Шағын хикаяттар, әңгімелер, ертегілер, мысалдар

Ертеңіне Өнербек үлкен жолға бұрынғысынша құлаштай қағазға «Меркі» деп жазып алып 
шықты. Өзіне таныс автобус тақап келеді. Өнербек қағазын көтеріп, көрнекі ұстады. Автобус 
тоқтап, алдыңғы есік ашылды
. 
- 
Өнербек, хал қалай? —
деді Сабыр ағай.
- 
Жақсы.
- 
Жазуыңды неге алып шыққансың?
- 
Өткенде
автобус тоқтамай қойды.
- 
Қап, Мүтәліпке ескертпегенімді қарашы! Сәл ауырып тұрдық, бала!
- 
Енді жазылдыңыз ба?
- 
Жазылдым. Өнербек қуанып кетті.
- 
О
-
о, жақсы болды онда!
Әнеукүнгі
өкпе де, өкініш те жоғалып, бойын қуаныш сезімі биледі. «Ағайдың ауырмағаны 
жақсы».
БАЙНАШ
 
 
Байнашты бәріміз «солдат» дейміз. Десе дегендей. Анау шеткі партада отырады.
- 
Есназаров, —
дейді мұғалім
. 
- 
Мен!
- 
Байнаш көз ілеспес шапшаңдықпен
атып тұрады. Ол енді тапжылмастан сіресіп
қалады. Біз 
бір
-
бірімізге қарасып, жымыңдаса бастаймыз.
- 
Тақтаға кел.
- 
Есть!
Мұны Байнаш маңындағылар
ғана еститіндей етіп, жәй айтады. Енді Байнаш қаздаңдап басып, 
тақтаға барады. Мұғалімге
бетпе
-
бет таяп келіп, лып етіп бізге қарай бұрылады. Қасқая қарап 
тұрады, қисайып, бүгілу дегенді білмейді
-
ау, тура солдаттың өзі! 
Бірақ осы Байнаш
сабаққа нашар. Сонысы жаман. Мұндай еркелігі бар балалар оқуға жүйрік 
болса! Зәурені көрмейсіңдер ме? Ерке
-
ақ! Бірақ оқудың
түбін түсіреді. Сонысымен сүйкімді.
Ал 
мына Байнаштікі не? Түсінсемші! Былтырғысы бір
сәрі. Кәкима апай мұнысын білетін еді де, 
Байнаштың солдат қылықтарын елемейтін. Сонда да сабақ білмейтіндігінен талай сөздер естуші 
еді.

жүктеу/скачать 0,94 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: