Абай жолы. 1 кітап
жүктеу/скачать 7,5 Mb.
|
Абай-жолы
|
1 Оспанның жылын беріп, қонағын атқаруға Құнанбайдың бар ауылы араласты. Келген жиындар мол болғандықтан, әр ауылдың жұрты да, ат-арқаны да тозды. Енді жұрт жаңғырту керек еді. Соны ең алдымен ойлаған Ысқақтың кербез, паң қатыны Мәніке, күйеуін өзі билейтін ерке бәйбіше, ірге аударып қонды. Әдейі Тәкежан ауылының қасына тақап кеп орналасты. Тәкежан мен Қаражанның енді Ысқаққа тізе қосып, үнемі ақылдасып, бірлесіп істейтін істері туды. Осыны ойлаған екеуі Ысқақпен Мәнікені, бар естияр үлкендерді, көрші-қоландармен ерулікке шақырған. Тұстік жеп болған соң, үлкен үйден еркектер тарады. Ысқақты Тәкежан өзі ертіп, ұраңқайға кірісті. Ере келген өзге еркек-әйелдің бәріне Мәніке өзінің әмірлі, қатаң үнімен бұйрық етіп: — Жә, біздің ауылдың кісілері! Ахкем үйіне қонақ болдың, ішер асыңды іштің (Ахкем деп ол қайна Тәкежанды айтатын). Енді қайтындар. Малдарыңа, шаруаңа жөнел, түге! — деді. Сөйтіп, қонақтан Қаражан үйі сейілгенде, өздері оңаша сөйлеспек боп, екі абысын ғана қалды. Ашаң, салқын жүзді Қаражан бұл күнде кексе тартқан. Ал Мәніке бұндай емес, толық, қара торы, бұғақты, кесек келбетті әйел. Ақылды қоңырқай көзінде үнемі жинақты от бар. Көтеріңкі, шолақтау, сәл домалақтау біткен мұрны мен үнемі кекесінге әзір ажарлы ернінде, иек, бұғағында бұл әйелдің көпшіліктен бөтендеу ірілігі, салмақ, тәкаппарлығы танылады. Киімді де осы өңірде Мәнікедей сәнді, таза киетін кісі жоқ. Кимешек, шаршы мен көйлекті үнемі көкбараздап, шыпырдай қып кию осы Мәнікеден басталған. Қалың қара жібек камзолында қымбаттасты үлкен күміс түймелер бадыраяды... Мәніке баланы да аз тапқан. Қазір бұдан туған бір ғана қыз бар. Ысқақтың екі баласы- Кәкітай мен Ахметбек алғашқы әйелінен туған-ды. Олардың шешесі өлгенде, Мәніке Ысқақтың жалғыз нақ сүйері боп қалған. Күйеуіне еркелеп, оны еркін билеп алуда Мәнікенің тәкаппар, паңдығы ғана себеп болған жоқ. Бұл сөзге жүйрік, сыншы тура тілді би әйел. Сол еркелік салдарынан ол соңғы жылдар осы елде бір осалдық істейді, күйеуімен қосылып, апиын тартатын болған. Тәшкендік керуендерден апиын, наша алғызып отырып, үй ішіне өзінше бір сауық орнатып, «зауық» етеді. Сондай еркіндеп алып, елтіген кезде Ысқаққа болсын, басқа кішімтайлы көрші қонаққа болсын, үнемі асқақ сөйлеп дағдыланған. Жаратылысындағы сөзшең, естілігіне өршілдік қосылған соң бұл әйел үнемі шалқып, білгіш, және ойына келгенін айтқыш та болып алған. Бұның бетінен әйелдер емес, Ырғызбай, Олжай ішінің көп еркектері де тайқып жүретін. Осы жеңгесі асқақтап, тым тәкаппарланып барады дегенді есітіп жүрген Оспан өлер жылында, бұған бір қалжыңмен қатал сын айтып, бегін қайырған. — Сен күйеуінді билеп, кекір кербез болып алдың. Тазалығың, пандығың жер басқанның бәрінен жоғары. Тек, айналайын, бір ғана сыр айтшы. Осы сен ғой бәрімізден артықсың, менсінбейсің, өйткені туысың, жаратылысың біздей балпаяақ қазақтың бәрінен басқа. Сені адамзат емес, биязы нәзік перизат деп білеміз. Ал енді осы сен де біздей — күнәлі пендедей, бойыңнан нәжіс шығарасың ба, жоқ әлде сенің сарайыңа батпаған артық зат та, хор қызынша, жұпардай тарап отыр ма!— деп күлген-ді. Бұл бір ащы мысқыл еді. Бір Мәніке емес, кербез сінген тәкаппар адамның бәрінің де көкірегін басқандай — ойлы, өткір әжуа болатын. Мәнікенің тілінен реніш көрген үлкендердің көбі осы сөзді әр саққа бұрып, бұдан да тұрпайылап, әр жайды өз тілімен атап, сырттан күлісіп жүретін. Мәніке Ысқақ үшін намыс жыртуға, ашу айтып, айдын көрсетуге де шебер. Ол ыза-кекесінді де қатты ұстайды. Осындай мінезін бар жұртқа қолданғанмен, Мәнікенің тісі батпайтын бір ғана кісі бар. Ол — Абай. Қайны болса бір сәрі еді. Өзі қайнаға, оны және Мәніке амалсыз кішілік жолы, келіндікпен «Әйнеке» деп атайтын. Іштей Мәніке Абайды ұнатпайды. Оңашада Ысқаққа, малшы көршіге Абай аулын, Абай балаларын, тіпті, Абайдың өзінің кей мінезін де жақтырмай, сыртынан қыжырта сөйлеп отырады. Өзі және Абай айтты деген күндегі сөзінің бәрін есітіп, жадына сақтай біледі. Бірақ оның жақсы сөзіне бір сүйсінген емес. Ал бұның сыншы ойына сәл ағат, тұрпайы естілген сөз болса, қатқыл еріндерін бұралта көтеріп, шүйіре түсіп, мүқата сөйлеп қалады: — Қойшы төйірі, айтпашы сол бір татып кеткен сөзді... Жай кісі емес, тіпті, Әйнекем сөйдепті дегенде, қарным ашып қалады!— деп, немесе Құсқым да келеді дейді.- Білгіш болғаны, ақылды данышпан болғаны со ма? Сондай ақылды кісі де адаса береді екен! —д еп қоятын. Кейде Абайды «Мәніке келіні осылай кекеп отыр» дегенді естігенде Әйгерім сыңғырлай күліп қалатын. Ол үшін ұялғандай, қып-қызыл боп отырып, бұ да бір күні өзінің сыпайы, шебер мысқылын айтқан: — Бір Әжекеңе, — деп, Ырғызбай деген атасының атын атай алмай, — екі бірдей кемеңгер қайдан ғана сыя алсын-ау! Абай білгіш болса, біздің Мәніке келін одан да озған. Бір қазанға екі дөйдір қошқардың басы сыймай жатқаны сол емес пе? — деген. Әрі «келін» дей отырып, әрі Мәнікенің нәзіксінген сұлу әйел, кербез басын «дөйдір» қошқар деу соншалық кереғар, оқыстан оқтай тиген өтімді мазақ болатын. Қазір сол Мәніке Қаражан абысынымен үлкен, құпия сыр айтысып отыр. Сырлары — еркектер туралы. Соныңішінде өзде-рінің күйеулері мен Абай туралы сөйлеседі. Бұлар турасындағы бар сөздің басын қосып отырған Оспанның мүлкі мен жесір әйелдерінің жайы. Екі абысын, тегінде, ақылды, би бәйбішелер болудың үстіне, ерлерін өз ырқына бағындырған дүниеқор, малжанды әйелдер. Соры ма, ырысы ма, әйтеуір, тағы бір өзгешеліктері бойынша намысқор кісілер. Ол намысты және әйелше ойламай, еркекше, тіпті, сол еркектер үшін де өздері ойлайтын. Осы сипаттары билегендіктен, бұрын екеуі бірігіп, Оспанның жылын бермес бұрын бір сөзге ебден келіскен. Онысы өз кү-йеулеріне өздері бұйырып, үстеріне тоқал алғызбақ. Оспаннан қалған әйелдерді ең алдымен өзді-өзі күйеулеріне таңдатып алғызбақ. Әнеугүнгі Оспанның жылын ерте бергізуді де Тәкежан мен Ысқаққа екі жерде, осы екі әйел бұйырған. Келер үлес туралы қауіп ойлағандықтан солай еткен. Ал қауіпті ең алдымен еске алушы Әзімбай мен Мәніке болған. Өз әкесіне Ысқақты үнемі серік етіп, тізелерін біріктіріп отыруды Әзімбай «биылғы есептің үлкені» деп білген. Оспанның үш ағасы, ең жақын мұрагерлері болғанда, соның екеуінің сөзі бір жерден шығып отырса, бұлар өлді болады. Әзімбай үй ішінде Тәкежан мен Қаражанды шүйлеуден басқа Ысқаққа айтатын сөздерін, есептерін алдымен Мәнікеге келіп айтатын. Биыл осы жеңгесі мен Әзімбайдың оңаша сөзі көп болған. Сондай сөздің бірінде Әзімбай Мәнікеге: — Жеңеше-ау, осы біздің кісілердің не білгені бар? Үлкен үйге Абай орнап алды ғой. Бұлар жыл уағы жетсін деп қаңқиып жүр... Аналар болса, Оспанның баласы деген боп, бір ұл, бір қыз немересін ие ғып қойып еді. Енді ертенді-кеш Еркежанның үйінде Абай болады. Бар баласы нөкерімен үлкен үйден шықпайды. Тек жүр ме? Ертең болатын үлесті астыртын қамдасып жүр ме? Соған кімнің көзі жетті?.. Не ойлайсыз?— деп еді. Мәніке сонда Әзімбайды қостап, мұрнын көтере сөйлеп, Абай жағын мұқата кекеткен: — Е-е, тәйір, мен оны әлдеқашан білгем...— деп бастаған. Өз ақылына өзі сүйсінгіш Мәнікенің әр кезде сөз әдеті «е-е, мен оны әлдеқашан білгем» дегеннен басталатын — Әйнекем қайғылы да өзі, қамқор да өзі боп, өрмегін тоқып жүр. Еркежанды сиқырлаудың қамында ғой. Болмаса, дауыс айтатын қаралы қатын емес, үлкен үйден биыл қысы-жазы неге шықпай қойды дегенді мен ойлағалы қашан! Әзімбай Мәнікенің білгіштігін айламен мақтай түсетін: — Біздің ақсақал мен Ысқақ ағама осы ақылды құдай білдірмеген соң, не дерсің!? Ертең ауыздары аппақ боп, қара жерге отырғанда бір-ақ білер. Сөйтіп, бір өкінсе екен! Аңқаулығынан ғана бір опық жесе екен!..— деп те арбайтын. Әкесінің дүниелік есепке түк «аңқау», «адал» да емес екенін де, Әзімбай сондай сөздерді тіл ұшымен айтқан болады. Абай мен оның жақындары бұл сөздерді шындықпен жиі айтатын болса, Әзімбай бұндай сөздерді әдейі ойнап, сайқалданып айтатын. Мәніке оның жаңағы жалған бейқамдығын аңдамады. Бұны да жастығынан шалағай деп біледі. Сол себепті: — Жарайсың... Сен де жетістірдің. Әкесі мен ағасына көрген, сезгенін айтып, ақыл қосады десем... Сен де «опық жесе екен» деп жүрмін дейсің. Сонда бар дүние-мүлік қолыңнан кетіп қалғанда, сенің табатын олжаң қайсы! — деп, бұны да шенеп қояды. Әзімбайдікі айла. Ол осындай сөздермен бірер күн Менікені сөйлетіп, өзін оның алдында «бейқам» етіп жүрді. Жеңгесінен мысқылдаған сөз естіген сайын, өтірік аңқаусиды. Сөйтіп барып, артынан Мәнікенің ақылын енді түсінген кісі болды да, бір күні оған: — Енді осы ақылынды Ысқақ ағам және менің шешем, анау абысыныңа өзің ұғындыр! —деп тапсырды. Тегінде, өз әкесінің Қаражаннан қорқатынын Әзімбай жақсы білетіндіктен, ерекше бір қауіпті тағы бір ойлайтын. Онысы Оспаннан қалған әйелдің бірін алуға Тәкежаң батпай, Қара-жаннан қорқып қала ма деген қауіп. Ал жесірін алмаған әмеңгер, мал-мүлікке де қолын сұға алмайды. Әзімбайдың ішке бүккен ең үлкен күдігі сол. Болмаса, жолы үлкені Тәкежан болғандықтан, алғашқы тандау бұнікі. Олай болса, үлкен үй Еркежанмен қоса бұлардың сыбағасына кетпек керек. Әзімбайдың арманы да, алыспағы да сол үй турасында. Абайдың үлкен үйшіл болуынан бұның ерте күнде сескенгені де сол үшін. Ал сөйтіп, Тәкежан жесір алмақ керек. Бірақ осыған әкесі қорғанып қалса, бар есептің құрығаны. Талай рет әкесі мен шешесіне бұл жөнді өзі айтуғада оқталып еді, бірақ әке-шешесінің арасына, тегі, жолда жоқ сөзбен сұғылудың бабын таппаған. Сонымен Мәнікені алыстан шырғалап, оның мақтаншақтығын пайдаланып, өзі аз уақытқа оған ақымақ та көрінген боп, мысықша ойнап жүрген мәні бар. Мәнікенің тағы бір жақсылығы — сырға берік. Үй ішін, ағайынды бұлдіріп аларлық сырын ол ашпайды. Осындай баспалдақпен жүрген Әзімбай Мәніке арқылы бірталай ниеттерін, өсиеттерін астыртын әзірлеп келді. Қаражанды Мәніке арқылы, үстіне қатын алдыртуға көндіртті. Оспанның жылын мезгілінен ерте бергізді. Енді бүгін еру-лік үстінде Ысқақ аулын жақсы күтіп, төбеге, көтеріп сыйлауды да үндемей жүріп Әзімбай өзі басқарған. Дәл қазір екі абысынды оңаша қалдыртып, ендігі тың сөзді емін-еркін сөйлеттіруге де сырттан үйшік құрып жүрген Әзімбайдың өзі. Мәніке мен Қаражан оңаша қалысымен Әзімбай үй сыртында, есік алдында, бір құрық жонған боп отырып алды. Және өзінің әйелі — қалың қара келіншек Мәтішті шақыртып алып: — Мынау үйге, апамның үстіне жан кіргізбе. Анау ұраңқайда ағамдаротыр, оларғадабіреу кіріп, сөздерін бөлмесін. Өзіңбақ!