Нұрмұратов с нұрекеева С. С., Сағымбаев Е. Оқырмандарға ұсынылып отырылған бұл антологияның ерекшелігі «Өзін-өзі тану»
жүктеу/скачать 6,93 Mb.
|
Ақын өлімі туралы аңыз( поэмадан үзінді) http://www.adebiet.kz/index.php?option=com_content&task=view&id=4601&Itemid=23 ...Ұмтылды жау ондап, жүздеп, Тойтарам деп ердің сағын; Тұтқын етіп аламыз деп, Айқара ашып оқ кұшағын. - Ала алмайсың! - деді ұлан -Алмай қойман! - деді жауы. Қысты келіп жан-жағынан Темір торлы жау құрсауы. Жеті қабат жер өзегін Жарып шыққан отты селдей Бет қаратпай, өртеп лебі, Оқ орағын орай сермей; Соғып жерге жау жүрегін, Төңкерілтіп төңірегін, - Бұрсанды кеп батыр ұлан, Автоматтан түтетіп оқ, Жау тобына лақтырылған Жер мен көктің кәріндей боп. Қанжарына қарақшының Қарсы тосып өз кеудесін, Қорғады жер батыр ұлын, Жаралы ана жиып есін. -Алмай қойман! - деді дұшпан, -Ала алмайсың! - деді ер ұлан. Қайсарлыкпен шыққан даңқы Келе жатты ауыр танкі. «О, қүдірет! Құнсыз темір Кеше ғана жатқан шаңда, Біткендей-ақ бойына өмір, Зірк-зірк етіп қан майданда, Көрдіңдер ме, енді мынау: Сайысады адаммен бұл. О, зымиян, сүрқия жау! Қайран өмір, қайран ақыл!» - Лақтырылған бір шумақ от Жіберді өртеп жау танкісін. Ол темірден алды тартып, Адамзаттың өнер-күшін. Ыза боп жау жіберді өрт, Кідірді ер, оқ таусылып. Автоматы ең соңғы рет Алды демін, тынды сұлық... «Алтын туын бостандықтың Бір килодай қорғасынға Күліп тұрып сатқан сұмға Мен бе екем болар тұтқын?!» - Серпіп ойын, сілкіп бойын, Тұрды атып, қарады өртке. Қалды қатып, салып зейін Таңғажайып бір суретке: Қызыл, жасыл киінген өрт Көрінді оған боп қызойнақ. Толқып торғын, жайнап букет, Тым сиқырлы билеп, ойнап. Айтып жұмбақ өлеңдерін, Аңыз болып бір сұлу жар, Желпіп жалын желектерін, Келе жатты От сұлулар Ашып отқа омырауын, Естісін деп қырсық жауым, Айтты ол шырқап өрт ішінде Сүйгені әні «Қарғамауын» Қайсар батыр от киінген Күш-қайратын тіске жиып, Жаңағы ақшыл ер жүзінен Жалын тілі тұрды сүйіп. Шұғыла шалған кешкі бұлттай Толқын шаштаы оттар ойнап, Өрт топанын кешіп Нухтай, Жалғыз өзі тұрды бойлап. Тұрды ұқсап, тұрды кейде, От ұстаған Прометейге. Алыстағы нажағайдың Қара түнгі қанатындай, Жарқ-жұрқ етті жүзінде айбын, Атылғандай ішінде жай. Жан күнінің нұр шапағы - Күлкі ойнады келбетінде. Сәл шытынап ай қабағы, Ең соңғы рет келді тілге: - Жау жанында сен сүйкімді, Кел бері, өлім, күйіңді шерт! Менің адал жүрегімді. Жел, туған елге алып жет! жүктеу/скачать 6,93 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|