Сауытбек. Естігем.
Жидебай. Ендеше несіне сөзіңді кеңге салып отырсың? Жоқ, мұның шымырлығың ұстап, шіренгенің бе?
Сауытбек (мырс етіп күліп). Былайғы жұрт: «Нағыз шіреншек – Жидебай», - деуші еді, сіз маған телідіңіз-ау.
Жидебай. Ештеңе етпейді. «Тұлпардың өз тұяғы – өзіне дәрі».
Сауытбек. Дұрыс айтасыз. Сізді жеңіп болған ба, мен жеңілдім, Жидеке. Айтысамын Ақбөпемен.
Жидебей. Сөйдесеңші, бәсе.
Қасында бірнеше қыз-қырқын бар Ақбөпе кіреді үйге.
Отырғандар ығысып, оң қанаттан орын береді.
Әдеппен отырып жатқан Ақбөпе қарсыдағы жігіттер жағын бір шолып өтеді. Жігіттердің тасасында төменшіктеп отырған Сауытбекті көрмейді.
Қыздар жайғасып отыра бере Жидебай сөз бастайды.
Жидебай. Ақбөпе қарағым, ел-жұртың аман ба?
Достарыңызбен бөлісу: |
