«Сонда араларынан біреу былай дейді: «Менің (дүниеде) бір жан
жолдасым бар еді», Ол маған: «Сен, шынымен де, бұл ертегіге
сенетіндердің қатарындасың ба?!»
«Демек, біз өліп, топыраққа, қаусаған құр сүйекке айналғаннан кейін
қайта тірілтіліп, біріміз қалмай
жауапқа тартылады екенбіз ғой, солай
ма?!» – дейтін еді. «Енді оны көргілерің келе ме?» Содан, көз жіберіп,
бір қарағанда-ақ əлгі жолдасын жалындаған жаһаннамның қақ
ортасынан көреді. Сөйтіп, оған: «Алланың атымен ант етейін!
(Өзіңмен қоймай) мені де құрдымға батырып, құрта жаздаған екенсің.
Егер Раббымның (маған нəсіп еткен иман деген) ең үлкен нығметі
болмағанда, мен де тұтылып, қол-аяғы маталған күйде жаһаннамға
əкелінгендердің арасында болар едім», – дейді де, (Жұмақтағы
достарына бұрылып): «Біз енді бұдан былай өлмейміз ғой, солай емес
пе? (Яғни, дүниемен қош айтысқандағы) алғашқы өлімімізді былай
қойғанда (ендігəрі өлмейміз ғой)?! Сондай-ақ ешбіріміз азапқа да
душар болмаймыз, солай емес пе?» – дейді»
37
.
37 «Саффат» сүресі, 51–59-аяттар