сүруі” сиякты мэселелер тұрғысынан қарастыруға жұмсайды. Экзистенция ешкашан зерттеу объектісі бола алмайтын ұғым, өйткені ол біріншіден - жеке даралык болғандыктан, сол себепті жалпы мэнділікке ұмтылмайды; екіншіден, экзистенция - біздің өзіміз. Олай болса, біз оған ғылым карайтындай объективті түрде карай алмаймыз (ЬСЯсперс). Өмір сүру дегеніміз - адамдардың біріккен (косылған) болмысы. Шынайы өмір сүру дегеніміз - күнделікті өмірмен тығыз байланысты, өз басының сезімі мен тілегінің, сенімі мен кауіптілігінің, тэжірибесі мен үмітінің, өз камы мен мұктаждығының жиынтығы негізінде іс-әрекет жасаган адамдардың экзистенция ретінде тіршілік етуі. Адам тіршілігінің негізгі кағидасы - “дүниенің қасында болу”. Бұл жердегі “дүние” адамны” камдану өрісі - еңбек элемі, заттар әлемі, кұрал- жабдыктар жиынтығы, ал “болу” - “бірдеңенің касында” деген мағына береді. Адам өз ортасымен біте қайнаскан тіршілік иесі, сондыктан да оны әлемнен бөлек карастыруға болмады. “дүниенің касында болу” адам тіршілігінің осы әлемдегі экзистенциялиі (өмір сүру тәсілі, адам болмысының категориялары) жэне трансценденциясы (Хайдеггерше — шектен шығуы). Демек, тәжірибе жете алмайтын нактылык пен “біріккен элемнің” (адамдардың косылған болмысы) арасында пәлендей айырмашылык жок, себебі “басқалар” (қоршаған орта т.б.) “менімен” бірге өмір сүреді. Адамның шынайы тіршілігі - “уайымдау”. Бірак кез- келген “уайымдау” (мысалы, адам демалғанда, ецбек еткенде, қуанғанда, өз білімін тере”деткенде т.б.) “өмір сүру” емес, себебі ол - сырттай өмір сүру. Мұндай өмір сүруде адамның жекешелік касиеттері, даралыгы жоғалады. Нағыз “өмір сүру” олардан жэне “іштегі сыртқы әлемнен”
