шаңқ етіп:
– Ей, батыр Ерден! Басыңды көтер жерден! Құдіреттімін деп, мейманасың тасып
кеткен екенсің кердең?! Мыңды айдаған әкең Сандыбай да қара жерге енген! Оны
мына Шоқай көзімен көрген! Әулие болсаң, әкеңді де, балаңды да алып қалуға
әлің қане келген?! Көкті бу көтереді, жүйрікті ду көтереді, өлімді ер көтереді,
ауырды нар көтереді! Ер емес пе едің талай құқайды көрген?! Тағы да айтамын,
басыңды көтер жерден?!
3.Сонда Ерден төсегінен шүйіле көтеріліп, сартап боп сарғайған жүзін
орамалымен сипап:
– Уа, асып туған асылдар! Қайғырсаң да қаншама, өлі артынан өлмек жоқ.
Құрдымға мүрдең кеткен соң екі айналып келмек жоқ! Көтермесем басымды,
көңілім өксік қаяулы! Ардақтыларым едің аяулы, саңлақтарым едің санаулы!
Көңілде қайғы, шемен шер, төбелерің көрінбеген соң, күтіп жатыр едім,
өздеріңдей асыл ерлерді жараулы! – деп, құшақтаса көрісіпті. Досбол мен Шоқай
үш-төрт күн болып, Ерденнің көңілін демдеп, қайғысын бөлісіп аттанған екен.
Достарыңызбен бөлісу: