216
өте ертеден сақталып келе жатқан әдеби үлгілердің, әсіресе эпостық
жырлар мен қазақтың кең даласының әр қиырында жасап өткен
ақын-жыраулар мұрасының тілі қазіргі қалың жұртшылыққа түгел
түсінікті, бұларда жергілікті ерекшеліктер мен көне сөздер көп емес
екендігін баса айтуға болады. Дегенмен азды-көпті бейтаныс, се-
мантикасы күңгірт тартқан немесе тұлғасы
біршама өзгерген жеке
элементтердің болуы заңды. Олардың болу себептері де әртүрлі. Ал-
дымен, қазақтың эпостық жырларының көбі, әсіресе «Едіге», «Алпа-
мыс», «Қобыланды батыр», «Ер Тарғын», «Қозы Көрпеш-Баян сұлу»
сияқты жырлар бүгінгі күндерімізден әлдеқайда көп бұрын дүниеге
келген. Демек, олардың ең алғаш пайда болған (жырланған) кезінде
қолданылған сөздер мен көрікті-бейнелі сөз тіркестері азын-аулақ
сақталып отырады. Бұған поэзия дүниесінің «тәртіптері» де себепкер
болады: өлеңнің ұйқас өлшем сияқты шарттары кейде мәтін сөздерін
ауыстыруға, өзгертуге, жаңғыртуға жібермейді. Мысалы, ХV-ХVІ
ғасырлар аралығында жасап өткен (шамамен 1465-1560)
Шалкиіз
жыраудың бір шағын толғауының:
Ақ киіктің шабар жері майдан-дүр,
Кешу кешмек сайдан-дүр.
Батыр болмақ сойдан-дүр.
Жалаңаш барып жауға ти
–
Тәңірі өзі біледі
Ажалымыз қайдан-дүр?
(Алдаспан, 1971,76-бет) – деген жол-
дарында
майдан
сөзі – «көгал, көк шалғын жер» деген ескідегі бір
мағынасын білдіреді. Бұл жерде әңгіме ұрыс-соғыс алаңы (қазіргі
майдан
сөзіндегідей) емес, демек, осы толғауды бізге жеткізушілер:
шабар жері көгал-дүр
деп
алмастыра алмаған, өйткені
майдан
–
сойдан
деген ұйқасты бұза алмайды. Сол сияқты
сой
сөзі де – ескі
қолданыс, ол «ата тегі, нәсілі» деген мәнде келіп тұр, мұны да
ба-
тыр болмақ тегінен-дүр
деп ауыстыруға болмайды, өйткені бұл
ескі сөздерді алмастыруға өлеңнің ұйқас суреті мен тармақ өлшемі
жібермейді.
Достарыңызбен бөлісу: