Тақырыбы:Әлеуметтанушы ғалымдар
Орындаған:Ерхатайызы Дана
Тобы: КЯ 19-3
Мұғалім: Жунусова Ж
Әлеуметтанушы ғалымдар
Әлеуметтану — қоғам жөніндегі ғылым. Оны өз алдына ғылым етіп,
негізін қалаған француз ғалымы Огюст Конт ( 1798—1857) еді. Бұған дейін
қоғамның өмір сүруі мен дамуы жөнінде түрлі ілімдер Шығыс және Батыс
ойшылдарының жалпы философиялық көзқарастарының кұрамдас бөлігі
іспетті қарастырылып келген еді. Қоғамның дамуында ғасырлар бойы өзіндік
ерекше, бірегей көзқарастар қалыптасып, ол туралы, әсіресе, саясат. мораль,
ғылым, дін, өнер мәселелері көне Үнді, көне Қытай, көне грек
философтарының, Еуразияның орта ғасырлық және Жаңа заман
ойшылдарының еңбектерінде баяндалған болатын.
Әлеуметтану философиядан бөлінгенімен, қоғамның біртутастығын, оны
дамытатын қозғаушы күштерді, тағы басқа да проблемаларды қарастырумен
шектеліп қалмайды. Ол қоғам өмірінің барлық жақтарын карастырады,
соның ішінде мемлекет, саясат, құқық, экономика, мораль, өнер, дін және
қоғамдық дамудың басқа да жақтарына қатысты проблемаларды шешумен
айналысып, кейіннен олардың өздерін жекелеген ғылым салаларына, зерттеу
пәніне айналдырады.
Бірте-бірте, уақыт озған сайын қоғам дамуын тұтас әлеуметтік организм
ретінде қарастыру, оның, объективті жене субъективті жақтарының өзара
әрекеті, тарихи дамудағы материалдық пен руханилықтың диалектикасы,
әлеуметтік прогрестің алғышарттары, азаматтық қоғам, гуманизм, әлеуметтік
әділеттілік проблемалары, сайып келгенде,осының бәрі әлеу-меттанудың
назар аударатын және зерттеу пәнінің іргесін қалайтын бірден-бір жол
болды. Соның нәтижесінде XIX ғасырда аталмыш мәселелерді шешу
жолдарын ұсынған бірнеше жалпы әлеуметтану көзқарасы қалыптасты.
Сол көзкарастардан көпшіліктің мойындағаны Георг Вильгельм,
Фридрих Гегель, Огюст Конт, Герберт Спенсер, Карл Маркс, кейіннен Эмиль
Дюркгейм, Макс Вебер, Габриель Тард, т.б. әлеуметтану шылардын
әлеуметтік теориялары болатын.
Осы аталған ойшылдардың әрқайсысы тарихи процесті ғылыми түрде
тусіндіруге аса құнды үлес қосты. Олардың қоғам дамуы жөніндегі тұжырымдамалары өмірдің және ғылымнын алға қойған сауалдарына бірегей
және мазмұны терең жауаптар қайтарды, сондықтан да олардың ілімдері
қазіргі әлеуметтік проблемаларды шешуде де өздерінің маңыздылығын
жоғалтқан жоқ.
Әлеуметтанушының осы саланы зерттеу кезінде басшылыққа алатын
дүниетанымы мен методологиясы — философия мен әлеуметтанудың
әрдайым органикалық, байланыста болатынын көрсету. Сонымен қатар, бұл
ғылым салалары өз дербестіктерін де сақтап келеді. Әлеуметтанудың
дербестігін кезінде француз әлеуметтанушысы Эмиль Дюркгейм атап
көрсеткен еді. Ол өзінің «Әлеуметтану әдісі» деген еңбегінде «Әлеуметтану
ерекше жене жеке-дара ғылым» екенін жазып, онын әлеуметтік фактілерді
обьективті зерттеуге бағытталғаның түсіндірді. Әлеуметтанудың ғылыми
сипаты мен мазмұны жөніндегі осындай байыпты пікірді қазіргі көптеген
белгілі әлеуметтанушылар ұстанып отыр, солардың арасында П.
Лазарсфельд, Р. Мертон, Т. Парсонс, т.б. бар. Олар әлеуметтануды
философиялық ғылым деп сыңаржакты пікір білдірген емес. Алайда, олар
көптеген әлеуметтік құбылыстарды түсіндіруде философиялық
дәлелдемелерге жүгінеді, соның ішінде позитивизм, прагматизм, интуитизм,
т.б. солар сияқты ағымдарға сілтеме жасайды. Ол орынды нәрсе. Өйткені
қайсыбір қоғамдық құбылысты әлеуметтік терең зерттеу логикасының өзі
сол талдау мен сараптаудан туындайтын корытындыларды философиялық ой
елегінен өткізуге әкеліп соқтырады.
Түптеп келгенде, қазіргі әлеуметтану - тұтас әлеуметтік жуйе күйіндегі,
қоғам жөніндегі, оның жүйешелері (подсистема) мен жекелеген элементгері
туралы өз алдына дербес ғылым. Кез келген қоғамдық құбы-лыс қоғамның
әлеуметтік жүйесінің элементі болып саналады. Осы жуйенің шеңберінде
бүкіл әлеуметтік құбылыстар мен процестер, олар-дың өзара бір-бірімен
әрекеті ғылыми сараптаудан өтеді.
Қоғам жүйесі түзілім ретінде өзінің элементтерімен және сол
элементтердің кез келген жиынтығымен салыстырғанда ғана ерекше сапаға
ие болады. Ежелгі ойшылдардың пайымдауынша. Тұтастық өзі қамтитын
бөліктердің жиынтығынан әлдеқайда үлкен. Оның элементгері интегративтік тиімділікке жетіп, тұтастық жаңа сапаға ие болады. Бұл жаңа сапа-лар
қоғамның жүйесі ретінде белгіленеді.
Қоғам осы сапаларға байланысты өзін қалыптастыратын
субьектілерден, әлеуметтік институттардан, қоғамдық өмір салаларынан, т.б.
сол сияқтылардан дербестігін сақтап қалады. Ең алдымен қоғамнын өмір
суру механизмдерін зерттейтін, түрлі субьектілердің өзара әрекетін
зерделейтін, ұйымдар мен әлеуметтік институттарды қарастыратын
әлеуметтану ғылымы баяндалған жағдайды ерекше белгілеп, делеллейді.
Әлеуметтану сондай-ақ, қоғам дамуының заңдарын да ашады және оларды
зерттейді.
Әлеуметтану - қоғамдық құбыластардың беймәлім жақтарын зерделеп,
социумда қалыптасқан алеуметтік қатынастарды адам факторымен
ұштастырып қарастыратын ғылым.
Әлеуметтанудың обьектісі мен пәні оның білімдік құрылымы мен
деңгейлерін анықтайды.
Объект дегеніміз — бізді қоршап тұрған объективтік нақтылы өмір, ол
қоғам, адамдар, оның алуан түрлі бір-ліктері (отбасы, топ, тап, әлеуметтік
мекемелер, институт- тар, мемлекет, т.б.), тіпті адамның өзі, оның барлық
іс-әрекеті, қызметі, санасы, тәртібі, т.б. Бұлар зерттелетін объекті
болғаннан кейін субъектіден тәуелсіз, тыс өмір сүреді. Оларды адам
өзінің теориялық немесе практикалық мәселелерін шешу арқылы алға
қойған мақсатына жету үшін пайдаланады
"Әлеуметтік" деген ұғымға ғылыми терең анықтама, түсінік берген К.
Маркс пен Ф. Энгельс болды. Олар қо-ғамды, ондағы үдерістер мен
қатынастарды зерттегенде екі ұғымды қолданды. Бірі — "қоғамдық", екіншісі
— "әлеу-меттік", Маркс пен Энгельс қоғамның әр салаларының байланысы
туралы әңгіме еткенде "қоғамдық", "қоғамдық қатынастар" ұғымдарын, ал,
адамдардың бір-бірімен қаты-настарының табиғатын, мазмұны мен мәнін,
олардың қо-ғамдағы жағдайын, ондағы оның алатын орнын, рөлін
меңзегенде "әлеуметтік" ұғымын кең қолданьп, осыған сәйкес "әлеуметтік
қатынастар" ұғымы туралы айтқан.