Мазмұны нормативтік сілтемелер

37 
1.2 Студенттердің шығармашылық ойлауын дамытудың әдіснамалық 
негіздемесі
Студенттердің шығармашылық ойлауын дамыту мәселесін қарастыру 
барысында нақты ғылыми және технологиялық деңгейлердегі әдіснамалық 
тәсілдерді анықтап алуды дұрыс деп таптық. Проблеманы талдаудың 
философиялық аспектісі диалектика жағдайына, таным теориясына және 
онымен байланысты ойлауға сүйенуді көздейді. Қазіргі ғылымдағы даму 
қарапайымнан күрделіге, төменнен жоғарыға, бастапқы сапалық күйден жаңаға, 
жаңаның пайда болу үдерісіне жеке тұлға үшін барлық маңызды: мотивациялық, 
когнитивтік, зияткерлік, креативтілік және т.б. салаларда рухани өзгеру 
өрлемелі сызық бойынша қозғалатын; сандық өзгерістердің біртіндеп 
жинақталуы сапалық өзгерістердің туындауына әкеп соқтыратын үдеріс 
тұрғысынан қарастырылады. 
Философтар дамуды материалдық және идеалды объектілердің 
қайтарылмайтын, бағытталған, заңды өзгеруі ретінде қарастырады. Тек 
көрсетілген барлық үш қасиеттің бір мезгілде болуы басқа өзгерістер 
арасындағы даму үдерістерін бөледі. Дамудың көзі мен ішкі мазмұны қарама-
қарсы күрес болып табылады, оның барысында жаңа ескіні жеңеді. 
Даму үдерісінің заңдылықтарын философиялық түсінудің кілті диалектика 
және таным теориясы (гносеология) болып табылады. Гносеологияда танымдық 
үдеріс диалектикалық дамушы, іштей қарама-қайшы ой қозғалыстарындағы 
білімдерді білмеуден, толық емес білімдердің неғұрлым толық, жалпыланған 
үрдістері ретінде қарастырылады. 
Даму үдерісі таным теориясының негізгі принциптеріне негізделеді: тірі 
ойлаудан – дара фактілерді бақылаудан – абстрактілі, жалпыланған ойлауға 
(танымның индуктивтік кезеңі), абстракциялардан, теориялық жинақтаудан 
практикаға, ғылыми таным әдістерін қолдануға (танымның дедуктивтік кезеңі). 
Диссертацияның 1.1 бөлімшелерде көрсетілгендей, ойлау – бұл адам 
миының шынайылығының жалпыланған көрінісі деп айтсақ, онда ойлаудың 
философиялық, гносеологиялық, яғни теориялық-танымдық аспектісі көрсетіледі. 
Психология адамның сана-сезіміне және психикаға деген көзқарасы 
жағынан, сондай-ақ адамды ынталандыру мотиві жағынан ойлауды зерттейді, 
оның ойлауының жеке ерекшеліктерін анықтайды. Психиатрлар ойлау – бұл іс-
қимылдағы интеллект екенін айтады. Физиологтің тұжырымдауынша, ойлау – 
бұл жоғары жүйке қызметінің мінсіз көрінісі. Педагогика ойлауды оқыту, 
тәрбиелеу және дамыту (білім беру) барысында оқу танымы және өзін-өзі тану 
үдерісін жүзеге асыру тарапынан зерттейді. 
Жаңа идеяларды өндіру немесе жасау шығармашылық үдерісі болып 
табылатындықтан бұдан ойлаудың шығармашылық сипаты көрінеді. Бұдан 
басқа, шығармашылық ойлаудың психологиялық-педагогикалық тетігінің 
құрамдас бөлігі болып табылатын саналылық, бейсаналық және эмоциялар 
қызметінің өзара шарттасуын атап көрсете отырып және олардың өзара 
әрекеттестігінің нәтижесінде идеялар туады және тұлғаның дүниетанымының 
құрылымдық элементтері ретінде сенім қалыптасады. 

38 
Бұл тұжырым біздің зерттеу үшін маңызды мәнге ие, өйткені біз 
шығармашылық ойлауды студенттің дүниетанымының құрамдас бөлігі
деп 
санаймыз. 
