Қытайлардың сол кездегі дүниетанымдык көзкарастары “Бес
кітап” (У цзин) аталатын кітаптарда шоғырланған.
Бұл кітаптар өздерін
білімді санайтын эр адамның көзкарастарын калытастыруда үлкен рөл
аткарды.
Ежелгі Қытайда ғылымның да кейбір салалары пайда бола
бастады. Мысалы: метематика астрономия, медицина. Осы ғылымдар
саласындағы жетістіктер негізінде ай мен күнннің түтылу мезгілін
аныктады, астрономиялык күбьшыстар
мен тұтылу мезгілін аныктады,
астрономиялык күбылыстар мен жердегі кұбылыстардың байланысын
айқындауға, күнтізбе (календарь), уакыт есептеу т.б. тәсілін ойлап,
табуға мүмкіндік туды. Бірак, ғылым элі де болса элжуаз калыпта еді.
Бүл жағдай философиялык ілімдердің деңгейіне эсер етпей койған жок.
Біздің дэуірімізге дейінгі үшінші ғасырдың аяғында пайда болған
ежелгі кытай философиясы кейінірек негізгі алты философиялык
бағытка - мектептарге бөлінді. Олар: конфуцийшылдык, моизм, зан
мектебі (легистер), даосизм, тұрпайы философтар (натурфилософия)
және атаулар мектебі. Біз бұл аталған
философиялык мектептердің
ішіндегі ең көрнектілері - конфуцийшылдык, даосизм және легистерге
ғана кыскаша токталамыз.
Достарыңызбен бөлісу: