28
үйірден үстап әкеліп, қара жабумен жабулап, оның үстіне қайтыс болған адамның тірі күнінде мініп
жүрген
ер-тоқымын теріс ерттеп, ерге киімі жабылып, жетектеледі (Акатай, 2001, 281 б.).
Көшкен кезде "тұл атты" әйелі немесе үлкен ұлы көштің алдында жетектеп жүрген.
Бүл көштің қаралы екендігін көрсетеді. Жылдық асының уақыты келген кезде "түл ат" ас беріп
жатқан үйдің алдына әкелінеді. Ас берілген адамның әйелі мен балалары жоқтау айтып,
атпен
қоштасады. Содан соң бүл ат қүрбандыққа шалына-ды, азалы ту жытылып, сабы сындырылады. Асқа
жиналган жүрт күтіліп, қаралы үйдің жүгіне жайылған сеп (қайтыс болған адамның киім-кешегі)
жиналады.
¥лы дүбірлі астарда асты аяқтайтын күні ат бәйгесі және балуан күресі өткізіледі. Бәйгеден озып
келген ат жүлдесін алған соң, ас тарқайды. Ас тарқаған сон, асқа сойылған түл аттың басы, төрт түяғы
және терісі иесінің моласына апарылып қойылады. Бүдан біз қазақтардың жалпы көшпелілер сияқты
жылқы малын қүрметтегенін және оған табынғандығын көреміз.
25-сурет