19
Тіршілік
– Қандай үйде?
– Үш бөлмеліде.
– Сонда тіркелгенісің бе, өзің?
– Ия...
– Сол үш бөлменің бірінде неге тұрмайсыңдар?
– Менің бөлек тұрғым келеді.
Салиха қызын ата-енесінің қабылдамағанын түсінді:
– Сол пәтерді бөлмедің бе?
– Ата-анам, бөлгісі келмейді. Соттаспаймын ғой...
– Неге?
– Олар кәрі кісілер. Мен жаспын. Үйге қаражатты өзім табуым ке-
рек.
– Дұрыс, – деп келіні сөзге араласты. Нағыз еркектің сөзі.
Ас үйге кеткен анасының соңынан қызы келді:
– Ол саған ұнамады ма?
– Менің не қатысым бар, онымен бірге өмір сүретін сен...
– Дұрыс айтасың.
Мен сенен өтінемін, ештеңеге араласпа. Егер ол
саған ұнамаса біз келмей-ақ қоямыз...
«Япырмай, анасын, қызын мына бір еркекке бола айырбастай са-
лайын деп тұр-ау»... Ол қызының бетіне тесіле қарады. «Осыдан бес
жыл бұрынғы костюмі де өзгермеген, сол көзқарасы да баяғыдай.
өмірден еш тәлім алмаған екен ғой, бейбақ!».
Келіннің көңіл күйі
бірде бие, бірде түйе. Үлкен универмагтың әтір,
бетмай сияқты майда-шүйде сататын жерінде сатушы болып істейді.
Үйге келе енесінің жасап қойған дастарханынан ас ішеді. Салиха өмір
бойына Айқынға арнап әдемі дастархан, дәмді тамақ жасап, күтіп
үйренген. Сол әдетімен бар ниетімен ұқыптап жасайтын күнделікті
әзір ас ұсынады балаларына. Үндемей міндетсініп,
сыздап оты-
рып тамақтанатын келіні дәретханаға кіріп кетіп, жайдары көңілмен
шығады.
– Мама! – дейді енесіне. Салиханың жүрегі елжіреп қалады.
– Мама! Біздің төменгі қабатта тұратын шал өзінің үш бөлмесін
біз дің екі бөлмеге үстеме ақымен айырбастағысы келеді... Әрқайсы-
мызда бір бөлмеден болушы еді...
– Қанша сұрайды?
– Алты мың...
– Не ол?
– Әрине, доллар...
– Менде ондай ақша жоқ...