатыр. Үйдің іші ысып, ауа та- 
рылып барады. Жүрегі алай-түлей әулігіп бала дөңбек- 
шіп, не ңыларын білмей зорға жатыр. Екі көзін таро 
жұмып алған, мынау бір мае орданың ортасында әбіге- 
рі шықты. Олардың пысынай стырып, тамаң жегені, 
кеу-кеулесіп майлы ңолдарымен стакан соғыстырғаны, 
Мүйізді Бұғы ананың етінің майлы жерінен бір-біріне

жүктеу/скачать 11,82 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: