Көсемәлі СӘттібай¥лы шарбақтының жалғызы
АППАҚ ҚАРДЫҢ ҮСТІМЕН ЖАЛАҢ АЯҚ
жүктеу/скачать 1,9 Mb.
|
| 5. АППАҚ ҚАРДЫҢ ҮСТІМЕН ЖАЛАҢ АЯҚ...
Ауруханада жатқанда көрген түсімде болды бұл аппақ қардың үстімен жалаң аяқ жүгіріп келеді екем... Жә, бәрін басынан бастап айтайыншы. Анам үйдегі он-он бес қаралы қойдың жүнін жинап, одан әйбат текемет басатын. «Әйбат текемет басатын» деп айтуға жеңіл, әйтпесе оған дайындықтың өзі қыруар жұмыс. Жүн жабағы болса оның ағын, қарасын, қоңырын бөлек-болек алып түтеді. Сосын Жамбылдың базарындағы өзбектерден сатып әкелген бояуға салып қызыл, жасыл, сары түске, анам оған менің астарымды да қосып жіберетін, бояйды. Бұл текеметтің бетіндегі қызылды- жасылды ою-өрнектер үшін керек. Осының бәрі дайын болды деген кезде жүнді көпісте жайып, бетіне әлгі түрлі түске боялған жүннен ою-өрнек салып, шимен орап, таңып тастайды да, үстінен ыстык су құйып басады, білектейді, балаларға тепкізеді... Маған осының ішіндегі ең ұнайтыны - шидің үстіне аппақ ақ жүнді көпісте жайып жататын сәті. «Қой, тентек бол-ма!» дегендеріне де қарамаймын, мап-мамық жүннің үстімен жалаңаяқ ары-бері жүгіріп өтіп ойнаймын. Мысықтың мамығындай ұлпаның аяғымды қытықтағанын ұнатамын ба, әйтеу-ір, құмармын. Соңымнан, аяғымның астынан жүн -жүрқалар бұрқырап ұшып, шашылып жатады. Бірақ анамның көңіліне қарай ма, көмекке келген көрші үйдің қыз-келіншектерінің ешқайсысы үндемейді, Түсімде өстіп аппақ ақ мамық жүнді қызылсирақтан кешіп жүгіріп ойнап жүр екем деймін. Анамның «Қой, Бақытжан, жүнді шашасың» деп жекігенін де елемей сақ- сақ күлемін кеп. Бірақ бакытты сәтім ұзақка созылмады, күліп жүр екен десем ботадай боздап жылап жүрмін. Жүгірейін десем жүгіре алмаймын. Екі аяғым зіл батпан, қозғауға әлім жет-пейді. Анам дегенім-әкем, аппақ ақ мамық жүн дегенім - аппақ ақ ұлпа қар... Қардың үстімен жалаңаяқ жүгіріп келеді екем... Аяғымның басы дуылдап, үсіп тоңып барады. Шіркін, анам болса ғой қазір қып-қызыл болып жаураған саусақтарымды әкемнің сеңсен тоңына орап, ошақтың жанына жатқызып қояр еді» деп ойлаймын. Осы кезде әкем келіп әулетті қолдарымен қардың үстінен көтеріп алып қарагеріне мінгестірді де, баяғы өзі кететін, маған беймәлім көкжиектегі шабындыққа қарай шаба жөнелді. Мына қызықты қара: айналамда қар да мап-мамық жүн де жоқ, төңірек түгел жап-жасыл шабындық. Менің қуанышым қойныма сияр емес. «Әке, қа-шан келдің?» деймін шаттанып. Ол үндемейді, күледі де қоя-ды, «Әке сен өліп қап едің ғой, қалай атқа мініп жүрсің?» деймін. «Жоқ, тірімін, балам! Саған шабындықты, жылқыларды көрсету үшін әдейі келдім» - дейді ол... Өстіп жатып оянып кетсем,, бәрі түсім екен. Тамағыма өксік тығылды. Жылағым келеді. Әкемді, анамды тағы да көргім келеді. Марқұм әкемді айтам да, күлмеуші еді... (Сіз аға білмейсіз ғой, әкем мен ауруханаға түсерден екі-үш ай бұрын көкпар тартып жүріп қарагер айғырдан құлап қайтыс болған...) жүктеу/скачать 1,9 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|