Шығармашылық ойлау проблемасын танымдық теориясы тұрғысынан 
қарастыру бізге ол туралы пайда болған философиялық, мәдени, діни 
тұжырымдамалардың бейбітшілік пен адамның дамуы мен қайта құрылуын 
ынталандыратын 
шығармашылық 
субстанция 
туралы 
түсініктермен 
мазмұндалатынын көрсетті. 
Ежелгі гректер ғылымға «поризм» ұғымын енгізді, танымдық іс-әрекетте 
болжауға болмайтын қасиеттерге ие болған жаңа идеяны көрсетті. Бірақ, 
шығармашылық ойдың жұмыс істеу механизмін елестете алмай, олар бұл 
процесті мистикалық құпиямен қоршады. Дегенмен, олар алғаш рет ақылға 
қонымды адамның шығармашылық өзін-өзі жетілдіру қажеттілігі туралы сөз 
қозғады. Сократ діндарлықты ағартушы мемлекеттегі тұлға дамуының тірегі 
ретінде көрсетпеді. 
Таным теориясын дамыта отырып, Платон оның жан туралы іліміндегі 
сезімдік қабылдауды ойлауға қарсы қояды. Адамның ақыл-ойы мен өзін-өзі 
жетілдіруінің жоғары деңгейі – шындықтың мәнін түсіну. 
Таным 
теориясының 
көрнекті 
ойшыл 
Аристотельдің 
логикалық 
тұжырымдамасы антикалық философтардың дәстүрлерін аяқтайды және адам 
шығармашылығының табиғатын түсінуге көмектеседі. Материяның бастапқы 
болмыс негіздері адам санасы материясының қайталануына байланысты. Адам 
әлемді сезімдік және ақылға қонымды қабылдау бірлігінде тануға қабілетті. 
Шығармашылық адам белсенділігімен, адами ақылға ие адам ретінде жасайтын 
таңдау еркіндігімен байланысты. 
Қайта өрлеу дәуірінде жер бетінде өзінің бақытын табуға арналған адамның 
құндылығын бекітуге бағытталған антропоцентрикалық ойлау қалыптасты. Адам 
өзінің шығармашылық қызметінде және ой-пікірінде еш нәрсемен шектелмейді. 
Қайта өрлеу дәуірі адамның өзіндік санасының жаңа деңгейімен сипатталады, 
оған тұлғаның өзін-өзі жоғары бағалауы, гуманизм, өзінің сарқылмайтын 
шығармашылық мүмкіндіктерін сезінуі, таланттың қуаты, оптимизм және 
еркіндік тән. 
Н.Кузанский және Д.Бруно біртұтас және шексіздік, бейбітшілік пен 
адамның шығармашылық дамуы туралы ілімді дамытып, Жаңа кезеңнің 
рационалды философиясы мен жаратылыстануын дамытуға негіз салды. 
Рене Декарт әлемнің ғылыми танымының әдіснамасын дамыта отырып, 
танымның негізінде интеллектуалдық интуицияның – ақылсыз оймен 
танылатын айқын көріністері жатыр деп есептеді. Дидуктивтік әдіс негізінде 
ақыл-ой күрделі мәселелерді шешуге көмектеседі, барлығы күмән тудырып, 
сенімге қабылданған ұғымдармен күреседі. 
Философ-материалист Б.Спиноза адам іс-әрекетін шығармашылықтың 
импульсі ретінде таныды. Адамның өзара белсенді байланыс жасайтын заттар 
шеңбері кең болған сайын, құбылыстардың сыртқы көрінісін ғана емес, 
байланыстардың, себептердің, салдарлардың ішкі үйлесімін тануға ұмтылатын 

39 
оның ақыл-ойы да неғұрлым тереңірек дамиды. Спиноза табиғат пен өзінің ішкі 
әлемін білетін адамның қызметін «саналы қажеттілік» деп түсіндірген еркіндік 
болған жағдайда ғана шығармашылық әрекет деп санады. Бостандық пен бақыт 
адамның өзін түсінуі және оның өз мүмкіндіктерін адам табиғатының алдын ала 
берілген үлгісіне, ақиқатқа барынша жақындау үшін жүзеге асыруға ұмтылуы 
болып табылады «... шындықтың өзі шындық пен өтіріктің өз өлшемі бар».
Ф.Беркли «өмір сүру – бұл қабылдану» деген мағынаны, сөйлеуді ойлаумен, 
постулатпен байланыстыра отырып, репрезентативті ойлау (елестету) 
тұжырымдамасын жасады, ал таным объектілері сыртқы объективтік әлем емес, 
бірақ сезім мен қабылдау, жеке «Мен» субъективті танымның жеке өнімдері 
болып табылды. Беркли шығармашылық бастауды таным субъектісімен – 
Құдаймен байланыстырады, «ойлайтын заттардың», «рухтардың» болуына жол 
береді. Сонымен қатар, ол тәжірибе рөлін, өзінің ішкі қызметін ішкі бақылау, сол 
арқылы шындықты шығармашылық тану туралы түсініктерді байытады.
Э.Г. Юдин «сезім әсерлерін», үрдісті және «рефлексия әсерлерін» шектей 
отырып, процесс ретінде тәжірибені түсінді, бұл ретте Юм интеллектуалдық 
шығармашылық қызметін жад пен қиялдың жұмыс істеуімен байланыстырады. 
Ол агностицизм ұстанымынан құбылыстарды түсіндіруге ғана емес, болжауға, 
түрлендіруге де қабілетті себеп-салдарлық байланыстардың объективті болуы 
мен белсенді таным, адамның шығармашылық ойлауы проблемасын қойды [81].
Француз ағартушылары адамдардың шығармашылық қызметін өмір 
жағдайларымен байланыстырды. Адамның тұрақты әлеуетін іске асыру үшін 
еркіндік беру мақсатында олар адамдарға бостандық пен әлеуметтік әділеттілік 
кепілдігін беретін құқық Декларациясының негізінде қоғамдық қайта құруды 
жүзеге асыруды ұсынды. 
Д. Дидро жан дүниесінің өлмейтіндігі туралы идеяны шығармашылық 
импульс ретінде қабылдамады, жеке және қоғамдық мүдделердің ақылға 
қонымды үйлесімі адамның шығармашылық қызметімен байланысты 
материяның ішкі шиеленісін туындатады деп есептеді [82]. 
Ж.Ж. Руссо егер адам өзін өзара теңдік негізінде басқа адамдармен 
байланыстырмаса, өзін табиғатпен байланыстырмаса, ол шығармашылық мәнін 
жоғалтады деп санады. Руссо тұлғаның табиғи тәрбиесі теориясын құрды. Ол 
адамның интеллектуалды, сезімтал, физикалық дамуының үйлесімі, жайлы көңіл-
күйі оған еңбек қызметінде шығармашылық қабілеттерін іске асыруға мүмкіндік 
беретіні туралы ой айтты. Шығармашыл тұлғаның өзіндік ерекшелігі – 
бастамашылық пен белсенділік [83]. 
Канттың трансцеденттік философиясы даму идеяларын қорғап қалды. 
И.Кант субъектінің жалпыға ортақ мәселесін қойды. Канттың пікірінше, табиғат 
алдымен адамның ақыл-ойына, субъектінің сыртқы қабілетіне, оның көмегімен 
адам шынайы шындыққа, жанға, яғни адамның өзін-өзі жетілдіру процесінде 
шығармашылық потенциалын іске асыруға ұмтылысына ие болды. Дәл осы 
трансценденттік деңгейдің арқасында адам құндылықтар мен идеалдар 
жасайды,ақыл-ой әрекеттерімен келіспейтін адамгершілік заңдарды бекітеді. 
Осылайша, Кант адамның моральдық өзін-өзі жетілдіруге ұмтылуымен 

40 
қарқынды шығармашылық ізденістер саласын – «интуицияны» байланыстырады. 
Шығармашылық шарты ол мораль санатына байланысты бостандықты 
жариялайды. Әлемнің имманенттік принципі – еркіндік. Имманенттік – бұл сана-
сезімнен тыс емес, ішкі болмыс. Адам еркіндік арқылы жоғары моральдық 
жетілуге интуитивті қол жеткізеді, өйткені шығармашылық өзгеріс, оның 
негізінде жетілдіруге ұмтылу жатыр, бұл – адам мен адамзаттың жалпыға ортақ 
мақсаты [84].
