(объективтік нактылыктъі емес) деректерін жүйелеу, ғылымдардың нәтижесін тұжырымдап жалпы корытындылар жасау. Неопозитивизмнің екінші кезеңі XIX ғасырдың аяғы мен XX ғасырдың басында калыптаскан эмпириосыншылдык (Э.Мах, Р.Авенариус, Богданов, Базаров т.б.) ілімімен байланысты. Эмпириосыншылдар позитивистердің ғьшымды философиядан бөліп алу идеясын ары карай жалғастырып, фзшософияның мақсаты - ғылыми деректерді тужырымдап қорытындылар жасау емес, таным теориясының ғылыми нұсқасын жасау, себебі материализм мен идеализм негізінде калыптаскан таным теориясы объективы нақтылықты шынайы түрде танып білуге мүмкіндік бермейді. Сондыктан жаца таньш теориясы мынадай кағидаларға сүйенуі керек: объективы нактьиіык дегеніміз “бейтарап” түйсіктердің, элементтердің (бөлшектердің) жиынтығы. Егер бұл “элементтерді” бір-біріне катынаста карастырсақ (мысалы, түр мен бояу), онда олар физиологиялық (физикалык) кұбылыс, ал оларды адам түйсінуіне байланысты катынаста қарасак, онда олар психикалык 90
кұбылыстар болады. Оларды адам өз санасына кондырады, осы себептен олар адамның шын түйсіктері сиякты болып көрінеді. Неопозитивизмнің үшінші, казіргі кезеңгі сатысында Б.Рассел (1872-1970 ж.), Л. Витгенштейн (1889-1951 ж.), М. Шлик (1882-1936 ж.), Р. Карнап (1891-1970 ж.), А. Айер (1910-1989 ж.), Поппер т.б. ілімдерінің арқасында “логикалык позитивизм”, кейінірек “семантикалык позитивизм” (терминдердің мағынасын талдау), ал оның орнына “лингвистикалык философия” (эдеттегі табиғи тілің сөздік
