Ақбөпе. Сауыт, мен – бақыттымын.
Сауытбек. Қалайша?
Ақбөпе. Сені сүйдім, құштым, беріліп, мейірімім қанды.
Сауытбек. Баянсыз, өткінші бақыт қой ол.
Ақбөпе. Өлі судан өткінші жаңбыр өткір,
Өбістік өлермсн боп, куэ - өрт тіл.
Қайтейін, барамдағы алғаныма,
Коңілде кетіп барад өтс көп кір.
Сауытбек. Келмей тұр, Бөпешім-ау, қалғым енді,
Амал жоқ, алғаныңа барғын енді.
Екі көзің төрт болып сен жүрерсің,
Боп жүрермін мен дағы қайғы жеңді.
Ақбөпе кетеді.
Сауытбек жер болып тұр. Сақ қарт шығады.
Сақ (разы кейіппен). Сауытбек, жігіт екенсің, сөзінде тұрдың.
Сауытбек (өзіне-өзі налып): Жігіт емес, мігітпін мен.
Ағатай-ау, өртеніп барад өзегім,
Таппады дертім өз емін.
Ақбөпеден айырған,
Жат болды маған өз елім.
Басымды қайда ұрамын,
Бетімді қайда бұрамын?
Ақбөпесіз өмір жоқ,
Болады қайда тұрағым?
Беріп едім сізге серт,
Болды оным маған дерт.
Мұрындық салған мен – өгіз,
Жетекте, аға, үйге ерт.
Сақ (бармағын тістеп). Қап! Обалыңа қалған екенмін!