— деп, салқын қабақпен ақырын бұлк егіп тапсырған-ды. Осылайша ендігі Құнанбай ауылында жаңа басталатын тартыстың ішкі арқауын өз қолына қымтып ұстап алған Әзімбай еді. Қара қарғаның қанатындай немесе көмірдей жылтыр қара сақалы бар, жалпақ қызыл жүзді, ісінген қалың қызыл қабақты Әзімбай осылайша тор құрып, өзі құрық жонып отыр. Ойының бәрі ішкі тартыс пен тәсілде... Кейде бітік, қысық көздерін төмендете қиғаштап қарап, өз есептеріне сүйсінгендей, болымсыз күлімсіреп те қояды. Көз алдынан Құнанбайдың үлкен шаңы-рағына тиісті мыңға тарга «қан жирен», «құла жирен», сәйгүліктер «біз сендік!» деп, шұбалып, жон жүндері жылтырап, өтіп-өтіп жатқандай болды. Мәніке болса, бұл кезде Қаражанмен сыр бастаған. — Жеңеше-ау, Ахкем не дейді? Енді сөз бастаймыз дей ме, жоқ па? — Кім білсін. «Неге асықты. Жылы болмай не бопты» деп, аналар мен қатындар кінә тақпаса деп, кібіртіктеп жүр ғой деймін. - Бәсе... «Дәуде болса осылай дейді-ау» деп, әлдеқашан ойлап ем. Бұл кісі де біздің үйдегі қайныңыз секілді момын ғой... Екеуі де жалтақ емес пе? Әйнекемнің қабағына қарамай ас іше ме, түге!.. — Немене, келін, бұлар әлде құр қалып бара ма? — Жылын бермей тұрып жамбастаған кісі, енді қарап жүре ме? — Ал қандай боп жатыр екен! Астыртын оқыс сөздері естіле ме? Не білдің? — Сыбыс сөзін естірте ме? Бірақ жылын ерте беру ге көнген кісі артын ойламады деп пе едіңіз?! Бұл кісілер ойламағанда, ол жақ кесіп-пішіп қойған ғой. «Бұлар жылын ерте бергізсе, мен оның ар жағын қамдап қояйын» деп, үлкен үйдің астынан ит, үстінен құс ұшырып жүр емес пе? Оны айтсаңыз, сол Еркежан үйінде Әйнекемдік емес кісі бар ма? Ауыл-аймақ, малшы, көршіні түгел өзіне ойыстырып қойған шығар. Екі бірдей немересін ие ғып, оны ұстап отыр. Тіпті, тұмсық сұғар жер қоймас үшін бар баласы өрен-жаранымен сол үлкен шаңырақты қоршап, шырмап жаткан жоқ па? — Кенженің өзі де көзі тірісінде, туысқан ішінде, бір Шыраққа табынып кетті ғой. Марқұм сол кезде-ақ қойны-қонышына жинағаны өндіең Шырақтың тараптасы болды ғой... — Енді оның үстіне, мына күнде сол кісілерінің бәріне өз сөзін сөйлетіп жүр ғой. Өзінің ниетіне астыртын ойыстырмай тұра ма?! Олай десеңіз, әуелі өзі үндемей-ақ соларға сөйлетіп, жайғатып жүрген шығар. — Сол кісілердің ішінде сенің балаң да жүр-ау! — Жеңеше-ай, Кәкітайды біздің бала деп несіне айтасыз! Ол Әйнекемнің қанжығасында кеткен бір жан емес пе? Сол кісінің өзі мен балаларының шылауында жүрген ақ көйлек, аңғал сорлы ғой... — Сорлы емес. Шырақтың сөзін қостап, сойылын соғып та жүрген жоқ па екен?! — Бірақ Кәкітайда не қауқар бар? Бұл кісілер екеуі бір болғанда, Әйнекем жеке, жалғыз өзі ғана болар. Бала, немереге қалған сөз бен есе бар ма? —Тек соны айшасаң... Кәкітай әкесіне қарсы шығып, Шырақ жағын күшейтіп жүрмесін әлі. Осыған уақып бол, келін, әсіресе, күйеуіңе соны ұғындырып қойғайсың!—деді. Бұл Қаражанның өзінің ғана сөзі емес. «Мөнікемен сөйлескенде Кәкітай жайын айтып қой» деп, Әзімбай тапсырған-ды. Ойланып қалған Мәнікеге Қаражан өз сөзінің шешуін айтты: — Бұл екеуі бір топ түрса, сөздері жеңеді. Ежелден екі «қылаң» бір, екі «қара» бір еді. Бүгінде қарадан жалғыз Шырақ қана қалды ғой. Жаңағы өзің айтқан сөздің бәрі де көкейіме қонады. Бәрі орынды. Шырақтың үлкен үйді торлап жүргенінде сәз бар ма? Бірақ соның бәрін жеңгенде, бұл екеуі өздерінің екеу боп тұрған бірлігімен жеңеді. Оның үстіне, бірі үлкендікпен жол алам десе, кім қарсы тұра алады?— деп, Тәкежанның жолы мүлік үлесінде бөлек екенін анықтап айтып, басын ашып алды. — Шырақ болса, ортаншы... одан сіздің үйдің де жолы артық... Енді қалған үшеуінің кішісі Төрем ғой,— деп Ысқақты да көтеріп қойды.— Әйтеуір, Кәкітайдан енжар сөз шығып, шырық бұзып жүрмесін!—деп, сөзін бітірді. Осылайекі абысынды кезек жанығандай боп, қоздыра түскен жанды сөз, енді-енді түйінді жеріне тақалды. Бұл екеуін бір-біріне әрі тату тілектес етіп, өрі іштерінен кей жайдан андастырып, шарпыстырып қойған да Әзімбай. Ол әрі сөзді сараң етіп, төтесінен қайырғандай, бір-ақ айтып қалады. Сонда айласын да, бәлесін де аңғартпайды. Томаға-тұйық турашыл кісі боп көріне біледі. Үнемі томсарған салқын өрі шыншыл жүзбен сөйлейді. Осы тәсілдері арқылы ол өз сөзінің шыны қайсы, өзілі, қал-жыңы қайсы екенін де танытпайды. Жас күннен іші мен сыртын бөлек үстап, шебер ойыншыдай құбыл болып алғандықтан, өзгелерді мазақ етіп алдағанда да ондырмай ұтатын. Екі көршіні бір-біріне шағыстырып, араз ету, малшыны қымызға қыздырып ап төбелестіру, екі сөзуар мылжынды әдейі қажастырып қойып қырқысқан дауға салу — Әзімбайдың жас күнінен бергі ермегі. Бүгін екі бірдей ақылды, айлалы шешелерді де бұл тек аласыз көңілмен кездестіріп отырған жоқ. Ойын есебіне керек болғандықтан сөйткен. Мөнікені керегіне, көмегіне жаратумен бірге оның өзіне бір шетін қатермен сескендіріп қойған. Бұнысы — Еркежан жайы. — Жеңеше-ау, менің шешем көнбегенде, неге көнбейді десенңші?.. Ол үстіне тоқал алдырам десе де, дөл Еркежаннан қорқады ғой. Өйткені Еркежан бар малдың, қазынаның тап ортасында отыр. Ондай қатынға қандай еркек табынбайды? Және өзі сұлу, мінезді. Ерге де, елге де жаға біледі. Оны алған күйеу, басы алтын еркек болса да, айналып-үйіріліп тек соның қасынан шықпайтын болады ғой!— деп, Әзімбай осы жағын аса төндіріп айтқан. Бұнысы Қаражан ғана емес, ең алдымен Мәнікенің өзіне де оқтай тиді... Оның өңі қашып, тамсанып қалды. Екі көзі де аларыңқырап, шаншыла қарады... Ау зы жаман үйренген дағдысына басып: — Е-е, әлдеқашан...— дей берді де, өтірік айта алмай тоқырап қалды. Әзімбай айтып отырған жайды өзі «әлдеқашан» түгел, осы шаққа дейін де ойламапты... Қаражанға деп айтылып отырған кауіп, бұған да дәл осындай қауіп қой. «Неғып есім шығып жүрген» дегендей, өзгеше қобалжыды. Бұның осы түрін баққан Әзімбай тағы да андағансып отырып қауіпті үлғайта берді. — Зейнеп, Торымбала деген сөз емес. Олар сіздің екеуіңнің де тасанда жүре береді. Ал нақсүйер боп қалған, өзі жастау Еркежан әлі де нақсүйер болғысы келмей қоя ма? Біздің әкеміз болса өз әйелінің ырқына көнген, момын кісі,— деп бір қойды. Онысы Тәкежан емес, анығында, дәл Ысқақты ойға ала оты-рып соны айтқаны... Мәніке ішінен енді бұрынғыдан да бүліне түскен: — Тек, әйтеуір, шешемнің өзінен туған мен сияқты азамат баласы бар. Жұбанышы сол болады деген болмаса көнуі қиын. Оның үстіне, сіздей жас емес, тоқырап, ерден шығып та қалған жоқ па? Бұл сөздердің ішінде әр жайдың бәрі бар. Мәнікеде Әзімбай әдейі қадап айтып отырған — «өзінен туған» еркек баладажоқ. Ен-деше, Ысқақ Еркежанды алам дей қалса, ол Ысқақты жасырақ деп таңдай қалса, Мәнікенің күні не болмақ?! Қаражандай мосқал емес. Ер қызығынан Мәніке неге түңілсін! ? Ысқақхы неғып қисын? Әзімбай Мәнікеге осының бәрін сездіріп болып алды. Бұнымен ол ең әуелі осы ойынға араласып екі әмеңгердің біреуін, яғни Ысқақты Мәніке арқылы қазірден анық атсыратты. Өзі би, өзі ерке Мәніке енді Еркежанды өлсе алдырар ма екен? Сөйтіп, ең әуелі таластан Ысқақ бір шықты. Екінші, сол қауіп Мәнікені тыныш қоя алмайды. Сондықтан ол Еркежанды Төкежанға телуге жанын салатын болады. Ал Қаражанды осы Мөнікенің тілімен, еппен көндірмесе, Тәкежан өздігінен «Еркежанды алам» деуге бата алмайды. Әзімбай үшін әкесі Еркежанды алмай, Зейнеп, Торымбаланың біріне тайқып түссе, онда бажы үлкен үйдің бұлар ырқынан кеткені. Қаражанның Кәкітай турасыңпдғы арбасу сөзі айтылып болған соң, Мәніке ендігі әңгімені, Әзімбайдың жаңағыдай шүйлеуі бойынша, жағалатып келіп, Еркежан басына бүрған. — Жә, жеңеше, енді «қайсысы қайсысын алады?» деген түйін сөз бар ғой! Осыны не дейсіз? — Өзің не деп жүрсің, сен айтшы!— деп, Қаражан әуелі Мәнікенің шынын айтқызбақ болды. — Қайдан білейін, талассызды алам десе, біздің кісілер ана екі тоқалды алар. Бірақ талассыз болғанымен, онысы талайсыздық қой. Бұнда бәрінің таласы Еркежан ғой. Ол болмаса сөз ғып не бар, тәйірі! Сонда жолы үлкен, жасы үлкен Ахкеме Еркежаннан басқасының лайығы бар ма? Өзгенің таласар не дәрмені бар?!— деп, Қаражанды бағып, тоқтап калды. Қаражан бұл түста анық сескеніп, қабақ түйіп, үндемей отыр. Бірталай алай-түлеймен іші қайнайды. «Өз нәсіліне болса екен» деген малға да, қазынаға да қызығады. Еркежан қаупін де ойлайды. Толқып тұрып: — Ал осы Еркежанды алмай, оның малынан, мүлкінен бөліп алмайтын несі бар?— деп көріп еді, Мәніке оған бастырмады. — Түу, жеңеше, ол не дегеніңіз? Өзге қатындарды алғанда, олардың өз еншісіндегі малы бар емес пе? Соны береді де қояды. Еркежан мүлкін, ол үйдегі малды үлеске салдыра ма?! «Ортада тұрсын» дейді де, қол тигізбей қояды гой. Сонан соң Әубәкір бір ие, онан әрі Әйнекем өзі ие болады да қалады ғой... — Солай болады дейсің, ә?.. Мәніке абысынының толқуын бағып, енді соңғы салмақты сөзін айтты. — Сіздің Әзімбайдай балаңыз бар. Өзіңізден туған өрен-жараныңыз құдайға шүкір, «қағанағы қарқ, сағанағы сарқ» ана сіз емес пе? Еркежан не? Ол малдың қоршауында түрғанмен, бір жалғыз ку томар емес пе? Ахкемнің де жасы болса, сіз қызғанатын шақтан өтті... Осындаймен сіз «жолы болсын» демесеңіз, бар үлкен үй, мол дүние Әйнекеме кетті!.. Соның үрпағына жем болды, өзімніңбалам құр қалдыдей беріңіз... Менің әлдеқашан... білгенім осы!— деді. — Сонысы бар... Сонысы бар...—деп Қаражан жағын таянып, амалсыздыққа шырмалып, жүдеп отырып қалды. Үзыннан -ұзақ өмірде кейде қытымыр, қатал атанып, кейде сақ, сараң атанып жұргені кім үшін еді? Бір Тәкежанның абырой, атақ дүниелігі үшін солай болыпты. Одан өзге оның баласы, ұрпағынан басқа жанның жайын ойлап көрді ме екен? Қиянатсыз әрі қызықсыз салқын өмірін Тәкежан деп өткізгенде, бірде-бір өзге еркек бар екен деп ойлап па еді?.. Енді міне, ажар тозып болғанда ежелгі дос азып отыр. Күйеуін өз қолынан, өзінен зор... Зор емей немене, әрі бүдан сұлу, әрі бүдан жас және мол байлығы бар тоқалға бергелі отыр... Қаражан көпке шейін үндемей қалып, бір кезде жарылғандай болып өкіріп, жылап жіберді... Солқылдап қатты жылап, бойын зорға дегенде қайратпен тежеді. — Семіз бәйбіше марқұм,—деп Үлжанды есіне алып,— айтып еді-ау, бір күйген күні... «Әйелдің көрген күні құрысын. Ерке бол, еркін бол, ердің көңілі сенен ауған күні ескі ұлтарақ құрлым құның жоқ» деп. Еркегің сенен тоқалға бұрылып алғанда, сен көшкен жұртында ұмыт қалған күшік құрлы болмассын-ау, ә-ә? Сен қыңсыларсың, жас төгерсің... ол болса жаңа жардың бет қызылына қызығып, тарта бермек... Солай ғой!— деп, тағы жылады. Мәніке ендігі сөзді доғарып, тек Қаражанның көнуін бағып отырған. Қынжылсын, жас төксін... Бірақ Қаражан енді көнуге бейімделді. Мәніке соған әлденеден мәзденіп ырза болды. Абысынына көрсетпей ернін көтеріп, бір шүйіріп те қойды. Әзі жеңгендей, масаттанып отыр. Ақылды, тәсілқой, айтқыш болғанмен, бұл әйелде өрескел бір сенімсіздік болатын. Онысы — кісі қайғысын танымауда. Тегінде көздің жасы жылаушыға ғана ауыр емес, көрушіге де ауыр ғой! Оны сүюге, тамашалауға болмайды, тек түсіну керек. Адам басындағы қайғыға ортақтасу — әрбір бауырмал, адал адамның әдеті. Ал дәл жылап отырған адамның жүзі мен еңірен дауысы ешкімге де сұлу, нақысты боп көріне алмайды. Ондай жүзді жақсы көрудің өзі де қиын. Мәніке болса сондай жылау мен көз жастан жиреніп отыратын. Бір өзі мен тек өз үй ішінің жылағаны болмаса, өзге адамның жылағанына қайысудан бұрын, ең әуелі ыза болатын. Сондықтан көрші, малшының баласы мен үлкені өліп, қайғылы үй іші жылағанда бұл қатал, әмірлі бәйбіше жыласпай тұрып, әуелі сол үйдің келіні, қызына зекіп, ұрсып, жазғырып отырып басу айтатын. Көңілқостық білдіру орнына, үрсумен тыятын. Өзі «әлдеқашан біліп» қойғыш болғанмен, осындай шын сезімге топас, көн кеуде болатын. Сол Мәніке Қаражан қайғысына да қынжылып, қайысқан жоқ... «Не десең де көндің ғой» деген байлаумен кетті. Әзімбай да кешкі салқын түсе, үлкен үйдің көлеңкесінен түрды. Жіңішке қалың құрық сыпталып, жонылып болған-ды. Үй ішінде шешесінің жылаған үнін естігенде, ол да күйреген жоқ. Қайта «Мәнікенің жолы болды, бұл жақсы ырым екен» деп, орнынан тұра берді. Ағаштың жаңқасынан екі етегін қағып, тазарып тұрды. Қаражандай жалғыз анасының көз жасынан да «етегін қағып», «маған түк керегі жоқ жас« дегендей, сырт қарап тұрған-ды. Жылтыр қара мұрттың астынан қып-қызыл еріндері күле түсіп, аппақтістерін ақситып, Мәнікенің қасына ерді. Оны Ысқақ ауылына қарай жаяу ертті де, үй ішінде өткен кеңесті тыңдаумен болды. Үраңқайда Тәкежан мен Ысқақ арасындағы оңаша кеңес ерте біткен-ді. Олар әйелдерді қалай үлесуді сөз қылған жоқ. Бір жағынан, ол — өздерінің іштерінде әлі шешіп болмаған түйін. Екінші жағынан, әңгімені бүдан бастау лайық емес, ерте көрінеді. Екі әмеңгердің әзіргі сөзі: «Абайды қалай ақылға аламыз, өзіне тура ақылдасамыз ба, жоқ, араға кісі саламыз ба?», «Кісі жүргізсек, кімді көмекке аламыз?» дескен жайдан басталады. Бұл жөнде олар Абаймен екі араға кісі салып сөйлесу мақұл десті. Әнеугідей Абай өзі: «Бірігіп отырып шешейік» десе, ондағысын көреміз. Әзірше, ара ағайынның жақын, естияр кісілерін алайық та, солар арқылы алғашқы сөзді байлайық» деді. Алғашқы сөзі— қазір Оспан мүлкін, әйелдерін үлеске саламыз ба, жоқпа деген туралы. Араға жүргізетін кісілерді бұл екеуі көп талдап, көп сөз қалды. Ақыры кеп тоқтағандары —Шұбар мен Ербол. Екеуінің бар есебі бойынша, тегінде, қиғаш сөз шықса, Абайдан шығады деп білді. Ол ең әуелі «үлесті қоя тұрайық» деуі мүмкін. Оған дәлел де табады. Әйелдерді де оңай ойыстырады. Екінші, бұлардың ойынша, Абай үлкен үйдің мүлкіне, немерелері арқылы жарым-жартылап ие боп отыр. Сондықтан үлесерлік ең үлкен мүлікті тағы көп себеп тауып, қорғаштауы мүмкін. Үшінші, өзі Мәніке, Қаражан, Әзімбайлардың айтуы бойынша сол мүлікке, үлкен үйге жанасып жүргендіктен, асықпай отырып, іргесін мықтап көміп алуға бейім. Осы себепті де Абай үлестің сөзін әдейі создырып кетуге тырысады. Бұлай болған соң, енді Абайға салатын кісілерді, оған сөзі өтерлік досынан, жақын адамынан алу керек болады. Ерболды осы есеппен таңдасты. Ал Шұбарды іштесіп, шындап келгенде, Абай емес, бұларға бұрады деп сеніседі. Оның Абайға да жағатын айласы бар. Өзі ең жақын туыстың бірі. Үлес сөзінде оның сыртта қалуына да болмайды. «Сен неге араласасың?» деп, кінә тағушы да болмайды дескен. Осыған байлап алған соң, дәл сол күннің өзінде Ербол мен Шұбарды Ералыға, Ысқақ аулына шақыртып, екеуі кісі шаптырды. Келесі күні таңертең Шұбар мен Ербол Ысқақ үйінде болып, түстік жеп отырып, бар сөзге қанып алды. Елшілікке жүруге екеуі де қарсылық білдірген жоқ. Тәкежандар бастаған сөзді Оспанның жылы беріліп болғандықтан, орынсыз да көріскен жоқ. Тек Ербол өз ішінен «Абай қуанатын сөз емес, Оспан уайымын тағы да ұлғайта түсетін бір жара ғой. Бірақ бұдан құтылар шарасы бар ма? Оның басына әлек сөз бола қалса, мен қайтіп тартынайын?! Бірге көтеріп көрем де, қолымнан келсе, әлдебір жөнде көмегім тиер» деп ойлады. Күндіз бір орайда Мәніке Шұбарды оңашалап алып еді. Сонда бұл жақтың тілегі етіп, Еркежанды Тәкежанға ұйғаруды айтып қалды. «Жол да сонікі! Оның үстіне, Ысқақта осыны қостайды. Қаражан болса рұқсат берді. Үш жесірді үлесетін үш әмеңгердің екеуі осыған байлаған соң, өзгелер шырық бұзбас. Және дүниеліқ үшін бір аға, бір інісінің көңілін шайлықтырмас. Оларды өкпелетпес» деп, бірталай дәлелмен дауды да айтып қалды. Мәнікенің соңғы кезде үнемі шарпысқаны Абай... Кейде атын атасын, кейде жаңағыдай атамай сөз жолдасын, дау айтсын, кекетіп жауықсын, — бәрінде ұстасқаны бір Абай болып алды. Бұрын Қаражан Абайды жақтырмағанда, «Тәкежанға оң қара-майды» деп кінә қылушы еді. Мынау Мәніке Абайды ұнатпағанда, тұп-тура қара жүзді қызғанышпен ұнатпайды. Абай неге жақсы? Мұның күйеуінен неге артық? Неге бар ел соны «білгіш», «даныш-пан» ғып алды? Мәніке Абайға ең алдымен осыны кешпейді. Шұбардың ішкі қоймаларын өзі білетін Мәніке, жаңа оны жекелеп отырып, алдағы мақсатты да әдейі танытып қоюды қажет деп білді. Осымен Әзімбай, Тәкежаннан басталып, Мәніке, Қаражаннан өтіп, Ысқақты қосып алған құпия кеңес қазір Шұбарды да ілестіріп алды. Шебі тұтасып келе жатқан тартыс жотасы осылай көрініп тұр. Енді бұл айлалы, астарлы қиын іс пен сұмқыл мінездер өзінің бар күшін, қулық, салмағын жиып болып, Абайды соққалы төніп келді. Бірақ сыбыры көп, шоғыры мол әлек болып көрінгенмен дәл Абайға жеткенде, бул жумыска ол абылжыған жоқ. Шубар мен Ербол келіп, оңаша отырып сөз қатқанда, Абай салқын ғана тыңдап, шолақ қана жауап айтты. Ербол Абайды көрмес бұрын Мағаш үйіне бөгеліп, сонда Ақылбай мен Мағаш екеуіне істің жөнін білдірген. Оларға: «Ақыл көмектерің Абайға керек болар. Қасында болып, біздің сөзді бірге тындайсындар ма, қайтесіндер?» дегенде, Ақылбай бұндай тартыс сөзді сүймейтін, ел сөзінен ұдайы қалыстығы бойынша салған жерден тартынды: — Жо, мен неғылайын!.. Абай ағам өзі бірдеңе етер... Мағаш болмаса... Мені неғыласын!..— деді. Мағаш өз әкесі үшін қынжылып: — Тағы бір бықсыған мазасыздық жепі-ау ағамның басына... Қарамолаға жүргелі, жауапқа барғалы отырғанда, не көріне қалды екен, сонша тықыршып!— десе де, бұл сөзге кірісуді өзіне лайықсыз көрді. — Үлкен туыстар мен ағам өзі білетін істер ғой. Біз сүғынатын жер емес. Жалғыздығын аяғанымыз болмаса, «мал үлеседі, мұраға таласады екен» деп, ардан аттаймыз ба? Мені де, тіпті, біздің айналадағы жас атаулының бәрін де бұл істен аулақ етіңіз. Досыңның жүгін өзің арқалайсыңда, Ербол аға! Өзі де енді талай қиын мен түйінге соғатын, жүректі айнытатын құдай ұрған сөз болар... Болса да бірақ өткендегі сыбағаңызды білетін кәрі түйе өздеріңсің. Бізді бұл ақылға қоспаңыз,— деген. Соңғы кезде жастардың аса бір қызықты еңбекке, өнерге берілген күндері болатын. Ендігі айналысқандары — ақындық өнер. Жаңа туған өлендер, дастандар жайындағы аса қызықты, қызулы кеңестер еді. Ерболдан бөлінгеннен кейін, Мағаш пен Ақылбай, сол өздерінің дос ортасына қайтты. Үранқай іші қызу әңгіме, күлкі. Даурыққан үндерге толы. Үй ортасында маздап жанған түтінсіз от бар. Онда ет асулы тұр. Үй ішіне жағалай қалыңтекемет, тұскиіз, кілемдер тұтылған. Жерде ұзын жүнді аппақ сеңсеңнен жасалған бөстектер, арқар терілері. Киімді күзге лайық етіп, жұқа күпіден, күзен сияқты жеңіл аң терісінен бешпетше тіккізіп киген жастардың бас-аяқтарында да жылы киімдер. Бұл мәжіліс ортасында ақындардың өздерінен басқа тындаушы достары да бар. Жиын ортасында Әбіш опыр. Жақында қаладан келіп осы топты қуанта жеткен Павлов та бар. Қазір ол да, осы үйдегі бар адамдардай қазақша бешпет ішік киген. Аяғына қара барқытпен көмкерген, үзын байпағы бар жаңа қара саптама киіпті. Басына Тобықты үлгісінде түлкі тымақтан бас, құлағы жыбырлай берген соң, оны тізесіне салып қойып, басына киюдің орнына екі қолын сол тымақтың ішіне тығып жылытып отыр. Тағы біразда аяғын қалың етік пысынатқан соң, оны шешіп, астына басты. Енді оқта-текте түлкі тымақтың ішіне екі аяғын да тығып жылытып қояды. Павлов бұл ауылға келгелі екі күн болған. Алғашқы бір күн, бір түнді Абай мен Павлов екеуі оңаша ұзақ әңгімелесумен өткізген. Бірін-бірі шын жақсы көретін және қатты сағынысқан достар ұзақ уақыттар екеуден-екеу болғанда, аса көп жайларды кезек сұрасқан. Бірінен-бірі еш нәрсені ірікпестен барынша шынымен молынан айтысқан-ды. Абай Семей қаласына айдалып келген жаңа адамдар жайында тыңдады.