Қазақ отбасы тәрбиесінің мәні мен мазмұны

1.4. Қазақ отбасы тәрбиесінің мәні мен мазмұны

• 
  баланың тағдырына, физиологиялық өсіп-жетілуіне, денсаулығына жағдай және қамқорлық жасау;
  
• 
  бала тәрбиесіндегі барлық ұстанымдар мен тәрбие әдістерін, талап- тілектерді балаға махаббаты сезінуге лайықтап реттеу;
  
• 
  балаларының өзіндік бағасымен санаса отырып, қоғамның толыққанды мүшесі болуға даярлау;
  
• 
  еңбексүйгіштікке баулу, баланы күнделікті үй шаруашылығындағы еңбекке дағдыландыру;
  
• 
  отбасы мүшелерінің өзара дұрыс қарым-қатынасын, тіл тауып түсінуін, бірін-бірі тыңдап, ата-ананы, жасы үлкендерді сыйлап, құрмет тұтуға үйрету;
  
• 
  білім алудың, мәдени мінез-құлықтың әдет-дағдыларын қалыптастыру;
  
• 
  баланың икемділігін, қабілетін байқап, мамандық таңдауға бағыт беру, бағдарлау;
  
• 
  әдебиетке, өнерге, мәдениетке, ғылымға құштарлығын тәрбиелеу;
  
• 
  баланың ақылына, күшіне, біліміне сай берілген тапсырманы, талапты орындауын қадағалау, бақылау, тексеру, бағалау;
  
• 
  тәртіпке, ұқыптылыққа, жауапкершілікке, ойшылдыққа т.б. баулу;
  
• 
  өзін-өзі тәрбиелеуге, дербестікке, шығармашылыққа баулу;
  
• 
  баланы өзінің әлеуметтік рөлін білуге міндеттеу;
  
• 
  баланы өз тегін жалғастыратын сабақтастыққа, болашаққа, болашақ жұбайлық өмірге тәрбиелеу.
  

• 
  тәрбие басы – әдептілікке үйрету;
  
  • 
    мейірімді бала тәрбиелеу;
    
  • 
    тіл алғыш, елгезек бала тәрбиелеу;
    
  • 
    адалдық пен шыншылдыққа тәрбиелеу;
    
  • 
    білгір болу, ұстаз бен ғалымның, көпті көрген данышпан қарияның сөзін тыңдату, «Ақпа құлақ болма, құйма құлақ бол» дегенді бойларына сіңіре беру;
    
  • 
    үлкенді, ата-ананы сыйлауға үйрету-басты міндет;
    
  • 
    «Кісі айыбын бетіне баспа» дейді. Бұл кемшілікті айтпа деген сөз емес, ғаріп кісілердің табиғи кемдігін көрсетпе деген сөз; Ел қорғаны батыр болу, халық алдында қызмет ету, өнеріңді соған жұмса дегенді үйретеді.