«Филология: қазақ тілі мен әдебиеті» мамандығына арналған

ҚАЗАҚСТАН РЕСПУБЛИКАСЫ БІЛІМ ЖӘНЕ ҒЫЛЫМ МИНИСТРЛІГІ

СЕМЕЙ ҚАЛАСЫНЫҢ ШӘКӘРІМ АТЫНДАҒЫ МЕМЛЕКЕТТІК УНИВЕРСИТЕТІ

3-деңгейдегі СМЖ құжат

ПОӘК

«Қазақ әдебиеті сынының тарихы»

пәнінің оқытушыға арналған жұмыс бағдарламасы

_________2013 ж.

№2 басылым

ПОӘК 042-14-5-05.01.20.39/02-2013

(сағ)

(сағ)

(сағ)

(сағ)

Қазақ әдебиеті сыны мен ғылымының тарихи белестерінен үш кезеңді анық байқаймыз. Бірінші кезең – қазақ әдебиет сынының туу дәуірі. Қазақ әдебиеті сынының туу процесі Қазан төңкерісіне дейін созылған. Екінші кезең – қазақ әдебиеті сынының жанр ретінде қалыптасу және әдебиеттану ғылымының туу дәуірі. Бұл процесс 1917-1937 жылдардың арасын қамтиды. Үшінші кезең – қазақ әдебиет сынының өсіп-өркендеу және әдебиеттану ғылымының қалыптасу дәуірі 1938-1985 жылдар аралығы.

Сын жанрының туу, даму жолдарына назар аударсақ халықтық эстетиканы сыни ойдың бастауы деп танып, халықтың көркемдік түсінік танымы мен талап талғамының өресін байқауға болады.

Сынның негізгі қасиеттерінің бірі- ажарсыз бен келіссізді мінеу емес, ең алдымен адамның жан дүниесін, талап-талғамын әсемдік пен сұлулыққа, ізгілікке тәрбиелеу.Ауыз әдебиетіндегі тамаша көркемдік тәсілдердің мән-мағынасын жан-жақты талдап ашуға тиіспіз.

Қазақ ауыз әдебиетінің тамаша үлгілерінде халықтық эстетиканың таным-түсінігін қалыптастыратын шұрайлы өрнектер мол,жиі кездеседі. Айтылар ой, қорытар пікір, берер баға өнердің, әсіресе сөз өнерінің қадір-қасиетін, өнерпаздың дарын қуатын айқындайтын халықтық эстетиканың әр алуан принциптері бой көрсетеді.

Сынның негізгі көрінер арнасы –газет пен журнал. Сын жанрының табиғаты көбінесе өзінің кезеңдік сипатына орай әлеумет көңіліне ой салып отырған көркем туындының мән-жайын оқушы қауымға түсіндіру міндетімен қатар сол шығарманы жазған авторға жәрдемдесу мақсатын көздейді.

19 ғасырдың соңғы ширегінде «Түркістан уалаятының газеті» мен «Дала уалаятының газеті» патша үкіметінің отарлық саясаты мүддесінен ғана емес, сонымен қатар қоғамдық ойдың тегеурінді дүмпуінің әсерінен де шыққан еді. Сондықтан патша үкіметі «қазақ оқығандарының ұлт баспасөзі жөнінде қойған талаптарын өз мүддесіне орай шешуге тырысты».

Қазақтың қоғамдық өмірінде пайда болған баспасөз орындары, әсіресе, «Түркістан уалаятының газеті» мен «Дала уалаяты газеті» халықтың әлеуметтік сана-сезімін ояту бағытында бірқыдыру үлкен еңбек сіңірсе, екінші жағынан, қазақ әдебиеті сынының тууына дайындық жасады. Бұл кезеңдегі әдеби сын элементтері әлі де болсажалпы саяси-экономикалық, тарихи-әлеуметтік мәселелермен қабаттаса айтылып, мәнді арна табуға ыңғайы бар екенін танытты. Қазақ әдебиет сынының эстетикалық дәрежесі мен өрісі онша биік талапқа жауап беріп, алқалы өңірден көріне қоймағанымен ел-жұртты елең еткізер екпінін аңғартып, өзінің жанрлық сипатын «Айқап» журналы мен «Қазақ» газетінде айқын танытты.

Абайтану ілімінің негізін қалаған М. Әуезовтің , Абайдың қазақ әдебиетіндегі орны мен ақындық шеберлігін айқындайтын С. Мұқановтың, кемеңгер ақынның поэззиясын зерттеген Х.Жұмалиевтің, Е. Ысмаиловтың,

З. Қабдоловтың, өнерпаздық өмірбаянына барлау жасаған М. Сильченконың, Абайдың орыс әдебиетімен шығармашылық байланысын шолған З. Ахметовтың, қара сөзіне назар аударған Х. Сүйіншәлиевтің, Абайдың дүние танымы мен эстетикалық ойына көңіл бөлген Б. Ғабдуллиннің, педагогикалық көзқарасын пайымдаған Т: Тәжібаевтың, Абайдың ақын шәкірттері жайлы, Абай шығармаларының текстологиясы жайында құнды зерттеу жасаған Қ. Мұхаметқановтың, сондай-ақ Абай шығармашылығы туралы сүбелі ойлар айтқан Қ. Жұбановтың, Ә. Тәжібаевтің, Т. Әлімқұловтың, М. Қаратаевтың, Б. Кенжебаевтың, Қ. Өмірәлиевтің және тағы басқа да көптеген авторлардың еңбектері қазақ әдебиеттану ғылымы мен сынының қарқынды өркендеу арнасындағы ең мәнді олжалар.

Ең алғаш Абай шығармашылығы жайындағы жазылған мақалалардың бірі

Кәкітай Ысқақұлыныкі екендігі белгілі. Автордың Абай өлеңдерін тақырыпқа бөліп орналастыруы ғылыми тұрғыдан олпылы-солпылы болса да, оның сыншылдық ойының ұшталғандығынан хабар береді.

Абайтану ғылымының бүгінгі тұрғысынан қарағанда бұл тұңғыш мақалада айтылмай қалған мәселелердің көптігіне қарамастан, осы мақаланың тарихи тағдырына назар аударған жөн.

Әзірге белгілі болған деректерге қарағанда Абайдың аты ағылшын тілінде 1891 жылы Лондонда шыққан Джорж Кеннанның сібір және жер аудару деген кітабында аталды.

Қазақ туралы жазылған кітаптардың, газет-журналдардағы мақалалары мен заметкаларының көрсеткішінде А. Аллекторов Абайдың Дала уалаятының газетінде 1889 жылы жарияланған Күлембайға деген өлеңіне түсіндірме беріп, өз бағасын береді.Абайдың шығармаларын насихаттау, халыққа таныту ісінде қазақтың тұңғыш журналисттерінің бірі Н. Құлжанованың еңбегі айрықша.

Абай шығармашылығын теориялық тұрғыдан жан-жақты талдап, біршама құнды пікір айтқан А. Байтұрсынов.

Абай өнерпаздығына, даңқына молырақ тоқталған ең алдымен сынның қанаттануына, айтарының нақтылануына, баяндаудан гөрі дәлелдеуге ұмтылатын сыни еңбектер жыл сайын толығып, көбейе түсті.

Қазіргі кезеңде 20 жылдардағы заман өзгерісіне байланысты жазылған сыни көзқарастарға басқаша байыппен қарайтындығымыз белгілі. 20жылдардағы сынды қарастыру барысында марксизм-ленинизм ілімін басшылыққа алып, кеңестік тәртіптің сөзін сөйлеген, жырын жырлағандардың «төңкерісшілдер» деген негізгі атауына ара-тұра «революцияшыл, тапшыл» дегендерді қосақтай отырып, кеңес әдебиеті және оның жасаушылары мен жақтастарына оңтайлы, мән-мағынасы айқын болғанын, ал баррикаданың екінші жағында болғандар «алашшылдар» деп аталған.

20 жылдардағы қазақтың әдеби сынына сол кездегі қоғамдық сана мен көркемдік таным-түсініктің деңгейінен қарау шарт.

Қоғамдағы қалыптасқан және қалыптасып келе жатқан жағдайлар халықтың көркемдік талап-талғамын өз жағына шығару үшін үлкен күрес жүргізгені даусыз. Өйткені халық ниетін аудару, өзіне қарату қай идеологияның болмасын негізгі мақсаты. Қазақтың төңкерісшіл күштерімаркстік-лениндік эстетика принциптерін пайғамбардың ақ жолындай көріп, одан бұлтаруды күнәдай санады және бәрін білетін, бақылап, қадағалап отырған партия ешқайда бұлтартпады, көнбегендерге әкімшілік шара қолданып, тарихи сахнадан аластады.

Жаңа заман орнай бастаған шақтан тар өлшеп қусыра түсу, таным-білікті бір қалыптан шығару саясаты алғашқы кезден-ақ қылаң бере бастады.

Қазақ әдебиеті сынының алғашқы мәнді толқыны 1921-1925 жылдар аралығында өтті. Бұл тұста әдебиеттің жалпы проблемасынан гөрі жеке дарындардың күш-қуатын, алған бағытын, ұстанған мұратын айқындау мәселесі төңірегінде пікір сайыстары болды. Әдебиетте аты шыққан өкілдерінің шығармалары сарапқа түсті.

Жаңа заманның негізгі идеялары жер-жерде ерікті-еріксіз өріс алып, идеологиялық қаруға айналғанда, төңкерісшілдік тенденция көпшіліктің өрікпеген көңілінен шығуға талпынды. С.Сейфуллин оған серке болды. Оның қоғамдық, мемлекеттік ісі, әлеумет алдындағы абыройы 1922 жылы үш кітабын шығаруға жағдай жасады. Сәкеннің «Қызыл сұңқарлар» пьесасы бірінші болып сыналды. Оның жеке өлеңдері де, оқыған дәрістерінің мазмұндамасы да, мақалалары да оңды-солдысыналып, мінелмеген күні аз.

Осы сияқты көптеген ақын-жазушылардың еңбектері сыннан өтіп жатты. Оларда әр түрлі көзқарас, пікір туындап отырды. М. Дәулетбаев «Сын орнына қисынсыз құн» деген мақаласында сынның әдепті, мәдениетті болуын айта кеткен.

Қазақ әдебиеті сынының қанат қағу шағында нақты сындар жалғыз Сәкен төңірегінде емес, Мұхтар Әуезовтың «Бәйбіше-тоқал» трагедиясына жазған Д. Ысқақовтың мақаласынан көруге болады.

Сонымен қатар әдебиет жанрлық жағынан қалыптасуға бет алған шағында жеке дарындар ерекшеліктеріне, әдебиеттен алар орындарына , көркем туындыларының деңгейіне назар аудару Сәкен, Мағжан, Мұхтарлардың ғана емес, басқа ақын-жазушылардың жалпы бағдарын айқындап алуға жағдай жасады.

Сәкеннің жеке өлеңдері де, оқыған дәрісінің мазмұндамасы да, жазған өткір мақалалары да оңды-солды сындалып, мінелмеген күні аз. 1923-24 жылдары «Сынға мін», «Сынға сын», «Журналист, жазушы, ақын һәм оқушы», «Сын орнына қисынсыз түн», «Қазақ әдебиетінің тарихынан», «Қисық сынға әділ төре», «Сынау һәм сынауды сынау», «Қисынсыз жала» деген мақалалар Сәкенге, Сәкеннің кітаптары мен шығармаларына байланысты жазылып, сын базарын күшейтті.

Сәкенді жақтаушылар болсын, сондай-ақ даттаушылар болсын бірінен кейін бірі туындап жатқан мақалалар авторлары, сайып келгенде, жаңадан қанат қомдай бастаған жас әдебиетті жақтау не жоқ ету мақсаты көздегенін жақсы ұқты. Сондықтан төңкерісшіл әдебиетті жақтаушылар үстем идеологияға арқа сүйей отырып өздерінің ой-пкірлерін ашық айтып, даттаушыларға қарсы шықты.

1925 жыл қазақ әдебиеті үшін ең бір өтпелі де жемісті жыл болды. Бүкіл қазақ жерінің басы бірігіп бір орталыққа бағынуы, қазақ мәдениетін өркендету жолында зиялылар бөлшектенбей күш біріктіруі, әдебиетті идеологиялық қару ғана емес, эстетикалық таным-білік арнасы, өнер саласы дейтін түсінікке ойысу талаптары қым-қуыт пікірталасын туғызды. Төңкерістен кейінгі ойлар көңіл күйлер, талдау мен талқылаулар ұйымдық, ұжымдық сипат ала бастады.

Орыс әдебиеті майданында толып жатқан әдеби көркемөнер ұйымдары жетекшілік рөлге таласып, қырқысып жатқанда Қазақстанда өнерпаз күштердің басын біріктіру мәсеелесі күн тіртібіне қойылды.

Негізінен, әдебиеттің көркемдік әдісі, бағыты қандай, болашағы кімдікі деген үш жылға созылған айтыстың негізгі қорытындысы өршіл романтикамен қанаттанған реализм арқылы еңбекшіл көпшіліктің тілек-мақсатына қызмет ету, бар арман-тілек осы жөннен табылу қажет дегенге сайды. Бұл «жеңіске» таза теориялық, көркемдік жарыспен қол жеткен жоқ, сол кездегі тапшылдық көзқарасты өршітуде партия-кеңес көмегіне сүйенгенсыншылдық ой-пікірдің «шапағаты» тиді.

1925 жыл әдеби тұрғыдан алғанда «Қазақ әдебиетінде орында һәм орынсыз сындар» деген мақала-құжатпен басталып, Жәкен Сәрсенбіұлы мен Жүсіпбек Аймаутұлының театр кітаптары – драмматургия туралы ұстасуына жалғасты. «Европа көзімен қарап қазақ әдебиеті жұрдай, Европаның әдебиетіндей әдебиетіміз бола қоймайды деп қомсынуый лайықсыз. Европаның мың жылдық тарихы бар әдебиетімен қазақтың жаңа басталған әдебиетін теңестіруге бола ма? Болмайды. Олай болса, бастауыш қазақ әдебиетін көтермелеуге шылбыр беріп, ат салысу бәріміздің міндетіміз» деген ойлардың сүбелі де қомақты екеніне көз жұма қарауға болмайды. Өйткені, европацентристік ой-пиғыл мен пролеткульттык нигилизм сол кездің өзінде-ақ қазақ сыншыларының таным-білігінде қылаң бере бастаған болатын.

Міне, осындай эстетикалық атмосферада Жүсіпбек Аймауытов «Ақжол» газетінің 555 санында қазақ әдебиетінің бүгінгі жай-күйін әңгімелеуге мүмкіндік беретін әдеби-саяси астары қалың сауалдар қойып, ең маңыздыларына өзінің көзқарасын білдірген мақаласын жариялады. Ол ешкімді енжар қалдырмады, әркім өз білім өресі, таным деңгейінде жауап берді. Ал қайсыбіреулер жас ақын-жазушыларды кекету-мұқату үшін пайдаланып қалмаққа тырысты.

Қазақ әдебиет сыны тек айтыс-тартыспен қанатын жайып, буынын бекітіп алған жоқ. Оның сенімді серіктері – әдебиет тарихы мен теориясы мүмкіндігінше демесін жасап, шығар биігін айқындауға жәрдемдесті. Қызу айтыс-тартыс барысында ақын-жазушылардыңшығармаларында қолданылып жатқан көркемдік тәжірибелеріне оқтын-оқтын соғып кетіп отырған бір мәселе – кешегінің бүгінімен байланысы, дәстүр жалғастығы болды. Бұл проблема теориялық қисын елегінен өтуді қалайды. Өйткені күні кешеге дейін қазақтың көп әдебиетшілері «социалистік реализмді» қалай мадақтасақ екен деген желеумен жүргенде өнімді бір арнаны, яғни Абайдан тартылатын сыншыл реализм дәстүрін сұйылтып алдық. Төңкеріс өкімет машинасын тез алмастырғанмен, көркемдік танымда қалыптасқан машықтарды бірден өзгерте алмағаны, дәстүр сабақтастығы сақталғаны айдан анық.

Өскен әдебиет әрине өзінің керек-жарағын іздестірмей тұра алмайды. Әдеби дамудағы әр қилы ағым-бағытты аңғару, көркемдік таным-біліктегі ізденістерді зерттеу, оны оқушы жұртшылыққа жеткізу қажеттігі сын жанрын қалыптастыруға жағдай жасайды. Абай негізін салған сыншыл реализм дәстүрінен және батыс классиктерінің озық үлгісінен нәр алған қазақ қаламгерлері өздерінің кейбір шығармаларында сыншыл реализмді сәтті қолданып, көркемдігі толымды туынды бере білді де, оны теориялық қисыннан өткізетін парасатының молдығын танытты.

Сынның жанрлық қасиетіне айрықша ілтипат білдірген Ахмет Байтұрсынов жазба әдебиетті екіге жіктегенде бір саласын сындар дәуір деп белгіледі. Ал ол не екен деп көңіл бөлгенде «сындар дәуірі деген – қазақ әдебиетінің сынды болған, яғни сын арқылы шығып, әдеміленген мағыналы сөз: бір мағынасы сыны бар деген сөз болады да, екінші мағынасы мінсіз, толғаулы, сипатты деген болады. Бұл сөздің екі мағынасының екеуі де қазақ әдебиетінің соңғы кездегі жаңа дәуірін дұрыс сипаттайды. Сын тезі құрылмай, әдебиет сөзі сындар (мінсіз) болып шыға алмайды» дегеніне қарағанда сыни ой-пікір жүйесінің әлеуметтік-эстетикалық тұрғыдан зор ықпалы барын аңғарамыз.

Әрине бүкіл бір әдебиетті өмір шындығынан аз да болса да алшақтааттын романтизм бағытымен өркендету талабы бірден-бір өрнекі жол деп айта қою қиын. Романтикалық сыңайда жазылған шығармаларда талай көркемдік ізденістер, ұтқыр образдар, кестелі өрнектер кездесетініне қарап реалистік суреттеу тәсілін екінші қатарға ысырып тастау немесе оны жүрер жолымыз емес деп есептеу айтысушылардың бір сәттегі пенделік сезімі болғанын көреміз. Ол пиғыл шын эстетикалық тұжырымнан алыс. Өйткені әдебиет өнер болып жарыққа шыққаннан бері реализімнен іргесін аулақ салған емес, ал саналы түрде одан қол үзгендер, аулақтағандар талай опық жеп, тарих қалтарысында қалған сәттері аз емес.

Қазақтың өнерпаз күштері азамат соғысы лаңы басылғаннан кейін баспасөз төңірегінде топтаса бастады.Өздерін пролетарлық идеологияның өкілімін деп санағандар Орынбордағы газет-журналдардың маңына жиналды.Бұл ең негізгі де шешуші күш еді.

Қазақ халқының үштен бірі Түркістан республикасына қарағандықтан Ташкент қаласы қазақ зиялыларының , әсіресе алаш қозғалысына қатысқандардың рухани орталығы болды.Өз топырағында өсіп-жетілген, үлкен іс, мәдени құрылыстың басы-қасында жүргендерді елемей, Қазақстаннан ауысып барғандарды көкейде тұтып, Ташкентті «қазақ эмиграциясының ордасы» санап келгенімізді қазір ашық айту ләзім. «Ақжол» газеті, «Шолпан», «Сана» журналдары, «Талап» қауымы қазақ әдебиеті мен мәдениеті, әсіресе оқу-ағарту саласы үшін көптеген игі істерді атқарып, ең білікті де өнерпаз күштерді топтастыра білді. Тіпті ары-беріден соң қазақ зиялылары бүкіл Орта Азия халықтарының үрдіс ізденіс жасап, биікке қол сермеулеріне игі ықпал жасағанын да қысылмай айту абзал.

Қазақ әдебиеті мен мәдениетін өркендетуге ықпал жасаған шаһардың бірі Мәскеу болды. Мұнда оқыған қазақ жастарының шоғыры еңбек етті.

Қазақ қайраткерлерінің бөлшектенуі орынсыз әңгіме мен қаңқу сөздерді де көбейтті. Ауызбірлік табылмады, әрқайсысы өз отауының жасауын әшекейлей беруді мұрат тұтып, бір халықтың рухани дүниесін сақтау, орынсыз айтыс-тартыс, түсінбестікті көбейту сияқты ұнамсыз көріністердің етек алуына себепкер болды. Ауызбірлік табылмаған жерде, әрқашан солай боларын өмір тәжірибесі талай дәлелдеп келе жатыр. Себепке сылтауды, сылтауды салғыртқа айналдыруға үстем болып келе жатқан тапшылдық көзқарас, оны әдейі қоздырып отырғандар қазақ зиялыларын ыдырата беруді принципті саясатқа айналдырғанын енді анық аңғарып отырмыз.

Айтыс үстінде талай сүреңсіз шындықтардың беті ашылып, Голощекин «қисыны» теріс, оны жақтаушы Ғаббастың ой-пікірі жалған екендігі дәлелденгенде, Өлкелік партия комитетінің бюросы «бұл айтысты доғарыңдар, әйтпесе газет бетінен журналға көшіріңдер» деп қаулы алады.

Дөрекі социологизмнің дауылы тез көтерілгенімен саябырлап басылды. 1932 жылы партияның «Көркемөнер ұйымдарын қайта құру туралы» қаулысы шығып, шығармашылықты жақсартуға бағытталған қадамдар жасалды. Әдебиеттің сын саласына білімді жастардың, әсіресе, сынды өздерінің өнерпаздық арнасы деп таныған Е. Ысмайылов, М.Қаратаев, Қ.Жұмалиев, Б.Шалабаев, Қ.Өтепов т.б. сияқты сыншылдардың алғашқы қадамдарын сыннан бастаған С.Ерубаев пен З.Шашкин, Х.Есенжанов сынды жазушылардың қазақ әдебиетінің әлеміне келуіне байланысты білікті, мәдениетті, эстетикалық сауатты сын өріс алып, аз жылда жетекші тенденцияға ие болар деген үміт оты жылт етті. 20- жылдарда жемісті еңбек еткен көп сыншылар өзінің идеялық-эстетикалық нысанасын қайта қарап, өрелі, білімді сын жолына түсті.

Қазақ сынынң шуақты кезеңі шын шығармашылыққа бұрылды. М.Әуезов өзінің ашық хатымен жаңа әдебиетке қосылды. Жаңа қаулы әдеби атмосфераны жақсартуға , жазушыларды бір идеялық платформаға топтастыруға, ынтымақ-бірлік орнатуға шақырғаннан кейін қисынсыз айтыс-тартыстан мезі болғандар кезеңдік ұран ыңғайына тез жығылды.

Сынның жанр ретінде қалыптасуы оның өз проблематикасына ғана байланысты емес, көбіне-көп оның атқарған көркемдік-эстетикалық ісіне тәуелді.

Қазақ поэзиясының ішкі құбылыстарын, жан сырын ұғу жолында А.Байтұрсыновтың «Әдебиет танытқышынан» кейін, әсіресе, төңкерісшіл поэзия өкілдерінің қазіргі қазақ поэзиясына қосып жатқанын жіті аңғарып отырғандығын және өлең жүйесіне мықтап назар аударып отыру қажеттігін еске салған, қисынды ойы, социологиялық түсінігі бар мақала болды. Бұл өріс З.Шашкин мен Е.Ысмайловтың 1934 жылғы «Абай поэтикасы» зерттеулерінде жалғаса түсіп, кейінгі теориялық ьолғауларға жол салды.

Қазан революциясына дейін шыққан өлең жинақтары мен белгілі бір авторлардың шығармаларына назар аударсақ сыни ой-пікірі бар дәйектеме материалдар жиі ұшырасады.

Дәйектеме сынның жарнама сыннан және аннотациядан едәуір айырмасы бар. Дәйектеме сын пәлендей талдау жасамай, оқушыға шығарманың оқиғасын, мәнін, жазылу себебін түсіндіреді.

Дәйектеме сынның көзге түсер бір парасы – авторлық сын, яғни өзінің шығармасына өзі түсіндірме, кейде сын пікір айту. Дәйектеменің бұл түріне жататындар әр автордың кітабынан кездеседі десе де болғандай. Кейде бұл дәйектеме жалпы жинақ туралы ғана болмай, әр өлеңнің жазылуына не себеп болғанын да көрсете кететін кезі де аз емес.

Дәйектеме сынның алғашқы көріністерінде әр автор өз шығармасының нендей мақсатпен жазылғандығын түсіндірсе, оны оқып шығуды, кем-кетігі болса сынап, келесіде түзерліктей тілек-талаптарын жазып жіберуді, жазған еңбегі ұнаса оны көпшілікке таратуды, ойын қылып қойып беруді өтінген авторлық пікірлер 20 ғасырдың басында шыққан кітаптарда бірқыдыру мол кездеседі.

Дәйектеме сынды шартты түрде іштей жіктеген уақытта, олардың араларында қытай қорғаны жоқ екені өзінен-өзі түсінікті. Сондықтан оның барлық элементтері араласып жүретіндігін де ескерте кеткен жөн. Егер Ғалымжановтың «Есіл жұртым» атты жинағынан авторлық сынға қатыстыпікірлерді бірқыдыру мол байқасақ, Қ.Тоғысовтың 1915 жылы басылып шыққан «Надандық құрбаны» пьесасына жазған алғы сөзі өзінің ағартушылық бағытымен де, өзіне-өзі пікір айтып, шығарманың мәнін түсіндіру ниетімен де, сондай-ақ дәйектеменің әдеби-сыни сипатын сақтап, пікір дәлелдеуге ұмтылу сыңайымен де көзге түседі. Алайда оның негізгі салмағы өз шығармасының мән-жайын, қалай жазылғандығын әңгімелеу саласында болғандықтан авторлық сынның ауқымында қараған жөн.

Сонымен қазақ баспасөзінің туу дәуірінде шыққан көркем шығармалар мен өлең жинақтарына, оқу құралдарына, басқадай кітаптарға жазылған, олардың мән-мақсатын түсіндірген комментарилердің эстетикалық өрісіне қарап, оларды дәйектеме-сын деп атаған орынды. Ал дәйектеме-сын көркемдік талдауы мен эстетикалық дәлелдеуі, социологиялық түсіндірмелері аралас жүретін мәнді сын мақалаларға, құнды рецензияларға барар жолдағы бір басқыш.

Әлеуметтік өмірдегі адуынды жаңалықтар әдебиет саласында әр қилы жаңа түрді, жаңа тәсілді талап етті. Бұрынғыша мимырт қозғалмай, замана ағымына сай келетін екпінді түр, бұрынғыдан өзгеше де әсерлі сөз керек деген қисындар айтыла бастады.

Адамзат тарихы, оның ішінде көркемдік даму заңдылығы ешқашан да ойдым-ойдым, үзік-үзік құбылыстардан құрылмайды. Оның өсіп-өркендеу процесінде тарихи желі әрқашан да сақталып отырады. Өйткені қай елдің болмасын тарихи өсу-өркендеу процесі, тіршілік арнасы үзік-үзік болмай, бір-біріне жалғасып жатады. Қай халықтың болса да әдебиеті бір күнде, бір жылда жасалмайды.

Біз, әдетте, қазақ әдебиетінің өркендеу, тарихи сахнаға шығу, әлем әдебиетінің қатарына қосылу жайын сөз еткенде негізгі үш арнаны жадымыздан шығармаймыз. Сондықтан тарихи сабақтастықты сақтау принципін басшылыққа алған және түркі жазбаларының қазақ әдебиетіне қатысы бар деген концепция шын ғылыми ой-пікірден туып отыр.

Қазақ әдебиетінің өркендеуіне ықпал жасаған үш арнаны сөз еткенде халықтың көркемдік таным-білігі мен түйсігін қалыптастырған ұлттық әдебиеттің дәстүрін барынша тиянақтап баяндағанымыз абзал. Өйткені бүгінгі мәдениетіміз бен әдебиетіміз ғайыптан пайда болған жоқ, бұрынғы мәдени-әдеби мұралардың жаңа заманда гүлдене дамуы кезінде өркен жайып отыр. Қазіргі қазақ әдебиеті тек сырт әсерлерден ғана емес, ең алдымен өзінің арғы бастауларынан нәр алып, қиянға қанат қаққан әдебиет. Олай болса, оның арғы бастауын тек ауыз әдебиетімен, Абаймен шектеп қою да аздық етеді.

Сондай-ақ ХV-XVIII ғасырлардағы ақын, жырау, жыршылардың шығармалары әдебиетімізді сусындатқан бір бұлақ. Олардың қандай мән-мағынасы бары әрине талғаусыз, елеусіз қалатын жайт емес, алайда халықтың көркемдік түсінігін, эстетикалық талап-талғамын қалыптастырудағы тарихи рөлін ешкім жоққа шығара алмайды. Демек, әдебиетіміздің даму арналарын сөз еткенде бұл салаларды естен шығармау қажет және әдеби мұра ретінде оның тағдырына назар аударып отыру шарт. Өйткені «өнер – еріккеннің ермегі емес. – А.В. Луначарский пікірімен айтқанда, я өзінің төңірегіндегілерді нұрландыру үшін өзі жасағанды да, оны тамашалағандарды да әсем де ажарлы образдармен ләззаттандыру үшін ғана емес, қоғамдық айрықша зәру қажеттіктен туған болатын».

Қазан төңкерісінен кейін әдебиет үлгілерін жинау ісіне мемлекет тарапынан қамқорлық көрсетіліп, арнаулы мекемелер шұғылданғанын, сөйтіп жоспарлы да жүйелі арнаға түскенін көреміз. Әрине әлеуметтік-эстетикалық зор мәні бар бұл игі істе талай қиындықтарды жеңуге тура келді.

1920-1925 жылдарда мәдени-әдеби асыл қордан қалың көпшіліктің нәр алуы, рухани байлықтың кәусар бұлағынан сусындауы үшін бірқыдыру мұраны жариялап үлгердік. Бірақ бұл кезеңдегі идеологиялық күрестің салқыны бұл салаға тимей қалмады.

Кеңес заманының әр кезеңінде әр қилы ой-пікір туғызуға себепкер болған әдеби мұраны игерудің 20-жылдары тек ғылыми тұрғыдан ғана емес, идеялық тұрғыдан да айрықша назар аударуды талап етті.

20 ғасырдағы қазақ зиялылары, әсіресе, елдің азаттық бостандығы үшін алысқан Ә.Бөкейханов, М.Дулатов, А.Байтұрсынов сынды революционер-демократтардың , алаш қозғалысының рухани көсемдерінің үлгілерінен өнеге алған ағартушылар мен ақын-жазушылар халық шығармашылығын , әсіресе, әдеби мұрасын жинауға, зерттеуге айрықша ынта қойды. Ол екпін төңкерістен кейін өрістей түсті.

Қазақ ақын-жазушылары өздерінің өнерін , өнерпаздығын гүлдендіре өркендету үшін әдебиет үлгілері әрқашан мәнді арна болатындығын айқын сезді. Қауым араласқан істің өнікті де өнімді , өміршең болатындығы, халықтың рухани байлығы енді шашау болмайтындығы, жиналатындығы, оны халықтың өзіне қайтадан жеткізу қажеттігі әбден анықталды.

Ал сын әрқашан әдебиеттің шыққан биігін танып-білу, оны қалыптастыру, алынар қамалды бағдарлау мақсатын көздейтінін ескерсек, көбіне-көп әдеби процесске тәуелді болатындығын ұмытпасақ, оның сол кездегі тіпті қазіргі жай-күйі өзінен-өзі айқындалады. Міне, осындай кезде толмаған Толстойлар мен шала Шекспирлерді насихаттау, дүниеге келтіру, таныту процесі басталмақ, 70-80 жылдарда осындай жайлар көп болды.

Әдебиет тарихы әуелі сыннан басталып, содан кейін көркем шығармаға кенелген кезеңді тарих білмейді. Пушкинсіз Белинский болмайтыны айдан анық. Әрине қолына қалам ұстағандардың бәрі Пушкин, оның үстіне білгендердің бәрі Белинский емес. Алайда сабасына қарай піспегі болары даусыз.

Осы тұрғыдан келгенде қазақ әдебиетіндегі сынның тармақтана да салалана көріну-көрінбеуі әдебиетіміздегі ізденіске тікелей байланысты. Әрине, өзіміздің жетіспеушілікті басқа әдебиетттердегі тәжірибе-практикалардан аңғарып, анау жоқ, мынау аз деп жар салу қажет те болар, бірақ шындықтан секіріп өтер ешкім жоқ. Сыншы ойын қанағаттандырып, кең жазира жайлауға бастайтын да, немесе тығырыққа тірейтін де өз әдебиетінің бүгінгі болмысы. Сол болмыстың жетіспегенін іздестіру, мол игілікке қол жеткізетін өрелі биіктерді меңзеу, аяққа оралғы болғандарға да, машыққа айналған штамптарға да қарсыкүресіп, әлгерінді жағаға жол бастау сынның негізгі арқауы. Осыған ұмтылған, кейбір ретте әдеби процеске демесін жасауға талпынған сын жауынгерлері болғанына көз жұмып қарауға бомайды. Қалай десек те, сыншылар әдебиет мүддесі жөніндегі игі талаптан тайып, әр ақы-жазушының жазғанын мақтау не даттауға ден қойып кетсе, домалақ сын да, жәреуке сын да, ожар сын көріне бермек. Сыншылар есеп-шартқа көп жүгініп, алақолдылыққа салынған шақта газет-журнал бетіндегі сынның авторы кім және қай шығарма туралы пікір айтып отырғаны аян болса, оның қалай жазыларын, не айтарын алдын ала топшалауға болатын көрінеді. Міне, бұл сынды өсірмейтін кесел ғана емес, жалпы әдебиет дамуына кесапатын тигізетін жұпалы дерт. Бұдан арылмай шығарма шындығын айту, оның табиғатын тану мүмкін емес.

Бүгінгі әдеби процеске араласу, көркемдік шеберлікті арттыру жолындағы эстетикалық талаптарды тұжырымдау, қазақ әдебиетінің дүниежүзілік дамуға ұласуы мәселелерінің әдебиет сынында кеңінен әңгімеленді.

Советтік жүйенің, коммунистік идеологияның творчестволық мүмкіндігінің азаюы, қызыл империяның құлауы. Ол жасаған қысастық пен зұлымдық әшкереленді. Қазақ әдебиетінің ұлы ғалымдары Ахмет Байтұрсынов, Міржақып Дулатов, Мағжан Жұмабаев, Жүсіпбек Аймауытов, Шәкәрім Құдайбердиев сынды алыптардың қайтып оралуы. Алаш қозғалысы ақталды. Қайраткерлер тарих сахынасына қайта шықты. Қазақ елінің тәуелсіздікке қолы жетіп, егемендік алды. Азаттықты аңсаған әдебиет өкілдерінің өлең-жылдары мен шығармалары тәуелсіздік рухында жаңаша баяндады, түсіндірді, зерттеді.

Қазақтың азаматтық және әдеби-мәдени тарихтарын жаңаша бұрмаламай жазу жөніндегі игі қадамдар, оның артық-кемі шалыстары. Қазақ әдебиеттану ғылымы мен сыны еркін тыныстап, ұлттық нысананы жоғары ұстады, әлемдік таным-білік деңгейінде көрінуге талпынды.

Әдебиет сыны мен ғылымының әр салаға көз салуы сыншы-ғалымның, ғалым-сыншының тұлғасының қалыптасуы - өнімді эстетикалық ізденістің кепілі. Осы негізде төмендегідей мақалалар жарық көріп оқырман көңілінен шықты.

Әшімбаев С. Қазіргі қазақ әдеби сыны қандай,

Дәрімбетов Б. Сын – таным айнасы, Еспенбетов А. Соны жанр сипаты, Нағыметов А. Сын және әдеби процесс.

1. Көне түрік жұртында туған әдеби-мәдени мұралардың ортақтығы.

2. Көне түрік дүниесі мен мәдениетінің тоғысуы, оның әлеуметтік, ғылыми-эстетикалық салалары.

3. Қазақ хандығы тұсындағы ұлы жыраулар мен ойшылдардың сыни толғамдарының мәні.

1. Әдеби мұраны жинау, зерттеу мәселелері

2. Пролеткульт және оның мәдени мұрадан бас тартуы. Жаңа мәдениет жасау жолындағы қателіктер.

3. Ауыз әдебиет үлгілерін жинауға үндеген пікірлер жайлы.

4. көркемдік дамудағы тарихи сабақтастық.

1. Қазіргі қазақ әдебиеті сынының даму бағыттары

2. Р. Бердібаевтың сын жанрына берген бағасы

3. Сын жайындағы басқа да көзқарас, ойлар

1. М.Әуезовтың әдебиет ғылымына қосқан үлесі

2. М.Әуезов Абайтану ғылымының негізін салушы.

3.20 жылдардағы Мұхтар шығармашылығы төңірегіндегі айтыстар.

1. Р.Бердібаев және қазақ әдебиеті сынының дамуы.

2. Фольклортану саласындағы туындылары

3. “Әдебиет пен өмір” еңбегінің маңызы.

6 Р.Нұрғалиев зерттеуші

1. Р.Нұрғалиев зерттеу еңбектері

2. “Сабыр Шарипов”,”Қазақ әдебиетінің алтын ғасыры” еңбектерінің мәні.

3. Р.Нұрғалиев зерттеулеріндегі өзіндік ерекшеліктер

1

1. Баспасөз және сын

2. «Түркістан уалаяты» газетіндегі мақалалар бағыты

3. «Түркістан уалаяты» газетінің әлеуметтік ой-пікірді оятудағы орыны.

1. «Дала уалаяты» газетіндегі әдебиет пен тіл мәселелері

2. Газет мақалаларының негізі

3. Шоқан, Ыбырай және қазақ зиялыларының тарихи рөлі туралы пікірлер.

1. «Айқап» журналындағы орын алған негізгі тақырыптар

2. Журналдың әдебиет сынын тудырудағы тарихи маңызы

3.Журналдағы сыни мақалалар

1. С.Қирабаев еңбектері

2. Сыни туындыларындағы қайта құру және әдебиет мәселелері

3. С.Қирабаев ұстанған бағыт.

1. Публицистикалық сын

2. Оның кемшіліктері мен жетістіктері

3. Негізгі мәселелер

1. Мақала табиғаты

2. Проблемалық мақала негізі

1. Ғұмырнама

2. Ғұмырнамалық шығармалардағы шығармашылық тұлғаның ашылуы.

1. 
   А. Нұрқатовтың әдеби жанрды зерттеуге қосқан үлесі.
   
2. 
   А. Нұрқатовтың Идея және образ еңбегінің ерекшелігі.
   
3. 
   “Абайдың ақындық дәстүрі” еңбегінің мәні.
   

1.90 жылдардағы әдебиет тану ғылымының жай-күйі.

2.Мұрат пен міндет.

3.Қазақ әдебиеттану ғылымы өрлеу үстінде.

4. “Мәдени мұра” бағдарламасы және оның жүзеге асырылуындағы қазақ сыншыларының қосқан үлесі.

1. 
   Кәкішов.Т. Жанр жайлауы. –Алматы, Қазақ әдебиеті, 2007.
   

2. 
   Қирабаев, С. Әдебиетті қайта оқу: әдебиеттік, зерттеулер мен мақалалар. – Алматы: Балауса, 2010.
   

3. 
   Кәкішев, Т.К. Мерей. Ғылым.- биогр.жинақ. 2- томдық. Т.1/ - Алматы, 2008
   

4. 
   Ергөбеков Қ. Жазушы шеберханасы. – Алматы: Қазақпарат, 2008.
   

5. 
   Негимов, С. Әдебиет әлемі/ С. Негимов.- Алматы: Ана тілі, 2008
   

6. 
   Әуезов, М.О. Шығармаларының елу томдық толық жинағы. 31-т. Мақалалар, либретто, пьеса. - Алматы: Жібек жолы, 2008