Сәлім. Өз өмірімді жалғастырсын дедім.
Владимир. Папа, шыныңызды айтыңызшы, сіздің өміріңіз ұлың қызығатындай ма?
Сәлім. Жауабы сұрағыңның өзінде тұр. Жоқ!
Владимир. Ендеше, мені неге өзіңіз ығыр болған қатаң, шектеулі өмірге таңып, тағаладыңыз?
Сәлім (сәл ойланып барып). Мен – өмірде жолым болмаған, адасқан адаммын. Адамда бір жаман қасиет бар, оған өзінің бұралаң өмірінің өзі түзу болып көрінеді. Бір кезде менде де сондай бір осалдық болған. Сол тұста сені осы жолға салып едім.
Владимир.Бекер істегенсіз, папа!
Сәлім. Неге, әскери адамның бәрі адасқан деп кім айтыпты? Одақ әскері – орыс әскері болатын. Біз қатарлы орыс офицерлерінің жілігінің майы татитындары түгелдей арманына жетті – генерал болды. Біз, өзге ұлт өкілдері, полковниктен аса алмадық. Ал, сен менен асып түсесің.
Владимир. Қайтіп?
Сәлім. Сен – орыссың. Түріңе қарашы – қара орыс, атың – Владимир.
Владимир. Онда басында неге қазақша ат қоймадыңыз?
