Ерлан. Қонақпыз. Күтіп алыңыздар.
Зәуре (ұяң). Сәлематсыздар!
Аманғайша. Келіңдер! Зәуре айналайын, ұялма, жоғары шық.
Берік. Сөйт. Отырыңдар.
Зәуре мен Ерлан стол шетіне жайғасады.
Аманғайша. Ерлан, біз папаң екеуміз төмендегі ресторанға барып, ас қамын жасайық, сендер сәлден соң келе қойыңдар.
Ерлан. Міне, көкем мен мамам өстіп төтесінен кетеді. Сіздер алдымен қонақтың бір ауыз лебізін білмейтін бе едіңіздер?
Берік. Рас-рас. Қап, әттеген-ай! (Зәуреге). Кешір, айналайын! Айта ғойшы, сен бұған қалай қарайсың?
Зәуре. Ерлан айтсын.
Аманғайша. Ерлан айт десең, айта береді, бізге сенің айтқаның керек. Әлде онда баруға ұяламысың?
Берік. Ұялма, қарағым. Бұл жердегі біздің үйіміз – осы, ас ішетін орнымыз – ресторан. Бізбен бірге онда барғаныңның еш ағаттығы жоқ, тек мынандай жалаңаяқтарға ілеспесең болғаны.
Ерлан. Көке, сіз құдіретті құрылысшылардың өкілін өйтіп кемсітпеңіз.
Берік (қуанып күліп). Шешесі-ау, қара, балаң қалай-қалай сөйлейтін болған?! Тура кітаптағыдай қайырады.
Аманғайша. Айналайын баласынан! Шынының өзі де сол ғой. Біз әлі жассынамыз, күнім менің – жігіт.
Берік. Мақұл-мақұл, жеңілдім. Жүр, кеттік.
Берік пен Аманғайша кетеді.
Достарыңызбен бөлісу: |
