басып, жабысып әрең тұр, ңимылдап кетсе — бітті. He
жоғары, не төмен, не оңға, не солға бұрыла алмайды.
Ңит етсе — ңұлайды.
Сол кезде өкесі мұны іздеп жүреді. Таудың жық-
пыл-жыңпылын ңоймай, тінткілеп кеяеді екен. ЙСал-
ғыз аяң ңия жолдың үстінен баласының мылтығын
тауып алады да, бір сұмдыңтың болғанын іші сезеді.
Жаңпар-жақпар жартастарды, ңараңғы қойнауларды
тінткілеп, әке байғұс күні-түні шарқ ұрып, шыбын жа-
ны шырылдайды. «Ңарағұл! Ңайдасың? Ңарағұл!» Тек
тау жаңғырып, тас күлкісі күңгірлеп: «Ңарағұл! Ңай-
дасың?» деп өзінің сөзін өзіне қайталайды.
«Әке, мен мұндамын!» — деген дауыс естіледі кенет
өлдеңайда биіктен. Шал жалт ңараса, әлдебір жал-
мауыздай жалаң құздың басында баласы әрең-әрең
ілініп, үзіліп кетейін деп тұр екен. Бетін бері бұра ал
майды, бұрса — құлайды.
— О, байғұс балам, ол жерге ңайдан барып жүр-
сің? — дейді үрейі ұшңан әке.
— Сұрама, әке, сұмдықты. Мені ңарғыс атты, жа-
зыңсыздардың жазасын тарттым. Мені мұнда кәрі Көк
Киік алдап өкеліп, ңаһарлы қарғыспен қамап кетті.
Тұрғаныма көп күн болды, не күнді, не аспанды, не
жерді көре алмаймын. Сенің дидарыңды да көре алмай
тұрмын, әке. Мені аясаң, ат мені. Мына азаптан ажы-
рат мені, ат, өке. Ақ жуып, арулап қой, өке.
Әке сорлы неғылсын? Зар еңіреп, ары жүгіреді,
бері жүгіреді, ңұтңарып алар амал жоң. Баласы болса:
«Ая мені, ат мені, ңорлык, көрсін демесең тезірек ат!»
деп жалынғанда сай-сүйегі сырңырап, жүрек шіркін
мылжа-мылжа болады. Әкесі кешке дейін дәті бармай,
ата алмай жүреді. Тек күн батар алдында ғана көздеп
тұрып, атып салады. Мылтығын тасқа бір ұрып сынды-
рып, жерге ңұлап түскен баласының басын ңұшақтап,
жоқтау айтңан екен:
Достарыңызбен бөлісу: