203
Тіршілік
Әдеттегiдей түскi тамаққа үйге оралған Күлсән үй-iшiнiң
өзгерiсiн
бiрден байқады. ЖиҺаздардың орындары ауыстырылыпты. Мәссаған!
Диванның тұсында әкесi мен анасының суреттерi қатар iлiнiп тұрушы
едi, ендi ол алынып, әке суретiнiң қатарына өгей шеше бейнесi iлiнiптi.
Жүрек соғысы жиiлеп, iшiн тiлгiлеген ойлар арпалысып кеттi. Көзi
жасқа толып, сыртқа шыға жөнелдi. Күнi бойы дел-сал күйде жүрдi де
қойды. Кешкiлiк шаршап келдiм деген сылтаумен жатып қалды. Көптен
берi ойланып жүрген байламының шешуiне бұл жай түрткi болғандай
болды. Қалаға барып, оқуға түссем деген ой мазалап жүретiн едi.
Бұл ойын әкесi де құп алды. Ауылынан алысқа қадам басып шығып
көрмеген ұяң қыз үшiн бұл сапардың толғанысы да, қорқынышы да
қат-қабат келдi. Түнiмен көз iлмедi. Автобус ауылдың шетiне шығып,
үлкен тас жолға бет алғанда артына қараған Күлсәннiң iшiн ащы бiр
өкiнiш жайлап, көкiрегiнен әлдебiреу жүрегін суырып алып бара
жатқандай, iшi-бауыры елжiреп, езiлiп кеттi.
Қош, туған жер! Қанатыңның астынан бiр балапаның ұшып шықты.
Арман қуып, алысқа сапар шектi. Қош, сөкпегiн, жер-ана! Жер ба-
сып жүрсем әлi талай шалғыныңда аунармын.
Әлi талай алдыңа келiп
бас иiп, анашымның төсiндей жұмсақ майда топырағыңа бетiмдi ба-
сып жатармын… Қош, қос балдырған! Қарамай кеттi демеңдер, қос
қарлығашым! Әлi-ақ қанаттанып ұшарсыңдар. Тек ғұмырлы болыңдар,
әйтеуiр...
Қош, анашым! Топырағың торқа болсын! Әсте көзiңнен таса қыл-
май тын қызың шалғайға кетiп барады. Сенiң «құлыным» деп маң-
дайым нан сипаған аялы алақаныңның орнына енді терезеден соққан
самал жел өпкендей…
Қимастық па, сағыныш па,
әлде толғаныс па әйтеуiр, ыстық бiр
сезiмнiң куәсiндей төгілген жас моншақтары бiрiн бiрi қуалай там-
шыларға айналып жатты…