Айран – асыр болды. Аң-таң болды, таң-тамаша болды, қайран қалды, таңырқады. Ғафурдың үйіне барып кірген соң, онда болып жатқан тамашаны көріп, Мәлике таңғалып, айран-асыр болды. (Қ.Нажми).
Айрандай аптап, күбідей күптеп. Емін-еркін билеп-төстеп...Жаным –ау, айрандай аптап, күбідей күптеп болды ғой. Жуантаяқты қуды. Әнеттен алатынын алы. Енді кім қалды? – деді Сүйіндік (М.Әуезов).
Айрандай ұйып отыр. Өте тату, ауызбірлігі күшті, бір жеңнен қол – бір жағадан бас шығарып отыр. Қырбайың не? Айрандай ұйып отырған ауыл емес пе еді? Тәңірберген іріткі салып, оларды да екіге бөліп жіберді ғой. Қазір Мөңке мен Дос бір-бірінің есігін де ашпайды. (Ә.Нұрпейісов).
Достарыңызбен бөлісу: |
