Нәтижеде адамдар үшін, өмірде негізгі атқаратын мақсаттары мен қосымша нәрселерін белгілеп алулары міндеттілікке айналады

Мәселен: Адамдар автобуспен Шымкенттен Алматыны мақсат етіп шықты делік. Жолда әртүрлі кедергілер шығып, баратын жеріне кешіге бастаса немесе көздеген жеріне еш жете алмаса, адамдар шу көтеріп, «не болып кетті, неге жете алмай кеттік?» деп даурығып, қайғыра бастайды. Неге қайғыруда? Өйткені Алматыға бару мақсат болғандықтан. Ал егер былай болса, жанағы Шымкенттен Алматыға шыққан автобус, үнемі тамаққа тоқтап жүрген әдетін орындамай, бүгін тамақтанбаймыз деп, асханаға тоқтамай өтіп кетсе, халық у-шу болып даурығып, ойбайлап-байбайламайды. Бәлкім, тамақ ішсек жақсы болар еді, жарайды, тамақ ішпесек те өлмейміз ғой, әйтеуір жетсек болды да деп қоя салады. Қалай болғанда да есіл-дерті мақсатына жету болып, тамақ жемедік деп, қайғырып уайымға салынбайды. Неге? Өйткені тамақ жеу қосымша болғандықтан. Себебі, адамдар үйден шыққан кезде жолда түсіп тамақтану үшін емес, Алматыға бару үшін шыққан болатын. Демек, бұл мысалдардан білеміз – мақсаттарына жете алмау немесе оған қол жеткізе алмау адамдарды қайғыртатынын, ал қосымша деп қаралған нәрселер адамдарды қайғыртпайтынын.