Олар арқылы ішкі Россиядағы ендігі тартыста қандай жаңалықтар барын сұрастырған. Орыс халқының ендігі шыққан басшы қайраткерлері туралы және ең соңғы ерекше қадірлі кітаптар жайын, бағалы журналдар туралы, жаңадан шыққан жазушылар, ақындар туралы сұрады. Ақыры Семейдегі Гогольдің кітапханасына келіп түскен, бұл алғызып оқырлық бағалы кітаптарды да нақтылап білген. Екеуінің әңгімесі пашіалық кеңселері жайына ауысқанда, Павлов бірнеше парақорлар туралы, мансапқорлар мен жағымпаздар туралы, Салтыков-Щедрин әңгімелерінің үлгісіндегі талай күлкі жайларды айтып беріп, Абайды сан рет мәз қылды. Әредікте Павлов та сахара түрмысынан талай жайларды қадағалап сұрады. Қазақтың еңбекке берілген қалың елі тұрмысында Абай байқаған қандай өзгерістер бар? Соны білмек. Отырықшылық өмірге ауысып, егіншілікті кәсіп еткен жатақтардың жайына көп қызығады. Олардың бұрынғы жуан ата атқамінерлермен тартысқан қарым-қатынастарын білуге ынтығады. Осы алуандас бейнетелінің ой-үғымында қандай жаңалықтар байқалатынын сұрастырады. Қазақтың сахарадағы кедейінен қалалы жерге кәсіпке барып жүмысқа түсіп, тіршілігін өзгертіп әкеткен топтар қаншалық, солар жайын білмек болды. Орысша оқуға сахара елінің балаларын беруге ата-аналардың санасында өзгеріс қандай, жаңғыру қаншалық, осыны да айрықша білгісі келеді. Абай досының сұрақтарына жауап беру үстінде көп ойларды өзі де тыңнан, жаңадан үғынып, сезініп өткендей болды. Павловтың сұрақтары қазақтың еңбек иесі қалың халқының қамын жеген қамқор достың бейілін білдірді. Соны андаған сайын Абайдың әз досына ырзалығы, құрмет бейілі арта түседі. Өзімен ой-арманы қазақхалқы жөнінде бір сағада қосылып жатқан адал досын, бауыр досын танығандай болады. Осындай мәжіліс үстінде екі дос күн-түн әңгімелескенсін ғана Абай Павловты Әбіш бастаған жастардың арасына әкеліп қосқан. Кешеден бергі жастар арасында өткізген мәжіліс арқылы Павлов бұл топтың адамымен де жақындасып кеткен. Күшті ашыған қою қымыз жиынды сәл қыздырған кез. Дөңгелек столға айнала отырған ақындар тобында Кәкітай, Мұқа, Дәрмен, Әлмағамбеттер бар. Жаз бойы ел қыдырып қайтқан Баймағамбет те қазір осы жиынға келіп отыр. Оның бүгінгі ақындар қасына келуінде бір мән бар-ды. Үйіне ала жаздай оралмай жүріп, кеше түнде ғана келген. Ал бүгін таңертеңгі шайда сәлем бере барғанда Абай оған мысқыл айтқан. Бұл күндерде тамаша ертегіші, әңгімеші Баймағамбет қалың елге аса қадірлі адам боп кеткен. Қай қыстау, қай жайлауға барса да, әр ауылда қуанып қарсы алатын ата-аналар, жас қауым өте көп болады. Солар бір үйінен бір үйіне, ауылдан аулына шақырып қонақ етіп, қысы-жазы демей Баймағамбетке Абайдан ұққан әңгімелерің, хикаяларын айтқызатын. Сонан соң Баймағамбет ауылдан бір шығып алса, талайға шейін оралмай қояды. Үйде қатын-бала қалады, ол ойда жоқ. Бұның қайта оралғанын күтіп, кейде сағынып Абай жүреді, Көп кешіккен уағында ызаланып, сыртынан ұрысқансып та қоятын. Бүгін таңертең Абайдың үстіне Баймағамбет кіргенде, Абай оның сәлемін алмастан бұрын жүзіне жалт қарап, біраз отырып қалды, Баймағамбеттің көзі өткір, үлкен, көкпеңбек. Қабақтүгі ұзарып түксие түскен. Бет-аузын ұзын қалың сар сақал басқан. Сырт ажарына қарағанда ол сап-салмақты сияқты. Бірақ мінезінің пәруәйсіздігі ес кірмеген балаға тең. Досының сондайлық ерсіліктерін ойлап, Абай күліп жіберді. Баймағамбет секем алып: — Е, неге күлесіз? Неге, неге күлдіңіз?— деді. Үйде Әйгерім шай жасап болып, енді жағалай шыны аяқ үзатып жатыр. Самауыр жанында кесек, сұлу жүзді Зылиқа отыр. Бұлардан бөтең кісі жоқ еді. Абай үйі бүгін әлдеқалай оңаша болатын. Соны да аңдаған болу керек, Абай енді Баймағамбетке көзбе-көз, тура шабуыл жасады. - Бақа, сен білдің бе? Анада бір күні сен жоқта, үйіңнің маңына бареам, Қарақатын бір өлең айтып отыр!— деп, Баимағамбеттің әйелін еске алып,—Өзі ағып тұрған ақын екен ғой! Бұ не айтады екен деп, тақап барып тыңдасам, сұңқылдап соғып отыр. Айтқаны жоқтау: Ажының жақсы-ақ қызы едім. Жетістірем деп алды! Бүйтері бар түбінде Әуелде мені неге алды? Желіккеннен желігіп, Жынды сары жоғалды. Ойбайлаған болайын-ай! Жоқтамасам обал-ды!— деп, сенің қаңғыбастығынды дауысқа кіргізіп отыр!— дегенде, Баймағамбет бетінің түгі түксие түсіп, бұртиып қалды. Абай оның жүзіне қарап, бар денесімен селкілдеп күліп отыр. Тентектік еткен ініге қарап, кешіріммен күлгендей. Сыңғырлаған әсем даусымен Әйгерім де ұзақ күлді. Зылиқа күлкіден қысылып, бетін есік жаққа бұрып алыпты, иығы ғана дірілдейді. Баймағамбет бұларды тегіс көріп, ызалана түсті. — Е, не бар? Не бар? Қатындар да күледі! Қатындар да күледі! О несі екен?— дей береді. Абай «қайтер екен», «не жауап айтар екен» дегендей тосқанда, Баймағамбет бүлініп отырып, жалғыз ғана сөз тапты. — Ал «бөріктінің намысы бір», мен үшін өзіңіз бір ауыз сөз айтпадыңыз ба, сонда?— деді. Абай осыған орай іле-шала, дәл осы арада туған бір ауыз әзіл өлеңді және айтып жіберді: Қарақатын дегенде, Қарақатын, Үзіп-жұлып ала бер қанағатын! Ала жаздай байың кеп бір қонбайды, Қазақтың не қыласын шариғатын! — дедім мен оған. Мұныма не дейсің! — Е, жетістіріпсің! Халыққа жеткен ақылың, Қарақагынға кел-генде, осы божаны ғой! Жетістіріпсің!—деп, Абайға өкпелегеннен бір-ақ шыны шай ішіп, кесені төңкере тастады да, тұра жөнелді. Қазір ақындар үйіне келген, осылардың біреуіне Абай мен Қарақатынға қарсы өлең шығарып алмақ. Бірақ әзір өз қолқасын айтудан тартынады. Көпке салудан іркіледі. Павлов — бұл жастардың бәрінен тәжірибелі, ересек адам. Ол бағанадан бері күлімсіреген, сыпайы жүзбен отыр. Көп нәрсені андағыш, ойлы ажармен, қасындағы жұрттың барлығына таңырқай қалған-ды. Адам жүзіне көп байқағыштық сергектікпен қарайтын Павловқа жаңа көрген топтардың бәрінің де пішіндері соншалық қызықты, өзгеше бір жаңа қауым. Мынау жерде түтас халықтың көп типтерін, ылғи қазақ жиынын көру, оны сол қазақ халқы туралы да, таңғалдыратын ойларға салды. Өзі — табиғат ғылымын оқыған, оның ішінде медицина адамы. Ғылымдық бір іздену жолында жүргеніне де кәп жылдар болған. Ол адамның бас бітімінен, кескін-мүсінінен, пішінінен әр елдің антропологиялық типін зерттейтін. Сол жөндегі байқағыштық әдеті, мынау көп жиынды көргенде, қазақ деген халықтың этникалық ерекше-ліктерін де еріксіз қатар ойлатады. Бұл көріп отырған қазақтар пішін-бітім жағынан әлденеше алуан сияқты. Сарсақалды, көк көзді Баймағамбеттен басқа үзын бойлы, сопақ басты, ақ сары ренді, қой көзді, қырлы мұрынды Ақылбай — бір тип. Оның сақал-мұрты аз. Көселігі жүзіндегі бір қайшылығы сияқты сезіледі. Дөңгелек бетті, жалтыраған шапшаң, өткір, шошақ көзді, кішкене таңқы мұрынды, бірақ сұлу қара сұр түсті Кәкітайдың типі о да бөтен бір ел өкілі сияқты. Қалың дөңгелек бетті, қызыл күрең жүзді жас қыз Пәкизат қалмақ беттес келіп, ол да бір жыныстан елес бергендей. Бұл жиын арасында Әбіш пен Мағаштың пішіндері, тіпті, өзгеше, түстері ақ сүр, жіңішке қасты, жұқа ерінді, көселеу келген екі жігіт бөлек бір орта бейнесіне келеді. Жылтыр қою қара қалы бар, ажарлы үлкен қара көзді, қырлы кесек мұрынды және әдемі қиылған қысқа мұрты бар қара сүр жүзді Дәрмен Павловқа анық кавказ типінің бірін елестетеді. Ақылбай мен Мағаш Ерболдан ажырап, осы үйге кіргенде, бұлармен бірге Шұбар да келді. Үй ішінде әндетіп айтқан елең заулап тұр. Қолына домбыра алып, әсем қоңыр үнмен желдірте, әндете түсіп соғып отырған Дәрмен екен. Ол иығына барқыт жағалы, қалың қаптал шапан жамылған. Жаңа тігілген жеңіл түлкі тымақты шекесіне сала киген. Столға мінбелей отырыпты. Алдында жаюлы жазба кітабы бар, соны тасқындап әндетіп айтып отыр. Ақылбайлар кіре бере әрі терең ойлы, әрі шын шабыттудыр-ған жолдарды естіді. Терге жылдам шығып, үнсіз отыра қалысты. Әбіш пен Көкбайлар сияқты бұлар да Дәрменнің аузына бар ынтамен, сүйсінумен қадалған. Сұлу ақынның жыры, кейде терең толқып, кейде ызамен ширығады. Ағындап келе жатқан үлкен шабыттың үрдіс шабысы бар. ... Тыныштыққта мезгіл бедеу жыр тумайды, Сәттер бар қасіреттен ой тулайды. Толқыған теңіз атқан меруерттей Сол шақта найзагайдай сөз зулайды... ... Ажалдың аш шеңгелін көріп келгем, Қапада өткен зар мен қайгы тергем! Ескінің айыбын аш, мінін қаз деп, Сан рет ақын аға нүсқа берген. Уә-а! Мен көрдім кешегі өткен ел күйігін Көп кездім сарын тындап бел биігін. Зар шегіп батар күнмен бірге батқан Аямас жас үланды ел биі кім? Мен көрдім қан жылаған екі жасты, Мұңдары күңірентіп тұр тау мен тасты. Айқасқан құшағынан қарғыс ұқтым Өз зарым сонау зармен араласты... Мен көрдім қатал күннің Қабан биін, Ашамын ауыр сырды сақта жиын! Жырға жан, өзіме өріс берген Абай Алдында ардакты аға түсер күйім,— деп барып, тағы біраз ағындап ширыға түсті. Павлов Дәрмен жырына ақындардың барынша ұйып сүйсініп, құлақ салғанын түгел тындаған-ды. Енді оның тілегі бойынша Әбіш дастанның аяқталуын анықтап, жеткізіп жатыр. Мағаш, Кәкітай, Мүқа мен Әлмағамбет ақынға достық қуаныш айтады. Бұл дастанның басын тындамаса да, жаңағы өзі келген тұсынан айып тапқан Шұбар қазір суық жүзбен сейледі. Ол бұл үйге аз уақытқа кірген еді. Белін де шешкен жоқ-ты. Қолынан қамшысын да тастамаған. Қазір сол тобылғы сапты сарбас қамшыны Дәрменнің қағазына нұсқап отырып, сөзін айпы. Қысқа болса да, соққыдай суық сөз: — Мынау өнер емес, у ғой! «Қабан би» дегенің бір тайпа елдің қастерлеген әруағы. Қайда қаңғып, нені тантып кеткенсің? Ертең жұрт естісе, осы күнгі тірі ұрпақ білсе, жүрегі түршіксін дейсің бе? Абай ағамды «ақылшым» деп атапсың. Бірақ ол кісінің жақсы өсиетіне, онсыз да өшігіп жүрген тоңмойын, надан дұшпанның бәрін тағы да ушықтырып өршеленте түсерсің. Таратпай, тыю керек мұндай сөзді!—деді. Бұл үйде отырған жиыннан жасы үлкен және елдің бар сезіне араласып жүрген өзі. Қазір ағайынның пысығы да, белдісі де осы Шұбар. Оның сезіне дәл алғаш кезде жауап айтатын кісі болмады. Бірақ жаңағы сөзге іштей барынша қарсы боп, ойланып қалған Әбіш енді Шұбарға ызалана қарады. — Шұбар, сіз осы сөзді осындай ширығып ашулана айттыңыз. Тегі, жаныңызға қатты батады-ау осы, ә-ә?! Шұбар шапшаң жауап берді: — Ашумен айтам, бататыны рас. Бүгін елдің әруақты биін, ертең қадірлі хан-сұлтанын масқаралап, олардан жұртты бір бездірсек, надан, қараңғы жол деп ата жолынан-жорасынан тағы бездірсек, ертең солай дінінен исламият жолынан аздырсақ, соның бәрін «орыс-орыс», «қыбла орыста», «жақсылық орыста» деп істесек қайда барамыз осы! Бүгінгі халықты, ертеңгі нәсілді қайда, қайда апарамыз? Осы ауыл өзі кім боп барады? Қайда тартып барады?!- деді. Бұл айтқаны көптен ішін кернеп, уыттанып жүрген үлкен түйіні тәрізді. Әбіш сол аңғарды анық таныды да, енді шын бір намыскер ызаға мінді. Шұбардың жаңағы кінәсы көбінше Абайға арналған қарсылық екенін айқын аңғарған сайын, Әбіштің намысы мен ызасы үдей түскен. Бірақ Шұбар Абайды атамай сөйледі. Бұл да соны тәсіл етті. — Бұл ауыл сөйтіп, сізге бүлік, адасқан ауыл болған екен ғой! Жоқ, туысқан!— деп, Әбіш ойындағы орысша сөзді қазақшалап айтты.— Бұл ауыл қыбласынан адасқан емес, осы сахараның анық қалың халқына шын қыбланы іздеп, соны көріп отырған жалғыз ғана көзі — карақты ауыл. Сіз орыстан үркіткіңіз келеді. Ал өзіңіз ғой сол орыстың патшалығының қолынан кеше болыстықты алып, талай жыл қызығын да, олжасын да таттаңыз. — Ол күн үшін! Күнім түскендіктен. — Жоқ, сіздің өз басыңыздың күні еш уақытта түскен жоқ-ты. Жалғыз сіз емес, қазақ даласында кешегі заманда, бүгінгі заманда да дәл осы сіздей жуан мықтылар болған. Бір жағынан әкімдікті алып, елін зарлатып отырады. Екіншіден, мұсылман, ислам, ата-баба жолы деп ескіге, баяғыға тартып кері кетіп жүреді. Сіздей кісілер өмірі жалған жолда екі жүзді мінезде жүретін топ әрі халқына алдамшы, әрі ұлығына алдамшы, ешкімге де шын достығы жоқ. Баққандары — өзінің ғана құлқыны мен бақ-дәрежесі. Міне, бұл ауыл мен тағы басқа жаңа жолдағы қазақ қамқоры болса, ең алдымен осы сіздей адамды елдің соры деп білу керек. — Ой, не деп кеттің? — Дейтінім сол — Оразбайлардың, Тәкежандардың ойы түгел жетпегенде сіздің тіліңіз жетіп осындай сүмдық сөзді айтып отырғанда, менің де қатты айтпасқа шарам жоқ!— деп, Әбіш әділ ашудан аппақ сүр боп кетті. — Ал сен орысшыл емеспісің? Өзің қайда барасың!— деп, Шұбар енді тайсалақтап кекете сөйлеп еді, үні бағанағыдан бәсең шықты. Әбішті ызаландырған сөз Абайға жете ме деп, енді өзін тежей бастаған. — Мен де, осы ауыл да орысшылмыз, бірақ қай орысты дос көреміз? Ол — Казанцев ояз бен жандаралдар емес. Қараңғы надан халқымызға, меңіреу-мешеу сахараға білім, өнер, жарықсәуле әкелетін орысты сүйеміз. Одан басқа, анық содан басқа дос та жоқ, қыбла да жоқ. Сол үіпін бұрынғы мен бүгінгі надандықтың жуан бел дүмше жоқшысының бәрін айыптап атап беру керек. Халықтың көзін бір жағынан сонымен ашу керек. Дәрмен дұрыс жолда, менің әкем де сол дұрыс жолда!— деп сөзін бітірді. Шұбар енді жауап қатқан жоқ, қатты құлшынып атқып тұрды дашығажөнелді. Шұбар бағана Тәкежандар тапсырған жүмыспен келгенін енді есіне алды. Жаңағы түйілген қабағын жазбастан шығып кетті. Қатал үкім айтып кетсе де, үй іші оның сөздерін елең қылған жоқ. Әбіш Павловқа енді ғана баяндап болған еді. Павлов сүйсінген жүзбен тындап отырған. — Жақсы, Дәрмен! Джигіт, жақсы ақын! Молодец!— деп, үмтыла түсіп, Дәрменнің қолын алып, үзақ уақыт қатты қысып, сілкіп қойды. — Өлең, поэзия осындай шындықты осылайша батылдықпен, ызамен айту керек!— деді. Әбіш оның ойын қазақшалап, Дәрмендерге жеткізе отырып, өз сөзін қоса айтты — Міне «жаңа дәуреннің, жаңа жыршысы туады» деген осындайдан. Жауыздық, надандық, зорлық және неше алуан өктемдікпен ақын алысу керек. Халық атынан алыссын! Жазықсыз көштің әділ өкімін айтсын. Оның қатты қарсылығын, жиренішін ірікпей, тайсалмай айту шарт. Біреудің биіне, бір елдің ханына, тағы бір жұрттың патшасына қарсы шын арлы ақындар айтып келген сөздер осындай түрғыдан шықпақ керек. Халықтың алтынындай сақтайтыны, нәсілден нәсілге жеткізіп қадірлейтіні де осындай жырлар болмақ!—деді. Павлов та өз ойын анықтай түсті: — Дәрмен, Мағаш, сендер осы өздеріңнің өмірінде болып жатқан ауыр жаманшылықы да, қызықты тартыс, өжет қимылды да жазуларың керек. Мысалы, мен айтар едім, ана жылы осы өз елдерінде болған Базаралының қайратын жазуға болады. Әсіресе, кеше ғана болған жатақтар тартысында Базаралы тағы қандай ақылды, мықты айнымас ер боп шықты. Өзі ауру күйде осындай басшылық ету!.. О-о, мұның қасиеттерінде еңбек елінің болашағы көрінеді ғой. Осыны көпке таныту ең қадірлі міндет қой, ақындар,-деді. Дәрмен бұл сөздерін кең ұғынғанын білдірді: — Көкейіме Федор Ивановичтің сөзі қатты қонады. Әлгі Шұбар тулап кетті ғой. Ол Кеңгірбайдың ұлы боп, ұрпағы боп намыс етіті. Ал Әбіш, жаңағы өз сөзің мен Павлов сөзі анық дұрыстық сөз болса, онда мен де кеше Құнанбай жазықсыз қанын төккен Қодардың ұлы ұрпағы болсам нетеді? Ызалы кекпен жырласам жол емес пе екен? Тірі болсам, сол Қодарлар көрген қорлықты айту қарызым болар. Федор Иванович, есіме жақсы салдыңыз. Базаралы да менің сүйсініп, ширығып жырлайтын ерімнің бірі екенінде дау жоқ!—деді. — Бір Базаралы емес, сонау жатақтағы бар кедеймен, есесіз бейнетқормен менің қаным да, жаным да бір емес пе? Көп не айтады? Азға істеген зорлығын айтады. Аз нені айтады? Көптен көрген қорлығын айтады. Базаралы мен жатақ көрген, өз көз алдымда өткен жауыздықтарды қозғай бастасам, менің алпыс екі тамырым түгел ереуілдеп туламас па! Осыны етпесем мен азамат та болмаспын! Қазіргі сәтте Дәрмен алдыңғы шабытты күйінен, қызулы өнімді ой тауып, үдей түскендей. Халықтың ұлы, саналы ақыны сол халықтың ызасы, намысымен қатты ширыққандай. Алысуға шығып тұрған қайратты қайсардай, дүр сілкініп алғандай болды. Әбіш, Мағаш, Кәкітайлар Дәрменді жақсы ұғады. Оның жаңа-ғы өленін де, кейін айтқан ойын да тегіс қостап, мақтап қабылдасты. Әбішке енді Дәрмен осы жұрттың бәрінен де қымбат қадірлі және зор өнер иесі боп көрінеді. Осының үстіне, ең ыстық досындай сезілді. Қуантатын достық. Бұл араға Әбіштің алғысы да> өз басының қуанышты бақыты да қоса құптап араласқан. Бүгінгі күнде Әбдірахман өмірінің жарық, жарқын күніндей етіп, Мағышты әкеліп қосқан да осы Дәрмен. Қыз бен жігіт арасы шалғай кетер болғанда, бар бөгеттерді Әбдірахманға жеңгізген де Дәрмен. Оспанның жылын беріп болған соң Ақылбай, Көкбай және Дәрмен өзі болып, ноғай аулына барып құдалық сөзді түгел байласып, баталасып қайтқан. Оған аз ғана күн өтті. Сол барысында Мағрипаға Әбіштен хат апарып, Дәрмен жас жігіт үшін аса қадірлі жауап хат әкелген. Мағыштың хаттағы тілі әрі нәзік, сезімтал жү-ректен туған, әрі шешен, өзі де бір әндей көркем, ыстық сәлем еді. «Осы өмірде, айналада болып жатқан жайларды да жазу керек» дегенді еске алып, Мағаш үй ішіне тың әңгіме айтты. Ерболдан өзі естіген, Тәкежан аулында болып жатқан неше алуан айла-амалдар жайын баяндады. Және жалғыз еркектер емес, бүгінгі сөздің не бәлесі Мәніке мен Қаражан сияқты бәйбіше қатындардан шығып жатқанын білдірді. — Федор Иванович бұған не дейді екен? Осындай істің айналасында да сан сорақылық бар ғой. Сондайды жаз дей ме екен?— деп Әбішке ақыл салды. Павлов Әбіштен Мәнікелер мінездерін естігенде, ылғи күліп тындады. — Қызық, өте қызық! «Тарих сахара тірлігінде жай қозғалады, өзгермейді» дейсіздер. Ал осы айтып отырғандарыңның бір өзі қатты өзгеріс белгісі емес пе? Жақында ғана Құнанбайдың аға сұлтан кезінде Өскенбаевтардың аулында бірде-бір бәйбіше осындай сөздерге араласа алар ма еді? Ал бүгін сөздің басы, даудың түбі ең алдымен осылардан шығып жатыр. Ал бүгін сөздің басы, даудың түбі ең алдымен осылардан шығып жатыр. Рас, надан, сорақы, түрпайы түрде шығып жатыр. Бірақ осының өзінде бірталай заман өтіп, бұрын ойға келмес, жаңа мінез тартыстар туып жатқаны көрінбей ме? Аға сұлтан семьясы бір әміршіге бағынудан кетіп, көп ұсақ әміршіге бытырап, бөлініп жатыр. Әрбір дәуірден «сұлтандық», «хандық» кеткенде осындаймен кетпекші. Ал мынау қатындарды жазуға әбден болады. Бірақ оларды жазғанда, әрине, Базаралы сияқты ерді жазғандай емес, жиреніп, әжуалап жазу керек. Күлкі ғып масқаралап жазу керек. Ох! Сіздердің топтарыңызға ең керек жазушы бір ғана адам дер едім. Ол - Салтыков-Щедрин. Қандай керек! Щедрин қазір осы сіздер үшін қаншалық қымбат, қажет үлгілер берер еді!— деді. Әбіш бұл сөздің бәрін жиынға өз жанынан да мол таратып, жақсылап жеткізеді. Ел тірлігіндегі кейбір сорақылық, өрескелдікті күлкі етіп жазу — «асыл өнер, ардақты өнер» дегенді естігенде, Мағаш пенКәкітай Павловқа қазақ ішінде ондай мысқыл мазақтың көп тарап жүретінін білдірді. Ойы баяу тараса да, көп жайды терең түсінетін Ақылбай жаңағы Мәнікелер жайын ойлап қалып еді. Ол енді өзінің сол жөніндегі бір долбар, болжауын айтты. — Сол бәйбішелерді осылай етіп отырған кім екенін білесіндер ме?— деп, үй ішінен сұрай түсті де, өзі шешті.— Олардың екеуін де алдап қайрап, қолтықтарына дем бүркіп, осылай етіп отырған, мен білсем, дәл Әзімбай!— дегенде, үйдің іші түгел мақұлдап, күлісіп те қалды. — Рас, оның ата кәсібі осы! — Ол біреумен біреуді қағыстырып, қажастырып отырмаса, ішкен асы бойына батпайды. Томсарып отырып, алдауға келгенде, жым-жырт аққан қарасу сияқты. — Адаампаздық және біреуді сонымен мазақтағыштық мінезге келгенде, ол адамның айлакері!— десіп, Кәкітай, Ақылбай, Мағаш — бәрі де, Әзімбайдың бәле тудырғыш, қоздырғыш тәсілдерін еске алысты. — Екі кісіні төбелестіргіші қандай!—деп Әлмағамбет те қостап еді. — Е, ондағы ұстазын білмейсің бе? Үлгі алатыны Қалдыбай ғой!— деп, Кәкітай тың адамның атын атағанда, көпшілік сол адамның бәріне мәлім күлкі мінезін еске алды. Әбіш енді сол Қалдыбай туралы сұрап еді. Кәкітай екі көзі күлімдеп, қатты дауыстап, бір күлкі әңгімені айтып кетті. — Қалдыбай деген сыртына қарасаңыз, өте салмақты, аз сөйлейтін, асатыныш, момын адам сияқты. Соның ауылында бір көршілес, есерлеу жігіт болса керек. Қалдыбай жігіттің өзіне байқатпай, оны әркімге ұрындырып, төбелестіре береді екен.Бір күні көрші ауылдың тағы бір соған ұқсаған және мықтымсынған жігіті келіп, Қалдыбай үйінен шай ішіп отырыпты. Сол кезде анау аулындағы жігіттің осы үйге тақап келе жатқан үні естіледі. Ол есікті ашып кіре бергенде, Қалдыбай екі жігітке естірте, бірақ қатынына айтқан боп, бір ауыз сөз тастайды: — Япыр-ай, осы екеуі қырбай деп еді. Қақтығып қалмаса игі еді!—дейді. Сонда үйде отырған желөкпелеу жігіт анау кіргенде: — Әй, сен менің үстіме неге кіресің?— дейді. Анау дүрсе қоя береді. — Е, сенің үстіңе мен кірмей, ененді.дегенде, Қалдыбай іле жөнеліп: — Айттым ғой, бұл екеуі енді төбелеседі!— деп қалады. Сол-ақ екен отырған жігіт: — Сен не дедің, атанды...— деп, орнынан жүлқынып қозғала береді. Сонда Қалдыбай дастарқанның бір шетін шапшаң жия беріп: — Ал, қатын, енді бұлар төбелесті! Пай-пай! Аяқтарының астында қаламыз-ау, ойбай! Шыны аяғынды жи, ал үстасты!— дейді. Енді екі аусар жігіт біріне-бірі тап беріседі. Жағаласып қалады. Сол кезде Қалдыбай қатынына: — Бұның екеуі де дәусіген неме болатын. Сен екеумізге араша бермейді, былай тұр! Бері шық!- деп, үйдің ішін төбелеске босатып береді. Аналар жүдырықтаса бастайды. Сонда Қалдыбай төсектің үстінде тапжылмай отырып: — Айтам ғой, араша бермейді деп! Ойбай, қатын, жүгір! Сен барып Үзынаяқ Мұсаны шақырып кел, сол айырсын! Менің дәрменім жоқ!— деп отырып алады. Қатынын жүмсаған Үзынаяқ Мұсаның үйі дәл жарты шақырым жерде. Әйел кетерде бұл айғайлап та қояды. — Келсін деп айт! Әйтпесе, ол келгенше бұл екеуінің төбелесі басылмайды!— деп қалады. Сөйтеді де өзі тағы жым-жырт отыра береді. Екі жігіт әлі төбелеседі, әлі төбелеседі. Айыратын кісі жоқ. Арашашы болмаған соң оздігінен тоқтауды екеуі тағы намыс көреді. Жеңілгеннен тоқтады демей ме! Сонымен сілесі қатқанша төбелеседі де, біраз уақыт тұрып-тұрып алып, тағы жүдырық-тасады. Әбден титықтап болысады. Сол заманда зорға дегенде Үзынаяқ Мұса келсе, екеуінің бар куаты бітіп, ырсылдап, тек қана құр үстасып тұр екен. Үзынаяқ Мұса есіктен кірмей жатып, «араша» деместен-ақ сілесі қатқан бойларында екі даңғой бірін-бірі қоя беріп құлай-құлай кетісіпті!— деді. Кәкітайдың өңгімесін алғаш естіген Әбіш ішек-сілесі қатын күліп тыңдады. Кейін өзінің көтеріңкі, көңілді қалпымен Павловқа түгел жеткізіп, күлкі түрде әңгімелеп берді. Павлов та қатты күлді. Ол басын шайқап, таңданып: — Мистификатор! Ловкий мистификатор!— деп күлді. Аз уақытта бұл топ және де ақындық еңбек жөнінен әңгімелесіп кетті. Енді Көкбайдың Абылай жайынан жазған дастаны сөз болды. Ақылбай жазып жүрген «Зұлыстың» жайы, Мағаш жазам деп ниет қылған «Медғат-Қасым» туралы да көп ойлар айтылды. Жастар кешке шейін осындай бір нәрлі, үзақ дәрістей мәжіліс атқарып жатқанда, Абайдың жалғыз өзі жаңа шыққан әлек сөздің әуресінде отыр еді. Тәкежандар сәлемін жеткізуші Шұбарды тындағанда, Абай оның жүзіне салқын, сыншы ажармен қарап отырып: — Олар осылай депті. Ал сен өзің қалай дейсің?— деді. Абайдың жалған сөзді сүймейтін мінезін Шұбар жақсы біледі. Және қалтарыс, бұлтарыс жасап көргеніңмен оны танымай қоймайды. Соны шапшаң еске алған Шұбар өз ойын да айтты. — Жылы берілген соң басталып отырған сөз ғой. Бірер айға асықпаса да болар еді. Бірақ сөз басталып қойған соң, созғаннан да не түседі деп білем!..— деді. Абай да осыны ойлағандай болды. — Ендеше, айтып барындар. Мейілдері білсін. Лайығы осы болды деп ол екеуі шешсе, мен шырық бүзам ба? Бастасын сөздерін!..— деп біраз отырып қалды. Көңілінде Оспанды аяған бір уайым туды. Ол өліп, бүгін оның арын үлеседі деген сұмдық шығып отырғаны мынау. Ойласа, бар әмірде Оспан мен Абай үшінТәкежан мен Ысқақ туыс еместей, алыс жандар боп өткен екен... Енді Оспан жоқ. Бұлар болса, қылшығы құрамаған, тың, сергек, естияр болып, дүниелік үшін ентелеп отыр. Келіп отырған Шұбар да олар сөзін, мінезін теріс демейді. Абай өзін осы туыстар арасында жалғыз, жапа-жалғыз сезінді. Бірақ ол бұның үйренген күйі, ендігі өмір сыбағасы — жалғыздық. Осыны еске алу, ойы мен бойын тез жиғызып, іштей оңай қатайтты. — Жалғыз-ақ өтінішім — бұдан ары көзбе-көз отырып сөйлесейік. Сен екеуің бастан-аяқ болындар. Және Оспанның олар да біздей туысы еді ғой, ана Смағұлды, Шәкені де шақыртсын!—деді. Осы күні түс ауа Оспан аулына бар туыстар жиналды. Жақында ғана жатақтың жанжалында Абай қандай қызу, қайсар даугер, бітімсіз болса, бүгін мүлде баяу. Өзгелердің ынтыққаны мал-мұра ғой. Бұл оған елеуремейді. Сондықтан кейінгі бар сөзде де тартымды салқын қалды. Абай ең алдымен Гәкежанның өзін сөйлетті. Тәкежан ұзақ сөйлеп, «өлгеннің артынан өлмек жоқ», «тірі пенде тірлігін етеді» деп келіп, әуелі, оның малын үлесу бір шешеден туған үш туыстың еркі екенін айтты. Ысқақ пен өзінің сөзі қосылғанын сездірді. Үлес жөнінде әлі ойын ашпаған Абай болғандықтан, енді бұның өзінен ішіндегі ниетін сұрады. Абай бір жұмада Қарамола шербешнайына жүретінін ескерпі. Жолға екі-үш күн керек. Сонда бұндағы іске төрт-бес күн уақыт бар екен. «Бес күнде бітпейтін сөз бола ма? Тек ойдағы ниет, байлаудың бәрін ашып, ортаға салу керек» деді. Өзінен күткен алғашқы жауап мал-мүлік үлесі болғандықтан Абай: — Үлес болсын, менің қарсылығым жоқ,— деген Тәкежанға: «Қалай үлесем дейсің? Бар малды, қыстау, қонысты, үй-мүлікті өзің тегіс еске, есепке ал да өзің үлестір. Өзің биле!»—деді. Осымен алғашқы күн барлық ағайын болып, түгел тобымен Оспанның бүгінгі қолда бар жылқысын, қойын, түйе, сиырын тегіс есепке алумен болды. Оспанның үш әйелі үш қыстауға ие болатын. Үлкен үй, Еркежан қыстауы Жидебай болғанда, соның күншығыс жағында үш-төрт шақырым жердегі Мұсақұл бұл күнде Зейнеп қыстауы болған. Тәкежан Шыңғыстан мол қыстау салып, сонда көшіп, Оспанмен келісуі бойынша Мұсақұлды Оспанға беріп еді. Үшінші қыстауда Оспанның кіші әйелі Торымбала бар. Ол қыстау Барақ деген жерде, Жидебайдың батыс жағында. Бұл да қозы көш жерде. Қазір ол қыстаулар мен көктем, күздеу, жайлау атаулыда соңғы жылдар Оспан аулы отыратын: құдық, бұлақ-бастау, көл, өзен, қорық, пішендік — бәрі де есепке алынды. Алғашқы күннің сөзі Қаражан, Мәнікеге жеткенде ол екеуі тамсанып, таңырқап қалысты. Абай «үлес болсын» депті, «барды өзің үлестір... үлкен сенсің» деп Тәкежанға жол беріпті. Өзі таласатын кісі тәрізді емес...— дескенде, Мәніке: —Әйнекемнің бұнысы шыны ма, сыры ма! Кім білсін... Артын күтейік... Ал Ахкеме беріпті ғой, онысы рас болса, ертең Ахкем бар үлестің үлкенін өзі алатынын айтып берсін, несіне күмілжиді? Кісіге айтқызып неғылады? Үш туысқан бірігіп кесіп-пішеміз деген екен. Енді өз қолына беріліп тұрған тізгінді өзі билесін, босатпасын!— деп мәслихат епі. Осы кеңес көңіліне ұнаған Қаражан Әзімбаймен де оңаша сөйлесті. Ол да «дәл осы, басқа сөз жоқ» деген. Сонымен Тәкежанға «үй ішінің, ағайынның ақылы осы» деп, Қаражан байлау айтты. Ертеңгі бас қосуда Тәкежан үлкендік жолы бойынша үлкен сыбағаны өзі алатынын сөйледі. Абай бұған да қарсы болған жоқ. Сонымен күздеу, көктеу, жайлауда Тәкежан мен Ысқақ алатын жерлердің бәрі шешілді. Малды да үзын мөлшермен Тәкежан өзі орайлап сөйледі. Өз сыбағасын, Ысқақ сыбағасын атады да, Абайға: «Сен нені алмақсын, сонынды енді өзің айт» деп еді. Абай: — Әзірге мал үлесін де, қоныс, өріс үлесін де Оспан үйінен алмаймын,— деді.— Бұл үй — атамның, кешегі анамның үйі. Орны жоғалып кетпейді. Жоғалтуға бізде ерік жоқ. Бар үлестер алынған соң, кім ие болса да, қара шаңырақ қалады. Кімің үлкен үйге ие болсаң да, менің үлесім жойылмайды. Орнында тұрады. Үлесім жоқ демеймін. Бір кезде алармын, қазір өз мүлкім өз басыма жетеді. Үлесте мені бар дендер. Бірақаәл қазір маған деген малды, жерді маған бөліп-жарып бермей-ақ қойындар. Ал екеуің маған қарамай, алатынынды ала бер!—деді. Тәкежан үйінде осының артынан сөйлеген сөзде Әзімбай әкесіне ендігі айланы өзі айтып берді. — Абайдың сізге бергені рас болса, дәл үлкен үйге өзім кірем деңіз. Және Еркежаннан сөз бастамасаңыз, онда бергі сөздеріңіз бәрі де бергі жердегі «хайла-шарғы ғой!»— деп бұлк етті. Соңғы күндер әке-шеше арасындағы сырға сырттай араласып, бойы үйренісіп алған арамза жігіт, енді қай арамдықты болса да бастайтын, батыл айтатын кезіне жеткен. Тәкежан үшінші күннің кеңесінде анық тың сөзін, үлкен сырын айтты. — Жолың үлкен деп Абай, Ысқақ екеуің болып, бар байлауды маған бергенің рас болса, ендігі сөздің үлкені қыстау. Және бәрінен түбегейлі сөзі шаңырақшр, жесірлер жөні.Сол шешілсе, өзгенің бәрі өзінен-өзі шешігелі тұр. Оспаннан қалған үш әйел бар. Орайына үш әмеңгер бар екенбіз. «Солардың кімін кім алады?» деп айнала жүрт та, өзіміз де әлі шешпей келдік. Енді менің айтқанымды алсандар, сол жесірлер туралы сөйлесейік!— деді. Ысқақ бұған қарсы емесін Абайдан бұрын айтты. Абай жауабында бұл сөзге де қарсылық білдірген жоқ. — Қалаған жесіріңді айтындар, ауызға алыңдар,— деді. Енді туыстарының шынын айтқызбақ. Тәкежан ол сырын іріккен жоқ. Өзінің Еркежанды алатын ниетін ашып салды. «Абай енді дәл осы тұста қайтер екен» деп, Шұбар да бағып еді. Не жауап айтарын Ербол мен басқа туыстар да білмеген. Абай бұл сөзге де жауабын іріккен жоқ. Тәкежанға билік, ерік өзіне берілгенін тағы айтып келіп, ендігі тандау да онікі екенін айтты. Сөз бұл ортада шешіліп қалды. Енді біраз отырыстан соң, әуелі Тәкежан үлесі тегіс анықталу керек екені мәлім болды, Ол аларын алып болған соң, өзге екеудікі оңай шешіледі. Ал Тәкежан алатын мұраның үлкені Еркежаннан басталған соң, енді онымен сөйлесу керек. Осыны ауызға алған Ысқақты Шұбар мен Ербол қостады. Бұл кезге шейін көп үндемей, құр тындаушы боп келген Шәке де қазір сөз қосты: — Бір Еркежан емес, үшеуімен де сөйлесу керек қой. Тегі, осы сөздердің бәрінде, бас-аяғында сол кісілер неге сырт қалады?-деп аз тоқтады. Ысқақтың ойындағысы бұл сәз емес-ті. — Е, бәріне бірдей сөйлесудің не керегі бар? Еркектің кеңесі шешетін сөзге қатынды ақылшы етуші ме еді?— деп, Ысқақ жақтырмай қалды. Шәке бұл жауапты, тіпті, орынсыз көрді. — О не дегеніңіз, Ысқақ аға!? Өздеріне ақыл қоспай, сырттан бұйрық етіп үлесесіз бе? Бұлар сондайлық бөтен, бөгде жандар ма еді? Олжаның малын үлескендей болғаны ма? Өздерінің ерк; мен тілегі бар адамдар емес пе? Жастары да он жеті, он сегізде емес. Бәрі де естияр... — деді. Шәке — ағайын ішінде Абайдың өсиетінен, мінездерінен көп үлгі алам дейтін жақынының бірі. Қазір ол ешкімге алдын ала ақылдаспаса да, оз көңілімен Тәкежандар ниетінде зорлық пен надан әдеттер барын аңғарған. Екі-үш күннің сөзінде үнсіз тыңдаушы боп келіп, өзі араласатын сөзді дәл осы кезең деп білді. Бұның соңғы сөзін елемей кетуге болмайды. Іштерінен оны жақтырмаса да Тәкежан, Ысқақ, Шұбар - бәрі де үндей алмай; күмілжіп, бөгеліп қалды. Абай бұлардың түстеріне жағалай қарап, әлі де өз ішін ашпай, барлаумен отырған. Шөке бастаған сөз Абай айтатын, соған жағатын сөз екенін Ербол да танып отыр еді. Ол қалыс ағайынның сөзін осы шақта батыл айтып жіберді: — Бөрекелді, Шәке дұрыс айтады. Бұл өйелдер бөріне де жақсы келін ғана емес, іні-бауыр есепті де бопкеткен. Үшеуінің де алдарынан өтілу — осы отырған бәріміздің қарызымыз. Сөзді осылай шешу керек!—лелі. Тәкежан Абайға қарады. — Сен не дейсің? — Мен бір-ақ нәрсеге қарсымын. Ол — зорлық! Қалай байлап, қалай үлессең де осы әйелдердің ықтиярынсыз шешпейсің, Тәкежан... Одан өзгенді өзің біле бер, билей бер!..— деді. Сөз осымен анықталып қалды. — Ендеше, үшеуіне де сөз салайық. Ал Шұбар, Ербол, сендер ендігі сөзді соларға жеткізіндер!— деп Тәкежан байлау айтты. Өз ішінен «кедергі туса, осы жерден туады» деп күдік ойлап қалып еді. Шұбар мен Ербол кетер кезде: — Әуелі үшеуінен бір-ақ сөзді отініндер. Ата жолы, шариғат жолы бұйырып отыр. Тірі отырған әмеңгерлері бар. Бәрі де ерге тисін деп кесіп отырмыз. Алдымен осыған ризалықтарын білдірсін!—деп, біраз отырдыда, ең соңында Шұбарға қарап, тағы бір ақыл қосты: — Біріне-бірі қара тартып, аңысын андасады ғой. Сөйлесуді Торымбаладан бастандар, өзгелерінен жасы кіші. Бұл жерде сол бастап, өнеге көрсетсін!— деді. Сонымен Шұбар, Ербол екеуі үш жесірмен сөйлесуге беттеді. Ең алдымен барғандары Торымбала еді. Ол кесімді жауап айтпады. Шұбар қанша ұғындырып, төндіріп керсе де, Торымбала берік сөзін бермей қойды. Әзірге айтқан екіұдай жауабы: «Мен Еркежан мен Зейнептің алдына түспеймін. Солардың сөзіне қарап жауап айтамын. Әзірге мені зорламандар!» деді. Екі елші осыдан соң Зейнепке келді. Оған Шұбар ұзақ сөйледі. Жырақтан орағытып, жол білетін, көсемдік ететін жесір екендігін, әсіресе басып айтты. Бұның сөзінің кезінде ажарлы, есті жүзін еркектерге толық бұрып алған Зейнеп кірпік қақпай, ойланып тындады. Қамыққан да, танырқаған да жоқ. Ербол өз ішінен: «Зейнеп бұл сөзді бұрын естіген кісіше тындап отыр. Әлде осы әйелдер екі-үш күнгі сыбырды есітіп, өзара ақылдасып алды ма екен? Олай болса, бұл да Торымбаланың жауабын бере ме?.. Еркежанға сілтей ме?» деп ойлады. Бірақ Зейнеп сөйлегенде, бұл ойлағандай болмай шықты. Оспанды жыл бойы тамаша жоқтаған осы. Бар ағайын мен бата оқыршылар: «Шіркін, Зейнеп-ақ, қандай аңырап отыр!», «Кеудесіндегі шері, көзівдегі жасы, аузындағы сөзі — бәрі де анық адал жарды танытады-ау!», «Кім арманда өтпейді бұл өмірден, бірақ артында дәл осы Зейнептей зар етуші болса, өлімнің өісініші бар ма?» деп, сырт кісілер де аңыз еткен. Зейнеп Оспанның жылын ерте беруге де қарсы болған. Алғаш сол сөз шешілгеннен бастап, дәл жылы берілетін күнге шейін ол өзінің жоқтауын тағы түрлеп алды. Күніне екі рет емес, тіпті, үш қайтарадан дауыс айтып отырды. Шұбар бұған келгенде: «Қиыны осы болар-ау», «Қайғысын көпке паш қып еді. Сол шерден бұл әлі қайтқан жоқ қой» деп күдіктенген. Алғашқы сөзді шеберлеп, баптап айтқаны да сол еді. Енді осы Зейнеп екі елшіні таң қылды. Анық бір айналуға келместен-ақ, ол көне кепі.«Ата жолынан азбаймын. Айтқаныңнан шықпаймын, шырық бұзбайын, ағайын! Қалғанын өзің біле бер» деп отыр. Сырт пішінінен білдірмесе де, ішінен бұны сәл мысқыл еткен Шұбар: «Алда бақыр-ай!» деп қалды да үндемеді. Зейнептің бұлар күтпеген тағы бір сөзі бар екен. Ол ашық, анық дауыспен сонысын да айтып салды. Өзі қайратты, қырағы, турашыл әйел болғандықтан, еркектердің осындайда жағалатып, созбалап, мәймөңкелеп сөйлегіш әдетін Зейнеп ұнатпайтын. Бүгін бұл арада Шұбарлар айтпағанмен, ертең оралып тағы келетін, тағы бір саты сөздің барын да ол танып отыр. Соны айтты: — Біліп отырмын. Бүгін айтпағанмен, ертең соны ашасындар ғой, Тағы бір жайды айтайын. «Кімің кімге тигің келеді?» деп те сұрайсың ғой әлі. Менің жауабым естерінде болсын, ол жөнді де өздеріңнің ықтиярыңа бердім. Үш жесір қалсақ, құдайға шүкір, үш әмеңгер қалыпты. Қартайып, жер тіреп отырғандар олар емес. Менің де уылжып, он жетіде тұрған жасым жоқ. Үшеудің бірі бес-алты жас үлкен, бірі бес-алты жас кіші болар. Қырықтың іші мен елу айналасындағы еркектің «кәрісі анау», «жасы мынау» дері бар ма?! Бәрі де орта жасты. Бәрі де толған адам. Қарыстан сүйем жуық деп неғылайын! Өздерің шеше бер!—деді .Шұбардың бұл жауапты ести отыра, қалжың айтқысы да келіп еді. Ішінен: «тимеймін» деп әлек сала ма десем, «ал» деп әлек салғалы отыр ғой. Әлі де бір байды алып жегелі отыр-ау!» деп мысқыл ойлады да, сәл ғана езу тартты. Зейнеп аңғарып, ашуланып қала ма деп,өз бетіндегі көңілді ажарды шапшаң бұра қойды. — Жеңеше, ақылыңнан айналайын. Тәлімсіп, қылымсымай барды бадырайтып бір-ақ айтып бергенің қандай жақсыеді!—деп күліп қойды. Ербол екеуі Зейнеп үйінен ұзаңқырап шыққан соң, еркін сөйлесіп, күлісіп кетті. Шұбар әзіл бастады: — Тілеуің бергір, алдыма өзі түсіп жосып кетті ғой. «Тигізетін байын кәне! Қайсысы болсада жарай береді. Тек әпкел де, қолыма бір тигізші»— деп отыр ғой! — Рас, гіпті... Өр ғой... Жалтақтай ма! — Е-е, сол өр болғандықтан, ерді бұрын алып жатқанын көрмейсің бе, айлалы қызыл түлкідей... — Бәсе десеңші, мына әмеңгерлеріне өзгелерден бұрын жотаға шығып, жонын көрсетіп отыр. — Бұлаңдап, сағымдай толқып, көз тартады ә-ә, мен мұңдалап!..— деп Шұбар да ысылған аңшылардың тілімен, Зейнепті тәсілқой түлкіге теңеп, әжуалай тамашалады. Сынайы жүзі бар, аз сөзді, үстамды Еркежан бұлармен сәл салқындау амандасты. Сұңғақ, үзын бойлы, тіп-тік, жіңішке де-нелі Еркежанның бет бітімі де қазақ әйелінен басқалау болатын. Ақ қызғылт реңінде, жоталы, кесектеу біткен түп-түзу мұрнында, ұялы келген үлкендеу қой көздерінде, сопақтау бетінде әр түқымның араласынан туғандай келбет бар. Үнді оңашалап алған Шұбар, бұған да Зейнепке айтқандай ұзақ сөйледі. Бірақ ол сөзінің артын аяқтамастан-ақ Еркежан жылап жіберді. — Сөзінді андадым, Молдажігіт!—деп, жасқа толған көздерін Шұбарға ашумен бұрды.— Майдаламай-ақ қой. Сорлы болған күйімді май сылаумен жазам деп пе едің?— деді де, дауыстап жылаған бойында қасындағы жастыққа бетін басты. Жер бауырлап, өксіп жылап жатып алды. Шұбардың сөзі еріксіз тоқтап қалды. Еркежан кейін біраз бой тоқтатқанмен, ішіндегі ыза да, күйік те кеміген жоқ. — Мен бай іздегем жоқ. Кенже өлген күні,— деп Оспанды ауызға алып,— ант еткем-ді. Өзі мен екеуміз жөргегінен алып бауырымызға салып өсірген балапанымыз бар. Әубәкір мен Пәкизат. Мен баласыз қатын емеспін. Осы екеуінің ғана тілеуін тілеп, Кенженің артын күгіп, дүниенің өзге тілегін тыйып отырам деген антым бар. Айтпа маған сүмдық сөзді. Үш қайнағама осынымды жеткіз. Үлкен үйден сүйреп тастаса да, енді ерге тимеймін. Болмаса, осы шаңырақты, кешегі енемнің, Кенженің шаңырағы атандырам да, тапжылмай отырам...—деді. Сөз осымен бітті деп, Шұбар мен Ерболды қайта сейлетпеді. Салмақты, салқын жүзінен қатал тілекке қатты бекінген қайрат көрінді. Шұбар қайыра, қайта жауап айта алмады. Ең соңғы кезде Еркежан көз жасын тыйып, Шұбарға енді қайта келіп сөйлеспеуді бұйырды. Бұл үйден жолы болмай шыққан елшілер Торымбаланікіңе қайта соқты. Оған Зейнептің ғана жауабын, байлауын білдіре отырып Шұбар: «Көну керек» дегенді батыл айтты. Торымбала-ның жастығы, момындығы бар. Еркежан мінезіне ырза болмаған Шұбар бұған әдейі салмақ сала, бұйыра сөйлеген. Зейнептің сөзін қайта сұрап, үғынып болған соң Торымбала дакөнді. Әйелдердің сөзін Шұбардан толық естіген жерде Тәкежандар үндемей, дағдырып қалды. Бар есепті бір Еркежан бұзып отыр. Ол көнбеген соң үлестің не мәні бар? Айлакер Тәкежан енді іштей, сенімсіз бір күдікке ауысты. Андығаны Абай болды. Сонымен әйелдер жайын қоя тұрып, Абайдың өзіне сөз салды. — Жә, жесір үлесеміз деген екенбіз. Мен болсам тілегімді айттым. Ысқақ та жесір алуға әзір отыр. Ағайынның алдында барымызды ашып салдық. Ал осы, Абай, сен не дедің? Сен кімді алмақсың? Сонынды айтшы!— деді. Абай түк бөгелген жоқ, Тәкежанның жүзіне салмақпен қадала қарады. — Мен не дедім? Тандарым да, таласарым да жоқ... Жесір алам деп пе екем? Мен ешкімін де алмаймын... — Е, бұ не дегенің? — Бұ қалай сөз?— десіп, Тәкежан мен Ысқақ қатар сұрады. Шұбар, Смағұл, Шәкелерге де Абайдың жауабы оқыс көрінді. Олар да бұның жүзіне тегіс қарап қапты. — Мен сендердің үлескенінді көрейін деп отырмын. Болмаса, қатын алғалы келді деп пе едің?.. — Қой ол сөзді! Біз алғанда, сен неге қаласың!? Әмеңгерлік қарызың кәні! Айтпа алмаймын деген сөзді!—деп, Тәкежан бұл інісін билеп сөйлегендей болды. Абай кекесінмен күле түсті: — Немене, зорлықпен қатын әперуші ме едің маған? — Жолдан шығам десең өзің білесің, болмаса «ерік», «зорлық» деп тандаушы ма еді ата жолы. — Ата жолы... Заман өзгерген сайын жол да өзгереді. Ата жолыншыл болсаң, қан жеп отырмас па едің осы күні!? Ол жолдың да талайы тозып, талайы өзгерген.. — Е, олай болғанда, текке сөйлеп отырмыз ғой, тәрізі... Абай, осы қойсаңшы, тегі, сондай ұя бұзар сөзді. — Сенің ұянды мен әлі бұзғам жоқ... Жер үлесем дедің, қарсы болдым ба? Малын алам дедің, дау айттым ба? Қатын үлесем дедің, қой дедім бе? Тандаулысын алам дедің, қарсы шықтым ба, таластым ба? Қашан бұздым ұянды? Барына көніп, үнсіз отырғам жоқпа? — Көнгенің шын болса, сен де жесір аласың. — Жоқ, шырағым, ол еркелігінді көтере алмаймын. Еріксіз апарып қойынға салатын, жесір қатын Абай деп пе едің? Не дегенің?— деп, Абай зілді ажармен Тәкежанға қайта қарады. — Неге алмайсың? — Алмаймын. — Алғаш жесір алған сен бе едің!? — Жоқ, алғаш алмайтын менмін. — Себебін айтшы, ендеше? — Себебі сол, сүйген жарым бар. Одан басқадан жар тауып, жарастық іздемей-ақ қоям ендігі өмірде. Алғың келеді екен өздерің үлес те, ала бер!.. Осы сөзден соң жиын аңтарылып калды. Аздан кейін Тәкежан қайтадан әйелдер жағына сөзін бұрды. — Абай көнбесе, ықтияры. Бірақ көнбегеннің бәрі бұғалық әкете бермес, әйелдер жайын сөйлендер!—деп Ысқаққа қарады. Ысқақ бұның аңысып танып, Еркежанның «ерге тимеймін» деген сөзін теріске шығарды. Тәкежан екеуі кезектеп огарып, Еркежанды көндіру керек, көнбесе де тигізу керек. «Көнемін» деп әйелдің бәрі бірдей айта бермейді. Жылап отырып та бағынатын,— дегенге сая бастады. Бірақ бағанағы бетінен ауыспаған Шәке, бұған қарсы шықты. Смағұл да: — Өзге әйел емес, Еркежан басын олай етуге болмайды!—деді. Абайдың ойы, айтпаса да мәлім. Сондықтан Шұбар да дәл Еркежанды олай етіп алуға болмайтынын айтты. «Бұрын бұндайда зорлық болса, ол жас келіншек басына істелетін. Ал өзі бір ауылдың және қара шаңырақтың, үлкен үйдің иесі болып огырған, бауырына бала басып отырған, ел анасы боп қалған әйелді оңай қоржын көруге болмайды» деді. Осымен Тәкежан, Ысқақ екеуі ғана бірыңғай, өзге туыс бір ұдай боп қалды. Сөз аяқсыз боп, шешілмей тұр. Осы дағдарыспен бүгінгі жиын тағы тарасты. Соңғы кезде Тәкежан қабағын түйіп, ашулы, наразы жүз көрсетіп үндемей кетті. Осы күні кеш бойы, түн бойы Төкежан үйі мен Ысқақ үйінде кезек кеңес болды. Әзімбай мен Мәніке, Ысқақ пен Әзімбай, Тәкежан мен Ысқақ болып жанталасқан күбір-сыбыр танға шейін басылмады. Бүрсігүні Абай жүріп кетеді. Соңғы күні барды шешіп, бетті ашып қалу керек. Таң алдында ғана аз ғана дамыл алған мұрагерлер бүгінгі шайларын да ерте ішті. Сәске болып, бие байлар кезде Шұбар да осында жетіп, бар сөзге қанып алды. Тәкежан аулына Ербол да шақырылған еді. Ол кешірек келген; де, бұндағы сөздер аяқтап қалған екен. Енді Тәкежан мен Ысқақ бұрынғыша, бетпе-бет отырып сөйлеспейді. Ауыр түйін тақап тұр. Бұндайда үшқындап шыққай шашау сөзден өрт шығып кетуге болады. Жақын ағайын қызу үстінде түс шайысып қалмас үшін, енді араға кісі салып сөйлескен мақұл десті. Тәкежан мен Ысқақ ішінара Абайдың турашыл, қатал сөзінен, алғыр-айтқыш шешендігінен де жасқанады. Көлденең ағайынның аузын бұлардан бұрын алып қоятын, өзіне тартып әкететін қуаты бар. Сөзден үтылса, жолдан жеңілу де қиын емес. Сол есептері бойынша кісі арқылы алыстан арбасып, арам күрес жасағандай «шаптан тіреп» алысатын болды. Абай шалып жықпасын деп өздерінің бөксесін алысқа салып күреседі. Бұндағы ағайынның талабын есітіп, Абайға жетпек үшін Ербол мен ПІұбар атқа қонуға айналды. Екеуі кермедегі аттарына келгенде, Әзімбай да атқа қонғалы тұр екен. Қасында жас жігіт атқосшысы бар, алысырақ жолға жүргелі тұрған тәрізді. Шұбар бұған қарап: — Немене? Сен бір жаққа жүргелі тұрмысың?— деді. — Жүрген тұрмын!— деп, Әзімбай қабағын тыжырайтты да:-Бұнда ағайын ішінің сөзі жүрек айнытып, бүзылып барады. Осыны көрмейін деп, басымды алып қашып барам!—деді. Бейне бір таза жүрегі түршігіп, адалдық ақтығын арашалап бара жатқандай. — Қайда жүресің? — Е, әлгі Демеу тамыр болайық деген соң, бір қыран бүркіт тауып бер деп ем. «Сол бүркітін алғызып қойдым, келіп алып кетсін» деп сәлем айтыпты. Соған бара жатырмын!—деді. Ерболға да, Шұбарға да сыры мәлім болды. Әзімбай әдейі жүріп кетпей, Ерболдарды тосып, осы бүгін кететін бетін елеусіз етіп айтып кетпек. Жай ғана жұмыстай сөйлегенмен, бұл кетісте тартыс жатыр. Әдейі дәл бүгін сөйленетін қиын сөздің үстінде Абайды жасқантып алмақ. Демеу — Оразбай баласы. Ол ауыл Тәкежанды үнемі шырғалап тартып жүр. Әзімбай осыған мегзеп іс етіп тұр. Қазір Абайға бұның қайда кеткені жетеді. Ағайыны қымбат болса, Абай бүгінгі айтқан Тәкежан сәлемдеріне көнеді. Көнбесе, одан бөлініп, Оразбайға кетуге Тәкежан мен Әзімбайдың қол-аяғы шешіледі. Шұбар бұның бәрін аңғарумен бірге, дәл осы кезде Тәкежан-ның Оразбайды тапқанын мақұл көрмейді. Іштей сыр танысып, арбасып тұрған қалыпта ол Әзімбайға: — Е, асығып қайда барасың. Мына сөз аяқталсын. Ауыл іші жайғасып, содан соң бүркітінді алмайсың ба?— деді. Шынымен кетпегенін тілегендей. Әзімбай жауап айтпай, үндемей тұрды да, атына мініп кетті. — Өкпеші ғой!.. Тағы өкпе арқалап барады ғой анау!— деп, Шұбар Ерболға түсінік айтты. Бұл сөзде де есеп бар. Өзінен Ерболдың Абайға жақынырақ, сырласырақ екенін ойлап, Шұбар әдейі Ербол Абайға «үлкен бәленің жотасы көрініп тұрғанын айта барсын» дейді. Және Әзімбай арам, бұзар демейді. Жазықсыз, тек «өкпеші» баладай ғана ғып, оның қимылын, қылмысын әдейі бүркемелеп, жеңілдетіп сөйлейді. Абайдың қасына келгенде Ербол жаңағы көргенін жасырған жоқ. Жай, бөгде сөз айтқандай етіп, Әзімбайдың Оразбай аулына жүргелі жатқанын білдірді. «Жүріп кетті» деген жоқ. Себебі, Ерболдың аңғаруынша, бағана Шұбар айтқан соңғы сөзден соң, Әзімбай үндемей кеткенде бүгін жүрмейтін боп, сөздің артын тосуға көніп кетті. Соны Ербол біліп қоймасын деп, Әзімбай әдейі үндемеді. Қас-қабақты бұ да бағып, танып үйренгендіктен қазір Ербол Абайға өзі көрген мінезді жай ғана хабар етіп сөйлеген. Оны көптіріп, үлкен етіп көрсетудің қажеті жоқ. Тек бір хабар түрінде Абайға жеткізіп қою тағы дұрыс.«Абай әр алуан қимыл, қыбырды біліп отырсын. Қайсыдан қандай сыр аңғаруды, қандай байлау жасауды өзі де табады» деп ойлады. Досының зерек, сергек көңіліне үнемі сенетін Ербол өзі де осындай байыпты ұстамдылық көрсетті. Абай Әзімбай хабарын естігенде үндемей, біраз бас изей түсіп, ойланып қалды да, артынан тез өзгерді, Бір ойға қатаң бекіген ажар көрсетіп, асығып, ширыққандай Шұбарға жалт қарады да: — Кәне, Тәкежанның тілегін айтшы!— деді. Тәкежандар кеңесі Абайға екітүрлі талап қойып, жүк артқан. Біреуі: «Еркежанға Абай өзі сөйлесіп, Тәкежанға тиюге көндірсін» дейді. «Болмаса, екінші байлауды қостасын. Егер Еркежан тимеймін деген сөзінен қайтпаса, бар әмеңгері болып зорлықпен көндіреміз, Тәкежанға еріксіз тигіземіз. Абай осы жөнде бізбен бір болсын» депті. Абай бұл сөздің екеуіне де көнген жоқ. Сонан соң құні бойы Тәкежан аулы мен Абай аулының екі арасында ерсілі-қарсылы елшілер жүрді. Абайдың кесер сөзі: — Мен өзім Еркежанды алмаймын. Алам деген Тәкежаннан қызғанбаймын. Бірақ зорлап алма. Олай етем десең, қарсы шығам. Зорлық істетпеймін! Кісі сал, сөйлес, көндіріп келіс те ала бер! Осыдан өзге сөзім жоқ. Енді мені қажамандар!— деген. Кейін Еркежанға тағы кісі жіберілді. Ол Ысқақ еді. Барды айтып, жалынып та, жабысып та көрді. Еркежан қатты қайрат көрсетіп, кешегі Шұбарға берген жауабынан аумай тұрып алды. Сөз тағы тұйыққа тірелді. Осы кезде Тәкежан үйіндегі кеңес ең соңғы, ең салмақты және ең аямастықбәле сөзін шығарды. Бұл — Еркежан мен Абайға қатар жасаған қысас. Осы сөзді Шұбар мен Ерболдан жолдап отырып, Тәкежан анық суық сыр ашты: — Ағайын арасына лаң түскелі отыр. Дәл осы жерде ұғыспасақ, Құнанбай ортасы бүлінгені. Айырған Еркежан мен Абай деп білемін. Артқы күн не болады, кінәны өэдерінен іздесін. Тек көрісерге күн жақсы болғай-ақта!— деп барын айтты. Бұл сөзбен қатар қойған талабы: «Еркежан күйеу ге тимеймін десе, сол орнында отырсын. Бірақ Құнанбайдың, Ұлжанның бар баласына үйі де, мүлкі де анық ортақ шаңырақ боп отырсын. Қазір Абайдың екі немересі Еркежан қолында отырғанда, біз бұл үйді бәрімізге ортақ деп білмейміз, Абайдың ықпалында отыр дейміз. Дегені болсын Еркежанның, бірақ Әу бәкір мен Пәкизатты үйінен шығарып, Ақылбайдың өзіне қайтарсын!» деген. Абай бұндайлық сұмдық сөзден жаны түршіккендей қиналды. Анығында, Әубәкірді, Пәкизатты «өз немерем» деп өмірде ойлаған емес-ті. Барлық ауылдар, еркек, әйелдер, көрші-қолаңдар тегісімен ол екі баланы Оспан мен Еркежанның ғана өз тумасы деп білетін. Бірақ Тәкежан айтқызған сөздің бәрі де жыланның зөріндей, ысқырынып у тәгіп тұр. «Күні ертең жауыңның қасынан табылам» деп отыр. Осы жаймен қатты қиналып, ойланып қалса да, Абай сынған жоқ. — Мен мұншалық қатал зұлымдыққа баспаймын. Тындағым келмейді. Барындар, не десе де ана Еркежанның өзінен естіңдер. Байлауын өзі айтсын!— деді. Еркежан бүгін бұл зорлықтың тұсында жылаған жоқ. Біржола алысуға әзірленіп, қатайып алған екен. «Бұлары маған істеген қысас қой. Мені үлкен үйден кетсін дегені ғой. Жарайды, оған да көндім, кетейін де, осы ауылдың шетіне бір лашығымды тігіп оқшау отырайын. Мен Кенженің нақсүйері едім ғой, азын-аулақ еншімді бөліп берсін. Бұл шаңырақтан кетсем де, Кенженің әруағынан кетпеймін, азбаймын. Оның баласы етіп, бауырыма салған екі жетімегінен айрыларым жоқ. Соларды алып, бұл үйді тастап шығамын» деді. Көп ырғасып, үзақ күн саудаласса да, Тәкежандар бұл сөзден де үта алмады. Айтқандары өтпейтін болды. Осыдан соңғы байлауды еріксіз, көңілсіз түрде уақытша бір келісімге тіреді. Ең әуелі, үлес сөзін осымен тоқтататын болысты. Тәкежан мен Ысқақ екеуі де әзір Оспан әйелін алмай тұра тұратын болды. Әйел алынбаған соң, мал-мүлік үлесі де кейінге қалды. Еркежанды әлі де асықпай ойыстыру керек. Сөз соған келген соң ендігі бір тың байлаулары: «Оспан үйі орнында тұрсын. Еркежан бұрынғыша үлкен үйде отырсын. Бірақ ол үйде тек Абай нәсілі ғана болмасын. Олардың мал-дүниеге бас-көз болуға жастары да кем. Және өзге екі туыстың көзі үлкен үй мүлкіне ортақтасып отыратын болсын. Сөйгіп, Ысқақпен Тәкежан баласының біреуі Еркежан қолына, тағы бала боп қоса кірсін» деді. Абай бұл сөзге түк қарсылық айтқан жоқ. Еркежан да оңай көнді. Бірақ ол тандайтын болса, өз қолына Ысқақ баласы Кәкітайды кіргізіп беруді сұрады. Әзімбай Тәкежанның жалғыз ұлы болғандықтан, оны Қаражан жібермеймін деп еді. Сөйтіп, үлес дауы кейінге қалды да, уақытша тыныштық үшін Кәкітай Оспан үйіне әрі бас-көз, әрі киімшең бала боп кіретін болды. Төрт күнге созылған ауыр тартыс осымен кеш бата біткен еді. Абай ертең Қарамолаға жүрмек боп, Әйгерім үйіне жастарды жиып, соңғы бір тыныштық кеште жан шақырғандай болды. Алдыңғы күндердің әлегін жастардың бәрі естіген-ді. Абай ондағы жексұрын мінездердің бәрінен жиренгендіктен, қайта есіне алғысы келген жоқ. Тек бір-ақ қана түйін сөз айтты: — Менің Қарамолаға жауапқа баруым мен Оспанның жылын беруімізді Тәкежан әдейі байланыстырды ғой. Соны сезіп, ішіндегісін түгел шығарып, танытсын деп ем. Қай сылтаумен жауыма қосылар екен? Оны күшейтіп, маған қарсы салуға шынымен басар ма екен?— деп ем. Енді ашылып, шешіліп отыр. Тәкежан Оразбайға сөз қосады. Оразбай болса, Тәкежанмен дем біріктіріп ап, маған қарсы шебін күшейтеді. Мұра дауы артымда қалып бара жатқан жоқ. Енді Оразбай арқылы осы Қарамоладан алдымнан шығар!—деді. Ертеңгі күні он шақты кісі жолдас ертіп, Абай Қарамолаға аттанбақ. Осы күні Тәкежан ауылдарынан Әзімбай да аттанып, тура! беттеп, Оразбай аулына кетті. жүктеу/скачать 7,5 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|