Сәуле Досжан 53
мына есті сөзі анасының жүрегін ауыртты. «Дүние-ай, деген
өзі баяғыда жастық-мастықпен Нұрияны Арс лан ның əке сі-
нен қалған ен-даладай үйге сыйғызбаған едім, міне алдым-
нан келді», – деп ойлап өз қияметінің баласына ке ліп ти ге ні
жанына батып, сыртқа шығара алмай тұн шы ғып пə уес ке де
тербеліп бара жатты…
Айтқанындай Хадиша күзге салымға сүмелек жаң быр лы
бір күні қошқардай ұл тапты. Өмірі қабағы ашыл май тын Тө-
ре гел ді жүрегі жарыла қуанып:
– Мұның аты Заманбек болады. Заманына бек болсын! –
деп қолына алып, шақалағын иіскеп, бауырына басты.
– Əй, сен енді маған бəйбіше болдың, – деп Ха ди ша ға ба-
ланы берді. «Қуанған сиқын!» – деді іштей келіншек. Без бүй-
рек күйеуі өмірінің жалғасы туғанына қуанғанымен, əйе лі нің
тұла бойы тұңғышын сағынып жылайтынына мəн де бер ме-
ді. Өмірде Тауфиық болмағандай. Өзі аузына алмайды, өз ге ге
айт қыз бай ды. Өлгенде кеткен өші бардай ти тім дей балада.
Заманбек туылғалы заман тынышталғандай еді. Қыр дан
келгендер жер шұқып, егін егуге кіріскенін, кол хоз дың егіз-
деп төлдеп жатқан қойларын əңгіме етеді. «Қоян ды ның жəр-
мең ке сі қайта ашылып алып-сату басталды. Соған барып
ке ле міз», – деп апасы мен жеңешесін алып Жақан кө ке сі
ке ліп кетті. Ауылдағы «сəбет мектебі» бала оқытуды бастап
Таупан мен Ауғанбай хат танып қалыпты. Көкесінің бой же-
тіп келе жатқан қызы, Жанатайды «қаланың өмірін үй рен сін,
əрі саған серік болып бала қарассын», – деп əкеліп тастады.
Жанатай келгелі жақсы болып қалды. Заманбекті баға жү-
ріп, екеулеп сауат ашуға кірісті. Екеуі де жəдитше хат танып,
төте оқуға бас қойды. Үйге келіп баяғы Арсланның мұ ға лім
досы Халиқ сабақ беріп жүрді. Əпкесімен сіңлісі бір қыс та
«Батырлар жыры», «Қобыланды» жырларын оқып тастады.
Олар ға кітапты əкелген Халиқ:
– Хадиша мынаны Қазаннан шалың беріп жіберіпті, –
деп бергенде жүрегі дір ете түсті. Сөйтсе, əзілдепті. Кітап-