Жамал. Өсек – аяңың не, ақпарат де.
Рауза. Ақпарат.
Жамал. Рауза Оразғалиевна, дегенмен, өсек-аяңды ақпарат деу – қауіпті.
Рауза. Өте дұрыс айтасыз, қауіпті. Ақпарат атаулы белгілі бір мақсатпен, не биліктің, не партияның, не топтың мүддесін көздеп таратылады.
Жамал. Бұл ретте, әсіресе, «Нұр-Отан» партиясы алдына жан салмайды. Мейлі «Нұр-Отанды» Президенттің партиясы дейік, ал басқаларына не жоқ?!
Рауза. Өте дұрыс айтасыз. Жамал Ахметовна, сіз осы тәуелсіз газеттерді оқисыз ба?
Жамал. Жоқ.
Рауза. Оқу керек. Оларда не бір сұмдық жазылады. Оқысаңыз, бұл өмірден түңілесіз. Биліктен, әкім – қарадан қарадай көңіліңіз қалады.
Жамал. Оқитын екен. Шынында, солай болып барады бұл өмір. Сен білесің, мен – коммунистік партияның идеологымын. Компартияның кезінде демагогия, нигилизм дегендер болмайтын. Партияның айтқанының бәрі – шын, ақылы – дана, сөзі – сара болатын.
Рауза. Рас, солай еді ғой, шіркін!
Жамал. Рас емей, қалай енді. Қоғамды ары итеріп, бері жығып отырғандар – билік басындағылардың өздері. Оларды коммунистік партияның құшыры ұрып отыр. Өздерінен өздері өткенге топырақ шашып, коммунистік партияны аямай қаралады. Сөйтіп ешкім бабына жетіп болмаған жабайы экономиканы, демагог демократияны алға тартты. Біздің қазақ – биліктің ақ дегенін алғыс, қара дегенін қарғыс деп білетін халық. Билік тізгінін ұстағандар соны біле тұра, түрлі айла-шарғыларға барып жүр. Егемендіктің төл перзенті – оппозиция аңдып отыр бәрін. Олардың әзірше қолдан келгені – тәуелсіз газет шығару. Шындығына келсек, тәуелді, тәуелсіз деп жүрген газеттердің бәрі жалдамалы. Компартияның кезінде газет – халықтың сөзі, көзі, құлағы деген атқа ие болған, ал, қазір билік пен оппозицияның қолжаулығы. Бүгінде газеттің сөзіне сену, сенбеуге әжептеуір ақыл керек.