түрікком иссия мүш елері (ә с ір е с е , Ф рун зе мен Рудзутак) бұл ш еш імді жүзеге асыртпауға жандарын салды.
1920 жылы мамыр айында Лениннің нұсқауымен Т. Рысқұловтың “Түрікі Республикасын құру” туралы тезистері қабылданбады. Түрарға “пантюркист” деп кінә тақты. Тұрардың тұжырымдары көкейге қанша қонымды болса да, бұл мәселелер партиялық жүйеге қайшы келді. Тұрардың шынайы адалдығы мен қайсарлығы, табандылығы көптеген партия қайраткерлеріне ұнаған жоқ. Оны бір қызметтен бір қызметке ауыстырып, әр түрлі өлкелердегі ауыр жұмыстарға жұмсап отырды. Тұрар- ды Түркістан Республикасының төрағасы қызметінде де ұзақ ұстамады. Себебі, Түрар түрғанда Түркістан Ресейден бөлініп кетеді деп қорықты. Ресей ондай бөлектенуге ымырасыз болды. Қазына-байлығы мол республи- кадан айырылып қалу қауіпті еді. Оған мүлдем жол беруге болмайтыны айдан анық-ты. Осы Түркістанның бірлігі жөніндегі ұсынысынан соң-ақ Тұрар қуда- лауға түсті. 1925 жылы И.В. Сталин мұсылман аймақтарының басшы кадрларымен кеңес өткізді. Сол кеңестегі сөйлеген сөзінде Тұрар Рысқұлұлын “пантюр кист” ретінде айыптап, оны басмашылар жағына өтіп кеткен көрнекті қайраткер, татар революционер! Сұлтан Fалиевті қолдайды деп кінәлады. Тұрар бұл таққан айыпты мойындамай, “оны революция ісіне берілген на- ғыз коммунист деп бағалаған Сталиннің дәл өзі болатын” дегенді де бетің бар, жүзің бар демей батыл айтып салды. Ал Сұлтан Ғалиевтің большевизм- нен бөлініп, басмашыларға қосылып кетуіне қандай себептер болтаны БКП (б) Орталық комитетіне де мәлім еді. 1929 жылы Тұрар Рысқұлұлының “Известия” газетінде мақаласы жария- ланды. Ол онда партия саясатын іс жүзіне асыру барысында қателіктер
