Абай XIX ғасырдағы орыс әдебие
тін өзіне зор мектеп еткен де, сырттай еліктеуші
емес, орыс әдебиетіндегі реалистік дәстүрді қазақ әдебиетіне творчестволық жолмен
қабыстырушы болды. Абай XIX ғасырдағы орыс әдебиетінің даму жолындағы әдебиет
майданындағы жақтаушы қалам қайраткерлерінің бірікен сайын оның ұлылығының тың
қырларын ашып, жаңа сырларына қаныға түседі.
Қорытынды:
Абай өзінің кіршіксіз ақ
жүрегін тебіренткен сансыз ойлары, тамаша
щығармалары мен жалынды жырларында маржандай төгілдіреді, оның әрбір сөзінен
соншама жақын лебі сезіледі. Ол леп өткен заманның тынысы болса да, бізге түсінікті,
жүрегімізге қонымды. Өйткені Абай лебі, Абай үні, Абай тынысы
-
бүгінде теңдік алып
дербес ел атанған, басқа елдермен терезесі тең балған, кең байтақ Қазақстанның қазақ
халқының тынысы. Қазақтың бас ақыны Ұлы Абайдың өлген күнінен қаншама алыстасақ
та, оның өнерін қазақ халқы ешқашан ұматпайды. Абайдың өзі өлгенімен
сөзі өлген жоқ.
«Өлді деуге сыя ма, ойлаңдаршы, өлмейтұғын артына сөз қалдырған»,
-
деп ақынның
өзі айтып кеткендей, Абай бүгін жарқын бейнесімен, жалынды жырымен, нақыл
сөздерімен де бізбен жасасып келеді.
Достарыңызбен бөлісу: |
