Жирениің жоғалуы мен оралуы. «Ат айналып қазығын табады» деген сөзге анық көз жеткізгенде бала кезімде өзім куә болғн бір оқиға әлі күнге дейін есімнен кетпейді. Онда үйіміз қой бағады. Жаз жайлаудамыз. Сол жылы құлындамай қысыр қалған жирен биеміз бар болатын қолда. Малға соны мініп жүрдік. Кешкісін өрістен оралғаннан кейін ауыл шетіндегі отқа апарып, аяғына тұсамыс салып қоямыз. Таңертеңгілікте сол маңынан ұзап кетпейді. Ол кезде қазіргідей ұры-қары деген ілуде бір болмаса жоқ. Содан да болар, алып кетеді-ау, - деген ой да болмайды.
Бір күні таңертең жирен биені алып келуге барған әкей таба алмай қайтып келді. Біраз жерді шолып қайтыпты.
Аттылардың ізі жатыр, көгалға түскеннен кейін қалай қарай кеткенін таба алмай қалдым, не де болса алыстау жерден, келген ұры болды, енді тапқыза қоймас деп ренжіген соң, үй-ішімізбен үш-төрт күндей көрші маңайды қарап,күдер үзе бастағанбыз.
Мына қызықты қараңыз, үсті малшынған тер, басында бөтен жүген, шылбырының ұшына байланып сүйретіп ала келген ағаш қазық, есіктің алдына келіп тұр, жануар.
Жылқы малының жерсінбей, барған жерінен тартып отыратынын талай естігенмін.
Қашып кетер деп біреулер әдейі байлап ұстаған секілді. Қапысын тауып, қашып шығып, қазығын сындырып бірақ тартқан ғой. Әлде артынан қуғыншы шығады деді ме екен ақылды жануар, қатты жүрген содан үстін тер жуып кеткен. Жылқы малын жерсінбеген жеріне ұстап тұра алмайсың,- деген сөзге жиреннің жоғалуы мен оралуы иландырғандай. Көп жыл өтсе де еске түсе береді. (Б. Мұқанұлы)