Вавилондағы ең бай адам-реклама indd
жүктеу/скачать 6,68 Mb. Pdf көрінісі
|
Вавилондағы ең бай адам
- Бұл бет үшін навигация:
- «МАЗМҰНДАМАНЫҢ» КІТАПТАРЫНА ТАПСЫРЫС БЕРУ ҮШІН 8-775-909-01-77 19
| «МАЗМҰНДАМАНЫҢ»
КІТАПТАРЫНА ТАПСЫРЫС БЕРУ ҮШІН 8-775-233-72-57 18 да кешкі асы ешкі сүті мен сұлы ботқа болып қалмақ па? Одан басқа ештеңе көрмей ме? – Бансир, достығымыз жарасқан қаншама жыл- дарда сен бұндай әңгімені бұрын айтпағансың, – деп Кобби кәдімдігей абдырап қалды. – Мен бұрын бұл туралы ешқашан ойламаппын да. Ертеңнен қара кешке дейін осы өлкедегі ең жай- лы арбаларды жасап, құдайлардың мені бір күні байлықпен жарылқайтынына сеніп жүре беріппін. Үмітім ақталмады, олай болмайтынын енді түсіндім. Жүрегім содан да езіліп тұр. Менің байығым келеді. Менде де жер мен малдың болуын қалаймын. Мен де үлбіреген жұқа киім киіп, әмиянда тиын сыңғырлап жатқанын қалаймын. Бойымда күш, қолымда епті- лік, басымда ми барда, сол үшін еңбек етемін. Бізге не болды сонша, досым, айтшы? Жұрттың алтынға алып жатқан нәрселері әділеттілік бойынша бізге неге бұйырмайды? – Егер мен де соны білсем ғой, – деді Кобби. – Маған жеңіл дейсің бе? Лирамен тапқан ақшам сол бойда жұмсалып кетеді. Ылғи да отбасым ашық- пасын деп, сандалып жүргенім сол. Мен де өзімше, аңсаған музыкамның бәрін тартатындай үлкен лира аспабым болғанын қалаймын. Ондай аспапта ойнаға- нымда патшаның өзі елтіп тыңдар еді. – Иә, жақсы болар еді. Вавилонда бірде-бір кісі лирадан сен секілді әсем саз шығара алмайды ғой. Бұл орайда, патша түгілі, тіпті құдайлардың өзде- рі қуанышқа бөленер. Бірақ оған жетер күн қайда, екеуміз де патша құлдарына парапар тақыр кедей- міз. Қоңырауды естідің бе? Әне, олар келе жатыр. «МАЗМҰНДАМАНЫҢ» КІТАПТАРЫНА ТАПСЫРЫС БЕРУ ҮШІН 8-775-909-01-77 19 Ол қаз-қатар тізіліп, өзеннен сүрлеуді бойлап келе жатқан жартылай жалаңаш, терге малшынған су та- сушы құлдарды нұсқады. Олар бес-бестен қатар-қа- тар тізіліп, су толы ауыр местерді мықшия көтеріп, тар көшеде қаптап келеді. – Оларды айдап келе жатқанға қарашы. – Кобби құлдар легін бастаған қоңыраулы адамды көрсетті. – Бірден көзге ұрып тұр: кісі! – Құлдар легінде талай кісілер бар, – деді Бансир. – Олар да біз секілді адамдар. Анау ұзын әрі ақсарылары – солтүстіктен. Аласалау, қоңырқай түстілері – көрші елдерден. Бірақ бәрі де өзен мен бақ арасында күндер... жылдар бойы су тасып, ғұмыр кешуде. Келешектерінде жақсылықтың нышаны жоқ. Сабан көрпешеде жатады, тамақ дегенде түскі аста жейтіндері – су татыған ботқа. Бейшараларды аяймын. – Иә, аянышты-ақ. Шындығында, біздің олардан қай жеріміз артық? Бар болғаны азат адамдармыз. – Дәл солай, Кобби. Көңілсіз ойлар еңсені езеді. Жылдарымды құлдық ғұмырмен өткізгім келмейді. Қашанда жұмыс, жұмыс, жұмыс! Өзгеріс болсайшы бір. – Бәлкім, жұртқа алтынның қалайша бұйыраты- нын білу керек шығар, содан соң бәрін солар сияқты жасасақ ше? – Кобби осындай пікір айтты. – Мүмкін, бір құпия бар шығар. Сұрастырып көру керек екен, – деп қостады ойға шомған Бансир. – Айтпақшы, мен бүгін ескі досымыз Аркадты көр- дім. Алтын арбасында келе жатты. Басқалардай те- ріс қараған жоқ. Керісінше, қолын бұлғап, музыкант |