233
зарын мейлінше әсерлі етіп беріп тұр. Біркелкі дыбыстар-
ды не
буындарды таңдап, қатар тұрған сөздердің басында
не ортасында келтіру
айтылмақ ойға әсерлі оң беріп, образ
жасауға да қатысады. Мысалы, Мұхтар Әуезов «Еңлік-Кебек»
пьесасындағы Абызды сөйлеткенде: «
С
ыбдыр
с
өзбен шыға-
рып сап,
сынайын деп
к
епсің ғой,
к
өлгір
с
өзбен
к
өлденең
болғың кепті ғой», – деп,
с, к
дыбыстарын ойнатады. Демек,
бұл рөлді ойнаушы актер аллитерация жасап тұрған дыбыстар-
ды ерекше мәнерлеп айтса, құба-құп болар еді. Екінші мысал:
«Қарагөз» пьесасындағы Сырымның сүйген жары жынданып
кеткен сәттегі ышқына күйінген образын беру үшін, оның
монологіне
с, з
дыбыстары бар сөздерді шоғырлап келтіреді:
«Ө
с
ер.., ө
с
ер.., не ө
с
ер?. Тек зұлымдық ө
с
ер нө
с
ер болып
с
е-
нен.
С
ор ө
с
ер, ар өшер! Ө
с
кенде тек
з
ар ө
с
ер
с
енің лағынет
табаның астында!». Мұнда да дыбыстардың айтылуы ерекше
калыптасып, жай сөйлеу
нормасынан өзгеше болуы керек,
яғни
с, з
дыбыстарын өзге дыбыстардан бөліңкіреп айтқан аб-
зал, сонда ыза, қайғы, зар буған кейіпкердің образы айқындала
түседі.
Сөйтіп, көркем әдебиет пен сахна өнері сөз сазы-
на, сөздердің дыбысталу сипатына
бейтарап емес екендігі
байқалады. Сондықтан бұл жайтқа көркем әдебиетті оқытып
үйрететін мектеп мұғалімдері мен сахна шеберлерін:
актер-
лер мен әншілерді, көркем сөз айтушыларды тәрбиелейтін оқу
орындарының ұстаздары мен режиссерлер назар аударулары
шарт.