«Сөзмоншақ» өлеңінде: Өлең, сені жалындаған от дер ем, От тілінде тілдестірдің көкпенен.
Албырт өңі алаулаған ақынның,
Жанарынан жанып тұрған шоқ көрем.
Өлең, сені қасиетті құс дер ем,
Бір самғаса, биік көктен түспеген.
Сөзмоншағын үзілдіріп өңімде,
Көзмоншағын тізілдіріп түс көрем.
Өлең, сені Ай нұрымен қоса өрдім,
Сені анашымның ақ сүтімен қоса емдім.
Ай тағылған аспанында қазақтың,
Бұлтқа айналған бура – жыр боп көшермін, -
деп өлең сөздің қыр-сырын кеңінен ашады. «Талант - тумыстан» десек ,ақын өлең-өнердің киелі тұстарын, шабыт шалқарының мол мүмкіндіктерін қиял қанатының шетсіз-шексіз сә ттерін –жер мен көктің арасынан, жан -жүректің дүрсілінен, ай мен күннің нұрынан, ең негізгісі ананың ақ сүтімен сабақтастықта, біртұтас қалыпта көрсетеді. Сыр-сезім тұтастығы шебер де шешен жеткізіледі.
Достарыңызбен бөлісу: |
