Берік. Зәуре!
Тәттігүл. Неменеге үнің өшіп қалды? Енді білдің бе, Зәуре – менің қызым. Балаңа айт, аспандағы айға қолын созбасын!
Берік. Жоқ, айта алман. Оны өздерінің жүректері айтар.
Тәттігүл. Айт-айтпа – бәрібір, менің қызым сенің балаңа тимейді.
Берік. Қалай өмір сүретінін, кімді сүйетінін балалар сені мен менен сұрар ма екен?
Тәттігүл. Олардың сұрағаны неге керек, біз сұраймыз, жөн сілтейміз. Менің қызым сенің балаң сияқты бетімен кеткен жоқ, тыңдайды.
Берік. Сүйіскен екі жасқа ақылшы – артық. Олар бас иетін күш – махаббат.
Тәттігүл (кекетіп). Махаб-бат! Бұрын да аузыңнан осы сөз түспеуші еді, әлі сол екенсің ғой. Махаббат – нем ол, бақыт керек адамға.
Достарыңызбен бөлісу: |
