Ақынның туған ел-жерінің табиғатына деген сүйіспеншілігі, эмоциясы
Арқаның Бетпақ деген даласы бар,
Бетпақ шөл, ойлы-қырлы панасы бар.
Бөкеннен сұлу аңды мен көрмедім, Өзге аңға жануарды тең көрмедім.
Қап-қара екі көзі мөлдіреген,
Әдемі екі танау желбіреген.
Көздері мөлдіреген ақбөкенді, Адамның баласынан кем көрмедім.
«Қазақ поэзиясында табиғат суреті, жаратылыс көріністері үлкен орын алады. Бұлай болуы заңды да. Сахарада көшіп жүрген, күнделікті өмірі жазда, күзде, тіпті жыл бойы дерлік кең далада, ашық аспан астында, өзен-судың жағасында өтетін елдің ұдайы табиғаттың аясында, құшағында отырғандай сезінуі таң қаларлық нәрсе емес».