Кант Г.Фихте мен Ф.Шеллинг жасауға тырысқан шығармашылық идеялар 
мен әлемді ұтымды тану арасындағы алшақтықты еңсере алмады. 
Г.Фихте шығармашылықпен байланысты ойлаудың тиімді диалектикалық 
жағын зерттеді. Адам эволюциясы процесінде биологиялық инстинктілердің 
әсерінен бос автономды дәлелді сана дамиды. Бұл еркіндік адамды ашық 
шығармашылыққа бастайды. Ф.Шеллинг «Әлемдік жан туралы» жұмысында 
шығармашылық сала индивидтің сана-сезімінің инстинктімен емес, қоғамнан, 
табиғаттан байланысты екенін айтты. Яғни, Ф.Шеллинг шығармашылықты 
адамның өзіндік ерекшелігімен, даралығымен байланыстырды [46,с. 685]. 
Әлемнің логикалық және сезімтал сана арасындағы алшақтық 
диалектиканы жеңуге көмектесті. Гегель шығармашылықтың импульсі ретінде 
адамның белсенді бастауын «субъективті рухтың» жеке санасының объективті, 
содан кейін «абсолюттік Мен», яғни жалпы адамзаттық санамен, бүкіл 
адамзаттың рухани әлемімен, оның даму кезеңдерін қайталай отырып, 
«субъективті рухтың» жеке санасының қозғалысын ынталандыруды 
қарастырды. Рух феноменологиясы – адам жинаған мәдениетті дамытудың 
шығармашылық процесі және бұл тәжірибені индивидтің меңгеруі, «индивидтің 
әлеуметтенуі», адам мәдениетінің байлығын меңгеруіне қарай шығармашылық 
тұлғаға айналатын тұлға. Адам жоғары сатыға – рух сатысына жетеді, сананың 
жоғары түрі – ақыл-ой-түсініктерді игереді, шындықты толық меңгереді және 
өзі осы шындықтың көрінісі болып табылады. «Ақыл-ой – барлық мәні мен 
ақиқаты бар шексіз мазмұн». Шығармашылық – танымның диалектикалық әдісі, 
онда логиканың барлық санаттары, логикалық қозғалыстың барлық кезеңдері 
мен синтездері шоғырланған, яғни бұл адам ойының іргелі рефлексиясы. 
Гегель диалектикасы мен материалистік көзқарастар, Л.Фейербахтың 
антропологиялық натурализм әсерінен дамитын марксизм философиясындағы 
неміс классикалық философиясының соңғы даму кезеңінде адамның еркін, 
шығармашылық мәнін бекітудің гуманистік идеясы айқын айтылды. 
Карл Маркстің психикалық үдерістерді, соның ішінде шығармашылық 
үдерістерін түсінуді байытатын іс-әрекет тәсілінің теориясы үшін 
философиялық базаны құрудағы еңбегі зор. Тұлғаның дамуының барлық 
компоненттері психикалық процестердің тиімді өту жағдайларын зерделеуге 
байланысты қарастырылады. К. Маркс шығармашылығының бастауы 
тәжірибеде – тәжірибеге қарағанда әлемді неғұрлым белсенді тану мен 
бейнелеуді, өз қажеттіліктеріне сай әрекет ететін жануарлар табиғатына қарама-
қарсы адамдардың еркін өндірістік немесе жасампаздық іс-әрекетінің түрлік 
сипатында көрінді. Адам өз қажеттіліктерін қанағаттандыруға ғана емес, оларды 

41 
қайта құруға, шындықты жасауға арналған. «Адам практикалық іс-әрекет 
процесінде танылатын сұлулық заңдарына сәйкес іс-әрекет жасайды», «бүкіл 
қоғамдық өмір практикалық іс-әрекеттің мәні болып табылады». Адамның 
табиғи құлықтары бар, белсенді іс-әрекет барысында олар қабілетке қарай 
дамиды, содан кейін шығармашылық шиеленіс пайда болады. «Құмарлық – бұл 
биологиялық инстинктарды қанағаттандыруға ұмтылу емес, тәңірлік ізденіс те 
емес, бірақ онда онда адамның табиғи есімдерін, қабілеттерін іске асыруға 
ұмтылатын күш бар. Адамның өзін-өзі іске асыру қажеттілігі шығармашылық 
адам қызметі үшін ерекше болып табылады».
Танымдық үдеріске практика принципін енгізу Маркс пен Энгельске ойлау 
мен болмыстың ұқсастығы туралы мәселені шешуге, теориялық және 
практикалық ақыл-ойды біріктіруге, классикалық философияның негізгі 
мәселелерін шешуге, ХІХ ғасырдың неміс классикалық философиясын – 
рационализм философиясын қалыптастыру кезеңін аяқтауға мүмкіндік берді. 
В.С. Соловьевтің «тұтас білім» тұжырымдамасы адамдағы ұтымды, 
эмпирикалық немесе иррационалдық үстемдікке қарсы тұрады. Батысеуропалық 
философия мен мәдениеттің жетістіктерін діни философияның соборшылдық 
идеясымен біріктіру өзіндік мәні бар «барлық бірлестіктер» онтологиясына 
әкеледі. Адам таным, шығармашылық, тәжірибе барысында субъектілік негізі 
сезім, ойлау және ерік болып табылатын үш дәрежеден – материалдық, 
формальды-логикалық тұрғыдан абсолюттік мәнге өтуге қабілетті. Шіркеудің, 
теологияның, мистиканың көмегімен алынған игілік, ақиқат және сұлулықтың 
соңғы нысаны – «барлығының бірлігі».
В.С.Соловьевтің бұл идеялары білімнің концептуалды және жүйелілігі 
туралы, тұлғаның шығармашылық трансформациясындағы әлемнің аяқталған 
суретін ұғынуға құндылық қатынасын қалыптастыру туралы дүниетанымның бір 
бөлігі ретінде шығармашылық ойлау туралы біздің көзқарасымыздың негізіне 
алынуы мүмкін. 
Философиялық әдебиетте кеңінен қарастырылатын шығармашылық және 
шығармашылық ойлау проблемасын зерттей отырып, шығармашылық ойлау 
дүниетанымның бір бөлігі болып табылады деген болжам жасауға болады. 
Дүниетанымды санат ретінде талдау дүниетанымның мәнін, мазмұны мен 
құрылымын, құбылыс ретінде – дүниетанымдық көрініс пен шындықты игерудің 
ерекшелігі ретінде анықтауға, демек, студенттерді іс-әрекетте қалыптастырудың 
құралы мен тәсілдерін анықтауға мүмкіндік береді, бұл өте күрделі процесс. 
Әзірше оның табиғатын, құрылымын, қалыптасу және жұмыс істеу 
механизмдерін ұсыну үшін эмпирикалық сипаттағы материал жеткілікті 
жинақталмаған. 
Кеңестік ғылым ұзақ жылдар бойы марксизмнің негізін қалаушылардың 
жұмыстарында қамтылған дүниетаным туралы ұғымдарға бағдарланды, ал олар 
ғылыми дүниетаным ұғымын екі мағынада тар – ғылыми философия ретінде, 
дәлірек айтқанда диалектикалық материализм және жалпы ғылыми дүниетаным 
ретінде кеңінен қолданған. 

42 
Тұтас дүниетаным ретіндегі диалектикалық дүниетанымның сипаттамасы
философиядағы айқын көрінген дүниетанымдық табиғатқа негізделді, ғылыми 
философия ядро, негізгі идеялық-теориялық өзек құрайды, оның айналасында 
сөздің кең мағынасындағы дүниетанымның барлық мазмұнын біріктіреді. 
Марксистік философияны ғылыми дүниетаным ретінде анықтауда кейде және 
жеткілікті негізсіз, мұнда философия және барлық ғылыми дүниетаным бар 
деген қорытынды жасалады. Шын мәнінде, оны толық көлемде алғанда бұл ұғым 
білімнің басқа да бірқатар салаларын, қоғамдық және жаратылыстану 
ғылымдары практикасының көптеген маңызды қорытындыларын қамтиды, атап 
айтқанда: әлемнің, материяның құрылысы мен дамуына, өмірдің пайда болуы 
мен дамуына, адамның шығу тегіне, көптеген тарихи, заңдылық, эстетикалық 
және этикалық құбылыстар мен процестердің мәніне жалпылама материалистік 
көзқарастар. 
Бұл жерде ғылыми дүниетаным ұғымын әлемнің ғылыми көрінісі ұғымымен 
теңестіретін авторлар пікірінің дұрыс еместігін айта кеткен жөн. Соңғы ұғым өте 
кең. Ол өзінің толық көлемінде философиялық, ғылыми-жаратылыстану, 
қоғамдық-ғылыми, техникалық және басқа да білім жиынтығынан тұрады. 
Ғылыми дүниетанымның мазмұндық сипаттамасы В.И.Вернадский, В.Ф. 
Черноволенко еңбектерінде көрсетілген. А.Г. Спиркин өзінің «Сана және өзіндік 
сана» жұмысында адамның дүниетанымы – қоршаған орта, табиғат, қоғам және 
құбылыстар, сондай-ақ әлемнің жалпы көрінісінен туындайтын адамдардың 
негізгі өмірлік ұстанымдары, нанымдары, әлеуметтік-саяси, адамгершілік және 
эстетикалық идеалдар, материалдық және рухани оқиғаларды тану және бағалау 
принциптері екендігін атап көрсетеді. Барлық дүниетанымдық мәселелер 
шоғырланатын негізгі фокус адам және оның әлемге деген көзқарасы, сондай-ақ 
әлем және оның адамға деген көзқарасы болып табылады. Дүниетаным – 
адамның сыртқы әлемі мен ішкі әлеміндегі әлеуметтік, адамгершілік, 
эстетикалық, теориялық бағдардың мәні, адамның белгілі бір тұжырымдамасы 
мен концепциясы.
Осылайша, философияда дүниетаным адамның әлемге, өзіне деген қарым-
қатынасында көрініс тапқан жалпылама білім, жүйеленген көзқарастар жүйесі 
ретінде қарастырылады. 
Г.Е. Залесский дүниетанымның мәнін анықтаудың әртүрлі тәсілдеріне жан-
жақты талдау жасай отырып, олардың барлығы (Б.И. Додонов, И.Я. Лернер, Н.А. 
Менчинская, Р.М. Рогова, Н.П. Рябов және т б.) дүниетаным ұғымының 
мазмұнында 
бірлік, 
объективті 
(гносеологиялық) 
және 
субъективті 
(аксиологиялық), рационалды және эмоциялықтың бірігуін белгілейді деген 
қорытынды жасайды [85]. Бұл анықтамада тұлға үшін дүниетанымның тұтас 
жағы, табиғатқа, қоғамға, танымға, өзіне күрделі қарым-қатынас жүйесінде 
бағдарлануы үшін ерекшеленеді. 
Педагогикадағы дүниетаным жеке көзқараспен, тұлғаның тәрбиесімен және 
дамуымен, адамның сыртқы әлеммен қарым-қатынасының эмоционалдық 
бағаларымен байланысты. 

43 
Э. И. Моносзон дүниетаным адамның қоршаған табиғи және әлеуметтік 
ортаға деген көзқарасын білдіретін көзқарастар, нанымдар мен идеалдардың 
жалпылама жүйесін білдіреді деп атап өтеді. Адамның қоғамдық тәжірибесінің 
ерекшеліктері, қоғамдық қатынастардың тарихи нақты жүйесіндегі орны 
көрсетілген білімді, тәжірибені және эмоциялық бағалауларды жинақтау бола 
отырып, тұлғаның дүниетанымы оның бүкіл өмірі мен қызметінің идеялық 
бағытын анықтайды. Оның пікірінше, көзқарастар мен сенімдер тұтас 
дүниетанымның негізгі құрылымдық бірліктерін құрайды. 
Философияда дәстүрлі дүниетанымның бірнеше түрі бар: тірішілік, діни 
және философиялық. Қоғамдық ғылымдардың міндеті – ғылыми дүниетаным 
ретінде ұғынылатын философиялық дүниетанымды қалыптастыру, онда әлемді 
практикалық ұғыну тәжірибесі объективті көрініс табады. 
Объективті әлемді бейнелеудің мазмұнына сүйене отырып, тұлғаның 
дүниетанымында оның үш аспектісі – жаратылыстану-ғылыми, гуманитарлық 
және гностикалық аспекісі бөлінеді. Қоғамдық ғылымдар дүниетанымның 
гуманистік және гносеологиялық аспектісін қалыптастыруға үлкен үлес қосады. 
Дүниетанымның гносеологиялық аспектісі адамның танымдық қызметімен, 
білімді жинақтаумен, философияның негізгі мәселесін шешумен, көзқарастар мен 
сенімдер жүйесін қалыптастырумен байланысты. 
Дүниетанымның құрылымы қандай? И.Т.Фролованың «Философияға 
кіріспе» оқулығында: «дүниетаным – бұл жалпы көзқарасты, бейбітшілікті, 
ондағы адамның орнын және сонымен бірге өмірлік ұстанымдарын, мінез - құлық 
бағдарламаларын, адамдардың іс-әрекеттерін анықтайтын көзқарастар, бағалар, 
қағидаттар жиынтығы» ретінде көрс етілген. Дүниетанымда жалпылама түрде 
танымдық, құндылықтық және мінез-құлық кіші жүйелерде олардың өзара 
байланысында берілген [86]. Мұндай көзқарасты негізге ала отырып, 
дүниетанымды танымдық, құндылықтық және мінез- ұлықтық үш кіші жүйені 
қамтитын күрделі жүйе ретінде қарастыру қажет. Өз кезегінде әрбір кіші жүйе 
көзқарастар, нанымдар, бағалар, қағидаттар мен идеалдар жиынтығын қамтиды. 
Психологтар мен педагогтар осындай ұстанымды ұстанады. Э.И.Моносзон 
тұлғаның дүниетанымының құрылымына жалпы білім, көзқарастар, нанымдар, 
идеалды жатқызады. Оның көзқарасын Л.И.Божович, В.В. Давыдов, В.Я.Ляудис, 
Н.А. Менчинская және басқалар қолдайды [87].
«Сендіру» ұғымының психологиялық мазмұнын зерттей отырып, оның 
«білім», «көзқарастар», «сенім», «идеал» категорияларымен бірге жүруін, 
Г.Е.Залесский білім, көзқарастар мен наным-сенімдер дүниетанымның 
элементтері бола отырып, дүниетанымдық қызмет құрылымындағы білім беру 
және қызмет ету тәсілі бойынша ажыратылады деген қорытындыға келеді. 
Мұндай көзқарас адамның дүниетанымы мен оның қатынастары туралы біздің 
пікірімізге қайшы келмейді. Алайда, дүниетанымның мұндай түсінігі оның 
психологиялық аспектілерін бірінші кезекке қояды. 
Бұл Г.Е. Залесский «дүниетанымдық» қызметтің мотивация мақсаттары мен 
операциялық механизмнің құрамы бойынша ерекшеліктері бар екенін атап 
көрсеткен кезде ерекше айқын көрінеді. Психологиялық білім педагогикамен 

44 
жанама немесе тікелей қолданылады. Педагогикалық ғылым мен тәжірибе үшін 
дүниетанымның әлеуметтік-тәжірибелік бөлігі қызығушылық тудырады. Г.Е. 
Залесский таңдаған проблеманы қою және шешу тәсілі ғылыми дүниетанымның 
философиялық түсінігіне сүйене отырып, ұғымдық торды құрумен сипатталады. 
Ол дүниетанымның (білім, көзқарас, наным) элементтері болып табылатын 
ұғымдарды өрістетуді қарастырады және оларды психологиялық ғылым объектісі 
шеңберінде зерттейді. Осы мақсатта пайдаланылатын мазмұндық және 
функционалдық талдау олардың бірлігінде ғалымға дүниетаным бірлігі ретінде 
сендіру қызметін ашуға мүмкіндік береді: сендіру «құндылық – таңдау актілерін 
орындау кезінде негіз, өлшем, эталон ретінде қызмет етуге қабілетті».
М. Н. Алексеев пікірі бойынша, дүниетанымның құрылымы туралы екі 
жоспарда – тік және көлденең жспарда айтуға болады. Дүниетанымның тік бөлігі 
білім жүйесімен, шындық туралы, рухани және материалдық, сана мен 
болмыстың әлемдегі арақатынасы туралы жалпы ұғымдармен сипатталады. 
Дүниетанымдық білім басқа құрылымдық бөліктерден ерте қалыптасады. 
Білімнің шынайылығы дүниетанымды шынайы етеді. 
Дүниетанымның 
көлденең 
бөлігі 
оның 
екінші 
бөлігімен, 
яғни 
көзқарастармен, сенімдермен, принциптермен, қондырғылармен байланысты. 
Екінші тарап білімді дүниетанымдық наным-сенімге жеткізуді қамтиды [88].
Дүниетаным құрылымына - оқыту, тәрбиелеу және өзін-өзі тәрбиелеу 
барысында ғылыми білімді меңгеру және өмірлік тәжірибені қайта өңдеу 
негізінде қалыптасқан ғылыми көзқарастар мен наным-сенімдер жүйесін, 
қоғамдық және тұлғалық идеалдар жүйесін, адамның шындыққа тұлғалық 
қарым-қатынас жүйесі. 
Адамның әлемге, адамдарға деген қарым-қатынасына баса назар аудара 
отырып, біз дүниетанымға оның санасының жай-күйі ретінде жақындай 
аламыз: сана қарым-қатынастарды көрсетеді; қызмет адамның қарым-
қатынасының жалпыланған және салыстырмалы тұрақты жүйесін анықтайды. 
Дүниетаным сананың жағдайы ретінде, біздің ойымызша, объективті және 
субъективті, ойлаудың және ойдың, көрініс табатын және көрініс тапқан 
біртұтастығын білдіреді. Бұл бірлік объективтіліктен субъективтілікке, 
ойлаудан және ойға өту ретінде көрінеді. Дүниетанымға мұндай көзқарас 
ғалымдардың адамның сыртқы (Э.И. Моносзон, P.M.Рогова) және ішкі (Б.И. 
Додонов, В.В. Столин) [89] тұтас дүниетанымының функцияларға қатысты 
көзқарасын нақтылайды. 
Ішкі функцияда «сананың шаршаған жоспары» (B.C. Выготский) ретінде 
мотивациялық саланың құрылысын, адамның мағыналық және диспозициялық 
жүйелерін анықтайтын, қызметтің бағытын, мінез-құлықты және қарым-
қатынасты беретін құндылықтар жүйесі бар. 
Негізі сана құрайтын дүниетанымның сыртқы функциясы (ішкі сыртқыны 
анықтайды) тұтас құрылымдық білім ретінде көрінеді, қызметте, қарым-
қатынаста жүзеге асырылады. 
Сананың жай-күйі ретінде дүниетанымға деген көзқарас одан әрі 
психологиялық ғылымға сүйеніп ғылыми дүниетанымды қалыптастыру 

45 
тәсілдерін, әзірлеген және апробацияланған ойлауды дамыту тәсілдерін 
анықтауға мүмкіндік береді, оның құрылымына білім, көзқарастар, нанымдар мен 
идеалдар кіреді, яғни дүниетанымның құрамдас бөлігі болып табылады. 
Студенттердің ғылыми дүниетанымын қалыптастыру мәселесін зерттеуде біз 
ғылыми дүниетанымның шығармашылық ойлаудың құрамдас бөлігі ретінде 
қамтитыны туралы ойды негізге аламыз; ал ойлау, білім өндірісіне қатыса 
отырып, студенттерді әлем туралы ұғымдарға, осы өзгермелі әлемді бағдарлауға, 
бағалауға, адамдармен және т. б. қарым-қатынасқа деген ерекше қажеттіліктерін 
қанағаттандырады. 
Ғылыми дүниетаным бірқатар маңызды қоғамдық функцияларды 
орындайды: 

жүктеу/скачать 5,46 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: