тэуелсіздігін мойындаса, идеалистік философияның ең көрнекті өкілдері Г.В.Лейбниц пен Н.Мальбранштан (1638-1715) И.Г.Фихте (1762-1814), Ф.В.И.Шеллинг (1775-1854) жэне Г.В.Ф.Гегельге дейін бүкіл нағыз 158
нактылык санаға, яғни ерекше материалдык емес бастау - «рухтың» белсенді әрекеті ретінде карасхырылатын санаға тікелей бағынышты деп есептеді. Бүл әрекет адамда, коғамда, табиғатта жүзеге асатын барлык материалды үдерістерге шешуші, аныктаушы ыкпалын тигізді. Табиғатгыд барлығына тэн бейнелену өз дамуы барысында бірнеше кезеқцерден өтіп, мэні жағынан жаңа күбылыс - санага айналатын жаңа сатысына көтеріледі. Санада жэне бейнеленудің өзге формаларында да жалпы нәрсе, бір материалдык объектілердің екіншілеріне ыкпалы соңғыларында алғашкылары бейнесін туғызады. Мүндағы принципиалды айырмашылык сананың идеалдылығымен, ал бейнеленудің басқа формаларының материалдьшығымен сипатталады. Кибернетика мен акпарат теориясы аркасында эр түрлі жүйелер үшін жалпы баскару жэне акпараттык кызмет ету зандылыктары ашьшды. Бүгінгі күні кэсіпорындарды басқаратын, ауруларды танитын, математикалык теорияларды дәлелдейтін, шахмат ойнайтын кұрылғылар ойлап табылған. Мұның бэрі тірі жэне өлі табиғатта, психикалыкка дейінгі жэне психикалық деңгейлерде, адамның нерв жүйесі мен қоғамның экономикалык жүйесінде бейнелену үдерісінің түтастығын көрсетеді. Бейнеленудің бейнеленушімен ұқсастығы, бейнелену соңгасының ретгілігін кайталауымен (дәлірек айтканда, реттілігінің біреуін)
