МЕЙІРІМ МЕН ЖЫЛЫЛЫҚ
Тар жол тайғақ кешуде,
Бұралаңда,
Мұңайғанда,
Оңаша жылағанда.
Сөздіртпейтін салқынын
Сол сәтінің
Бір жылылық керек пе бұл адамға?
Керек, бірақ іздерсің қай маңайдан,
Жан емессің іздеуді ойға да алған.
Бұрын да әлде солай ма кім біліпті
Ызғар есіп кетеді айналаңнан.
Өзің болып бәрінен құрғалған жан,
Және үміт күтесің бір қолдаудан.
Құтылуға септігін тигізетін
Бір мейірім іздейсің бұл жалғаннан.
Сол тұтқиыл тағдырға болып босаң,
Есің ауып,
Ауытқып шалықтасаң,
Кездестіру қиындау асыл жанды
Өзіңе ұқсас біреуге жолықпасаң.
Басыңа іс түспесе не қыласың?
Қысылғанда қиналып,
Тарығасың.
Пенделердің түңіліп сықпытынан
Жақсыларды армандап,
Сағынасың.
Кімге керек біреудің ұлылығы,
Кімге керек біреудің ірілігі.
Қырсыққанда жетпейді,
Дәл сол кезде
Адамдардың адамға жылылығы.
Сені де елеп жүретін,
Мені де елеп,
Солар жайлы ойлайық көбіне-көп.
Адамдарды бөлмеймін адамдардан
Жаны жомарт жандардың жөні бөлек.
Өткенімді қалайша жамандармын,
Мен де талай мазақтан аман қалдым.
Бәрінен де қымбаты
Адамдарға
Жылылығы жетпей жүр адамдардың.
(Стамбекұлы Д. Жұмағым мен тамұғым: Жыр кітабы. – Алматы: Сөздік-Словарь, 1999.-304 бет. 127 - бет)
Достарыңызбен бөлісу: |
