34
лығын дәлелдеген нағыз гуманистік бағытқа қарама-қарсы ізгілік
атаулыға зәрін шашқан сан түрлі бағыттар да жетіп жатыр. Оларға
тән белгі – адам өрлігін, ерлігін, адамдығын аяққа басу, өмірден
безіну, күрестен қашып, бейжайлық, бейшаралықты жырлау. Бұл
ретте сары уайымшылдығымен, қаратүнектігімен айрықша көзге
түсетіні – капитализм елдерінде кең таралған экзистенциализм.
Олар дүниеге өлім позициясынан, көрден қарайды, адам қасие-
тін қор еткен, болашағы бұлдыр қоғамда тұйыққа тірелуден, торы-
ғудан туған тарығуды жырлайды.
Экзистенциализмнің қыр-сырын ашып, оны теріске шығарған
ғылыми еңбектерді айтпағанда, социалистік реализм туындылары-
ның өзі өмірді сүюге шақыратын ерлікке толы рухымен, бүкіл
болмысымен бұл бағытқа қарсы тұр. Алайда, тікелей өмір мен
өлім күресін көтерген шығармалардың бұл бағытпен айтысқа тү-
судегі, оны теріске шығарудағы орны ерекше. Сондай туындылар-
дың қатарынан Қасым мен Мұқағали жыры қастерлі орын алуға
лайықты.
Екі жырды да біз тек өмір туралы, адам туралы толғау деп қана
қарамай, жат көзқарасқа да қарсы соққы десек, бұл жасанды қарсы
қою емес. Бұл көзқарастардың өз табиғатынан, қайшылығынан
туып отыр. Және де осы айтыс-тартыстың зор өмірлік мәні бар.
Бұл – өмір, адам туралы, өмірдің мәні туралы ымыраға келмес көз-
қарас тартысы. Қасым мен Мұқағали поэзия, өнер тілімен, ақын-
дық өр рухпен олардың бас қаруы – адам өледі, сондықтан бәрі
бекер деген пікірін сол өлімнің өзін жырлау арқылы талқандап
отыр. «Иә, мырзалар, сіздер адам туралы былай дейсіздер, ал біз
былай дейміз».
Рас, адам өледі, – дейді олар өрлікпен. Бірақ:
Достарыңызбен бөлісу: